Ze zeggen dat...

Ze zeggen dat het tweede jaar na een verhuis naar het buitenland het moeilijkste is. Het nieuwe is er dan af, alle paperassen zijn geregeld en alle instanties bezocht. Je hoeft dus niet meer alles uit te zoeken en komt in een nieuw, vast ritme. Tijd dus om stil te staan bij je vertrek uit België, om familie en vrienden in het thuisland te missen, om te ervaren wat die afstand nu met je doet...
Wat twee jaar Frankrijk ons ondertussen bracht: de kids spreken nu zalig goed Frans (wij blijven onze moedertaal meer missen) en zijn goed geïntegreerd. We hangen als gezin nu veel sterker aan elkaar (we zijn ook veel meer op elkaar aangewezen), al blijft de verhouding werk-thuis ook hier toch voor manlief de grootste uitdaging. En we missen natuurlijk heel wat mensen uit België, maar we ervaren dat ook daar het leven gewoon voortgaat. Misschien daar soms zelfs meer dan hier. Want het tweede jaar Frankrijk leerde ons vooral ook hoe we met het verlies van ons kleine meisje moesten omgaan... Maar eerlijk, soms weet ik het nog altijd niet zo goed.

Tweede jaar rond!

Gisteren ons tweede jaar in Frankrijk afgerond met het "Zwatschgawayafascht", het jaarlijkse straatfeest in Pfastatt. Veel zon en veel pruimen ("quetsches"). Maar vooral ook veel waterpret voor onze kids!

Hilarisch!

Voor mij en mijn Franse vriendin geen tai chi meer dit schooljaar, maar wel zumba! Kwestie van het eens over een totaal andere boeg te gooien tijdens ons wekelijkse uurtje sport samen. En de eerste les was alvast hilarisch! Om te beginnen: de super-enthousiaste lesgeefster in haar geweldige outfit. Ze droeg een strak, roze topje en een transparante, witte jogging met daaronder een zwarte string. En geloof me: hoe klein dat zwarte lapje stof ook was, je kon er echt niet naast kijken. De enige man in ons gezelschap bleef dus goed gefocust, en wij eigenlijk allemaal. Maar dan... het moment waarop ze de muziek opzette en het eerste liedje uit de boxen schalde: "kleine wasjes, grote wasjes... laat maar lekker draaaaaaaaien..." En hoe iedereen onmiddellijk zeer ernstig de instructies van de lesgeefster begon te volgen, terwijl niemand dus ook maar één woord van die absurde tekst begreep... Hilarisch!!! Echt, om dit als enige Vlaming in een turnzaaltje in Pfastatt mee te maken... Ik ben nog nooit zo vrolijk thuisgekomen van het sporten!

Tweede auto

Met het ouder worden (wat klinkt dit vreselijk!) verliest een mens wel wat idealen en principes... En dus staat er hier bij ons sinds deze week ook een tweede auto voor de deur. Al sta ik nog steeds helemaal achter de idee dat één auto per gezin moet kunnen volstaan. Zo deden we het altijd in België, en tot voor kort dus ook in Frankrijk. Maar de verandering van school zorgt nu voor een verplaatsing die niet fietsvriendelijk is. En toegegeven, ook op woensdag is het handig dat ik niet meer alle sportzakken aan mijn fiets heb hangen. Een tweede auto dus. Maar een zeer kleintje én volledig elektrisch in verbruik. Onze witte "Peugeot iOn" is dus ecologisch zeer verantwoord. Zo hoef ik mijn idealen en principes toch niet helemaal overboord te gooien. Ik heb ze gewoon weer wat bijgestuurd ;-) 

Gelijkmoedigheid

Ik heb altijd graag met hem samengewerkt! Hij was een fijne collega die de grootste kritiek kon verdragen zonder zich aangevallen te voelen of in de verdediging te gaan. (En we hebben wel wat moeilijke vergaderingen samen meegemaakt in voorbereiding op studiedagen en vormingssessies.) Bovendien had hij die feeling om tijdens zijn hele schoolloopbaan dicht bij de leerlingen te blijven staan: ik heb zelden iemand zo "naturel" met zijn leerlingen weten omgaan! Ondertussen is hij met pensioen en woon ik in Frankrijk. Maar vorige week kruisten onze wegen nog eens. Letterlijk. Hij was samen met zijn vrouw op weg naar een trouwfeest in de buurt, wij zorgden graag voor de Vlaamse tussenstop. Zodoende hadden we hier tafelgesprekken over vroeger en nu, over taal en cultuur, over relatie en familie, én over gelijkmoedigheid. Want mijn collega is een fervent yoga-man. Hij straalt het ook helemaal uit, vind ik. Niet dat hij een zweverig type is, daarvoor heeft hij te veel levenservaring. Op onze gesprekken en zijn "gelijkmoedigheid" loop ik ondertussen wel al een paar dagen te kauwen. Alsof het hier zijn plaats en zijn tijd nog moet krijgen... Of klinkt dit nu te zweverig? Het was alleszins een zeer fijn weerzien!

Derde rentrée!

De eerste schooldag zit erop en ons trio ging dapper naar de nieuwe school in Mulhouse! Want al is deze school veel groter (het eerste studiejaar start met 5 klassen), de stap is voor onze kids nu veel kleiner dan 2 jaar geleden toen ze amper een woord Frans spraken. De klasgroepen in deze privé-school blijven wel even groot als in hun vroegere school in Pfastatt. Klas Kobe: 28 leerlingen, klas Britt: 29 leerlingen, klas Thomas: 30 leerlingen. De benaming wordt er ook niet eenvoudiger op. Kobe zit in het 11de jaar, ook CP genoemd: Cours Préparatoire. Britt zit in het 8ste jaar, ook CM 1 genoemd: Cours Moyen 1. En Thomas zit in het 7de jaar, ook CM 2 genoemd, dat tevens het laatste jaar van de lagere school is. Het college start hier namelijk op 11 jaar. Maar ook wij, de ouders, lopen er nu rustiger bij dan 2 jaar geleden. Zelfs de 3 verschillende schoollijsten met alle spullen die op voorhand aangekocht moeten worden, heb ik de voorbije week kalm afgewerkt. Want elke juf vraagt andere zaken en met het uitzoeken van al dat schoolmateriaal ben je als ouder dus wel even zoet. Grote klassen dus en weinig subsidies. Het wordt Sarkozy ook wel verweten dat hij te weinig in onderwijs geïnvesteerd heeft. Wat we nu van Hollande mogen verwachten, is nog niet erg duidelijk. Hij zou de halve lesdag terug willen invoeren: hetzij op woensdag, hetzij op zaterdag (van kracht tot in 2008!). Want nu heeft men hier in de lagere school dus slechts lesweken van 4 volledige weekdagen en zijn de kinderen iedere woensdag een hele dag thuis. Maar tot op heden heeft de nieuwe president ondertussen wel een heel ander signaal gegeven: hij heeft de herfstvakantie van anderhalve week verder uitgebreid tot... twee weken! Niet dat je onze kids daarover hoort klagen. Zij vinden Frankrijk een héél kindvriendelijk land ;-)

Negen kaarsen

In Frankrijk begint het nieuwe schooljaar "doucement": vandaag eerst de leerkrachten, morgen pas de leerlingen. (En dan nog slechts een halve dag!) We hebben de extra dag vakantie ondertussen goed gebruikt om de jarige in huis te vieren. Negen kaarsen mocht ze vandaag uitblazen en dat deed ze vol overtuiging op cake, taart én pizza.

Een heel mooi nieuw levensjaar gewenst, lieve superdochter! Op naar de tienerjaren ;-)