Over mij

Hallo! Ik ben An (°1973) en ik ben met man en kinderen in augustus 2010 van België naar Frankrijk verhuisd. Ik hou van zwarte chocolade, mooie foto's, een goed gesprek, lange zomeravonden,... Elke reden is ook goed om een feestje te geven! Ik ben een perfectionist en een controlefreak, maar mijn gezin houdt mijn leven chaotisch en onvoorspelbaar ;-) Ik startte deze blog om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leven hier in Frankrijk. Welkom om mee te lezen!

maandag 27 februari 2017

Kleine Courtois


 
Tournoi de foot in Saint-Louis:
finale verloren na penalties...
 
Als keeper is dat stevig "balen",
maar onze kleine Courtois had alles gegeven
en was best tevreden met de finaleplaats.
 
Intussen zit de krokusvakantie erop,
moest hij vanochtend terug naar school,
en dat zag de jongste zoon véél minder zitten...

vrijdag 24 februari 2017

Helemaal tot in Frankrijk


Woensdag eindigde Thomas vierde, op vijftien cadetten, in zijn eerste Spaanse koers.

Intussen trainde de oudste zoon nog flink verder en reed hij gisteren vanuit Empuriabrava een tocht van 108 km, helemaal tot in Frankrijk! Drie uur op de fiets, en hij heeft vele bergen moeten overrrijden...

"Alles doet nu pijn," was zijn korte samenvatting aan de telefoon 's avonds.

dinsdag 21 februari 2017

Et ça roule!


Omdat ze morgen in Spanje een koers rijden, stond er vandaag slechts een 'petite sortie de récupération' (36km) op de agenda. Intussen reed Thomas zondag 68 km en maandag 80 km. Empuriabrava en omgeving worden goed verkend door de oudste zoon.

zaterdag 18 februari 2017

Vroeg dag

 
Op fietsstage naar Empuriabrava (Spanje):
vanochtend was het nog erg donker toen Thomas vertrok...
 
Maar straks fietst hij dus een hele week in de zon!

dinsdag 14 februari 2017

Valentijnsweekend

 
Zwitserse raclette met aardappels in de schil, fijne charcuterie, knapperige augurkjes en zilveruitjes op een rood wit geblokt tafelkleed, opgediend door een serveerster in typische klederdracht... Het plaatje klopte helemaal!

Dat de houten chalet van Lavey-les-Bains in het dal lag - en niet op de besneeuwde bergflank rond Montreux - vergaten we even. (Die ligging maakte onze verzadigde terugkeer/avondwandeling naar de hotelkamer trouwens gemakkelijker.)
 
En zo lekker dat een eenvoudig streekgerecht kan smaken! Echt, ongelooflijk lekker!!

donderdag 9 februari 2017

Niet de enigen

Soms denk ik dat ze het onder elkaar afspreken, wiens beurt het is om dwars te liggen... Sinds kort zegt de jongste zoon zelfs dat hij het ook al voelt komen, zijn puberteit! 'Dat hij nog wat moet wachten,' antwoord ik dan, 'dat we aan twee pubers voorlopig genoeg hebben.'

En dus leven we hier regelmatig van de éne 'petite crise' naar de andere... Met brutale opmerkingen, slaande deuren en rondvliegende schoolspullen tot gevolg. (Het éne kan je al makkelijker negeren dan het andere.)

Als ouder leer je dan stevig onderhandelen, soms ook dreigen en af en toe gewoon omkopen (met flantaart en pannenkoeken: pubers hebben gelukkig altijd honger). Want de tijd dat we ze gewoon brullend in hun maxi-cosi konden meenemen, is helaas al lang voorbij.

In de plaatselijke boekhandel deed een nieuw Frans zelfhulpboek me intussen hard gniffelen: de ronkende titel 'Mon ado, ma bataille' liet niets aan de verbeelding over... Erg leuk was ook de autosticker die ik een tijd geleden zag op de achterruit van een grote gezinswagen: 'Parents qui craquent à bord.'

Dat we niet de enigen zijn, weet ik dan. Dat we gewoon moeten volhouden, Jan en ik, met hopen geduld en bergen humor... En met een fijn valentijnsweekendje straks! Alleen wij tweeën, zonder kids!! 'Yes, we can,' zou Obama zeggen, want andere gezichten uit de VS maken hier voorlopig geen kans, blijf ik koppig wegzappen en afzetten.

vrijdag 3 februari 2017

Muziek uit twee werelden

Iedere morgen luisteren we in de wagen naar "Manu dans le six-neuf" op Radio NRJ (spreek uit: enèrzjie, oftewel: energie in het Algemeen Nederlands). Samen met zijn equipe en "Blanche Neige au standard" (geen idee wie dat is, maar ze is dé sidekick om vrolijk wakker te worden) zorgt Manu voor veel gezever zonder inhoud, ideaal om de nieuwe dag te starten.

"On dirait qu'on a tous un ange" zingen we dan uit volle borst mee met Amir, "Je m'en vais" met Vianney en "A-ah bazardée, elle est bazardée" met KeBlack. Petit Biscuit (geboren in 1999!) doet het intussen ook goed met zijn electromuziek...

Vlaamse artiesten hoor je in de Elzas dus niet. Tenzij je bij ons thuis langskomt. Daar vind je Bazart, Emma Bale en Lost Frequencies achtereenvolgens in de CD-speler van onze grote auto, mijn klein elektrisch bakske en in de living. Dus ja, we keken gisteravond erg opgetogen naar de tiende editie van de Mia's.

Want muziek uit onze Franse en Vlaamse wereld... We combineren het hier graag veelvuldig én luidkeels!