Ons konijn Vlekkie lag deze morgen dood in de tuin. Wellicht is ze aangevallen door een kat uit de buurt en van schrik gestorven (want veel verwondingen had ze niet). De kinderen weten het nog niet. Ik ga het hen straks na schooltijd voorzichtig vertellen. Ach, wat kunnen we dit nu echt wel missen...
Inderdaad, toch weer verdriet voor de kinderen om te verwerken. Veel liefs uit Leuven.
BeantwoordenVerwijderenDag An en Jan,
BeantwoordenVerwijderenHet is een tijdje geleden dat ik nog naar de blog surfte. Het schoolleven, de renovatiewerken aan het huis van onze dochter Lore en een pak dagdagelijkse dingen die onze aandacht opeisen... helpen ervoor zorgen dat een aantal zaken niet de plaats krijgen die ze verdienen. Vanavond dat ineens toch de ingeving om eens naar je blog te kijken. En dan word ik wel even stil. Héél even staat de tijd stil en begint het mijmeren...
An en Jan,
Een vierde kindje... het heeft alsnog niet mogen zijn. Je hebt moeten loslaten wat je nog niet eens kon vasthouden, een kindje waar je verlangend naar uit keek, een kindje dat je al koesterde, waar je over was beginnen dromen, ... En ineens is die droom uiteen gespat. Even staat je wereld stil en kan je het niet bevatten. En nu ?
Ik wens jullie de moed om door het verdriet heen toch oog te hebben voor het mooie rondom je. En dit lijkt te lukken : vol lof over het gesprek met je oudste zoon (een knaapje van negen dat het zo mooi verwoordt), de trots om zijn deelname aan het voetbaltornooi, ...
Ik zal er op ILAS niet bij zijn : opendeurdag waarvan ik vind dat ik er bij moet zijn. Maar in gedachten mag je me die dag voor een deel bij jullie weten !
Lieve groeten,
Marc
Ai, An, zo rot dat dat 'ook' nog gebeurt! Zo'n zaken kunnen jullie nu wel missen, hè. Ik hoop dat het wat gelukt is om het aan de kinderen te vertellen.
BeantwoordenVerwijderenTot mails!
Els