Wekelijks ging Kobe naar de orthophoniste. Zonder morren, zonder ooit enige scène te maken... En daarvoor alleen al verdient onze logopedist dus een standbeeld!
'Aah, bon... J'ai eu de la chance,' antwoordt de man me in alle bescheidenheid.
Maar dat zie ik toch anders...
En dus bedankten we hem gisteren uitgebreid met een zakje vol Belgische bieren en lekkere Côte d'Or chocolade.
Want het zit erop! De voorbije drie schooljaren heeft Kobe in het bureautje in Dornach zoveel vooruitgang gemaakt dat extra taalondersteuning nu niet meer nodig is.
En de zomerse hitte doet onze biertjes intussen zeker niet ongelegen komen...
Maar mocht ik het toch ergens kunnen aanvragen, ik deed het meteen: een standbeeld voor de man die onze jongste zoon sinds 2013 enthousiast en spelenderwijs hielp met het leren lezen en schrijven van alle moeilijke Franse klanken, woorden en zinnen.
Yep, mijn Vlaamse pedagogenhart liep gisteren over van dankbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten