Vorige week werd dat kleine mensje van ons gecremeerd en hebben we een roos gelegd op de strooiweide van het kerkhof in Mulhouse-nord. Tegen de kinderen zeggen we dit voorlopig allemaal niet. Als er (later) vragen komen, zullen we er zeker met hen over spreken. Voor onze vierjarige is het ondertussen simpel:
"de baby is nu weg, maar misschien komt er later wel terug een nieuwe baby". En onze bijna negenjarige zoon zocht in eerste instantie ook direct naar vervanging. Tot afgelopen weekend. We staan klaar om met z'n vijven te gaan fietsen. Zegt hij plots:
"Mama, ook al is dat kindje nu weg, het zal altijd een beetje bij ons zijn, hé. En zelfs als er een nieuw kindje komt, dan is dat kindje er ook nog altijd..." Ik haast me om te zeggen dat dat kindje er inderdaad altijd wel ergens zal zijn en dat ik het nu ongelooflijk hard mis. Vol verdriet ben ik op dat moment ook ontzettend blij met die oudste zoon van ons. Want hij beseft reeds meer dan wij soms denken. Het meest waardevolle in het leven is inderdaad vaak niet vervangbaar. En zo had ik afgelopen zondag het mooiste gesprek met onze zoon van bijna negen die even later lachend en vol energie het bos infietste...
Paaszondag in Pfastatt: 31 ploegen nemen deel aan het internationaal kwalificatietornooi U11. Een hele dag lang geven 11-jarige jongens (en een paar meisjes) het beste van zichzelf. Er komen ploegen uit grote steden als Nancy, Strasbourg, Colmar, Mulhouse, Belfort, Basel... De jongste U11-voetballer bij Pfastatt is ondertussen onze Thomas. En al is hij nog lang geen 11 jaar, hij speelt dan toch met rugnummer 11 ;-)
