Wensen

Fijne feestdagen gewenst, beste bloglezer.

Alle goeds voor het nieuwe jaar en bewandel vooral je eigen weg!

X

Chalet Gourmand

Choucroute op de kerstmarkt in Mulhouse,

eens per jaar wil ik onze Elzasser specialiteit eten ;-)

De rest van de tafel hield het wel veilig bij fondue, roesti en tarte flambée.

Fijn ook om te ontdekken dat er nog Vlamingen in de tent zaten!

(Helemaal achteraan in de chalet en achter onze rug dus.)

 

We gingen terug huiswaarts langs de (gesloten) kraampjes...

en langs het reuzenrad voor de mooi verlichte Temple Saint-Etienne.

Jaja, de kerstvakantie werd hier vanavond goed ingezet!

Leven en groeien...

'En hoe ga je jouw boek straks promoten?' dringt Wilco aan.
'Voorlopig voelt dit al 'echt' genoeg,' antwoord ik.

We zitten samen aan onze keukentafel en ik moet nog altijd bekomen...
Want vanmiddag stuurde ik mijn manuscript en boekcover naar de drukker in Nederland!
Alles is nu dus definitief en 'voor goed' de deur uit!

'Voelt het een beetje als een bevalling?' vraagt Wilco nog.
'Nee, erger,' zucht ik spontaan.

Want een boek uitgeven voelt spannend én akelig tegelijkertijd.

Zéér akelig eigenlijk.

Op hoop van zegen dus.

X

'Partageons nos Rêves'

Altijd leuk om naar een dansvoorstelling van dochterlief te gaan...

En de petits bonhommes de neige waren echt aandoenlijk mooi!

 

Veel sfeer brachten ook de ballonnen op het einde...

En die witte tenue van dochterlief ga ik nu goed bijhouden,

al is het maar om er af en toe in de kast nog eens

naar te kijken en verder na te genieten!

Uitspraak van de week

'Thomas, is uw boekentas gemaakt?'
'Ze was niet kapot, moeder.'

En toen wist ik dus nog altijd niet of hij zijn boekentas 'gemaakt' had ;-)

Strasbourg

'Capitale de Noël', lees je deze maand op de feestverlichting in de straten van Straatsburg. En de stad is inderdaad bijzonder mooi deze periode van het jaar! De aanslag van gisteravond zal daar ook niets wezenlijks aan veranderen... Want geweld en aanslagen komen alle dagen in het nieuws. En het is, waar ook ter wereld, even erg. Wanneer het dicht bij huis gebeurt, besef je wel meer wat dit voorstelt.

 

Dit is geen oorlog zoals mijn grootouders die kenden, waar bezetters en verzetsstrijders allen hun eigen strategie gebruikten om de vijand te verslaan. Maar misschien is dit gewoon een andere vorm van oorlog voeren? Zit geweld diep binnen in de mens? Extremisten gaan intussen tot het uiterste - dat staat vast - maar in vele situaties leeft geweld ook op een subtiele, zij het even vernietigende wijze.

 

De aanslag van gisteravond blijft evengoed een achterbakse aanval op onschuldige mensen...

En onze 'hoofdstad van Kerstmis' rouwt nu om zijn slachtoffers.

Vlaamse puntzak friet

Zot zijn doet geen zeer... Dit weekend ben ik nog eens op en af gereden naar België, meer bepaald naar Roeselare! En wel voor het grote verjaardagsfeest van een oud-collega, voor de puntzak friet waarop hij alle genodigden trakteerde. Dat laatste wist ik natuurlijk niet op voorhand, maar het was zeker mooi meegenomen. Want heerlijke Vlaamse frietjes in een puntzak, ja daar kunnen we hier in de Elzas slechts van dromen.

 

Het werd echter pas helemaal geweldig toen de dame van de foodtruck vertelde dat ze ook op feesten in Frankrijk staat. Manmanman, ik begon meteen al onze Franse vrienden te tellen die ik wilde uitnodigen. Ja, werkelijk!! Nu nog een goeie reden vinden om te feesten en we kunnen die puntzak friet dus in onze eigen tuin uitdelen... En misschien kunnen we zelfs enkele Vlaamse vrienden uitnodigen?!

 

Zoals reeds gezegd, zot zijn doet geen zeer, hé.

Kerstmarktentijd

Twee meiden én een hond voor de kerstboom :-)

 

En de lutins in Pfastatt blijven ook sprookjesachtig!

Yep, het is hier weer tijd voor alle kerstmarkten!!

Kursk v.o.

Het gebeurt hier niet vaak dat je een film 'en version originale' kan zien. De Franse vriendin moest er  met andere woorden aan geloven: we gingen niet naar een komedie, maar wel historisch drama kijken.

 

En dus hoorden we Matthias Schoenaerts vorig weekend voortreffelijk Engels spreken terwijl we de Franse ondertiteling lazen over de ramp met de onderzeeër waarbij 118 Russische zeelieden in 2000 het leven lieten.

 

Een goed glas wijn konden we nadien wel gebruiken. We togen naar 'La Quille', een kleine wijnbar in Mulhouse, en ik vertelde mijn Franse vriendin over die andere film die ik recent had gezien en die ook onder mijn huid was blijven zitten...

'Jij kiest er wel de zware films uit,' zuchtte ze spontaan. Maar 'Niet schieten' had ik tijdens de herfstvakantie in België gezien en deze aangrijpende film over de Bende van Nijvel draaien ze hier trouwens niet, dus daar kon ik haar al niet mee naartoe nemen.

'Beautiful Boy' is nu de volgende film die ik graag wil zien. Een biografisch drama over een vader en zijn drugsverslaafde tienerzoon. Weer geen 'happy Disney prent'. Voorlopig staat hij in Mulhouse niet geprogrammeerd en wellicht zie ik hem dus tijdens de kerstvakantie in België.

Ben ik ook meteen zeker dat ik hem 'en version originale' kan zien.

Hectische/frustrerende start

Wat doe je bij stilstaand verkeer op de A35 richting Basel wanneer manlief dringend op de luchthaven moet zijn, wil hij zijn vluchten naar München/Houston niet missen? (En ik bedoel dus écht dringend.)

 

Dan rijd je achter een Zwitserse nummerplaat traag langs de pechstrook (en hoop je zo niet gezien te worden door enig blauw uniform), neem je vlug de eerstvolgende afrit,  rijd je jezelf vervolgens vast in een andere opstopping (ah ja, wij zijn niet de enigen die een alternatief zoeken!!), maak je vloekend (Jan) en sussend (ik) rechtsomkeer en rijd je terug de autostrade op...

 

Om daar gelukkig toch al wat beter te kunnen doorrijden (want de helft van de automobilisten zit nu op de binnenwegen te sukkelen). Uiteindelijk beland je 'hijgend en wel' voor de incheckbalie waar Jans valies nog net op tijd op de band gezet wordt en zijn vlucht een halfuur later vertrekt... Mét manlief dus ook uitgeput aan boord ;-)

 

Een hectische maandagochtend die we hier godzijdank niet elke week beleven!!

 

Maar collega Nicolas zit wellicht nog altijd te vloeken... Want hij strandde op de luchthaven van München waar er op de tarmac(!) geen bus was die hem tijdig van de ene vlucht naar zijn (nipt aansluitende) vlucht richting Houston kon brengen. Hij zag dus werkelijk het gemiste vliegtuig voor zijn eigen ogen opstijgen...

 

Meer frustrerend kan een nieuwe werkweek niet starten, toch?

Zolang

Zolang er hier in huis iemand zijn schoen klaarzet, blijft de Sint ook in de Elzas langskomen...

En ik heb het gevoel dat onze jongste zoon dat wel eens zéér lang zou kunnen volhouden ;-)

Cabinet d'architecture

 

In een aftands gebouwtje in het centrum van ons dorp bevindt zich een architectenbureau. Zo staat het toch in gele letters op de ruit geschreven. (En wanneer je er even binnen gluurt, zie je zelfs een bureau verzuipen onder het vele papierwerk!) Je m'en foutisme dat me vrolijk stemt. Ook dit is Frankrijk.

Gilets jaunes

Terwijl president Macron op staatsbezoek is in België, gaan de blokkades in Frankrijk op verschillende plaatsen gewoon door. Het is dus zeker niet gedaan. Vanmiddag reed ik mezelf ook vast op een druk rond punt vlak bij huis. Het werd m.a.w. traag aanschuiven, kalm blijven en hopen dat ik zonder problemen doorgelaten werd.  Want alle verkeer mocht slechts in kleine groepjes en stapvoets verder rijden... Langs brandende paletten en stinkende rookpluimen, langs een tiental fluohesjes met dikke sjaals voor hun mond en neus gebonden, met daarnaast ook een politiecombi in staat van paraatheid. Het krijgt allemaal vlug iets dreigends en grimmigs.

 

L'Alsace bericht intussen over 1 dode in de Savoie en 409 andere gewonden in heel Frankrijk, waarvan 14 ernstig. Het is alvast een te hoge menselijke tol voor de duurdere brandstofprijzen... De harde taal van de Eerste minister lijkt het vuur van de demonstranten intussen niet te doven. Integendeel. En Macron (gisteren nog in Berlijn) zou men kunnen verwijten zich meer te interesseren in de Europese aangelegenheden dan in het Franse dagelijkse leven.

 

Nee, het is zeker nog niet gedaan. Maar terwijl ik deze blogpost schrijf, dwarrelen in onze tuin de eerste sneeuwvlokken naar beneden... En misschien kunnen zij de gemoederen wat bedaren? Want de lont is aangestoken. Zoveel is duidelijk.

Kleine meisjes worden groot

 

Eerst zaten ze in Pfastatt in dezelfde klas, daarna gingen ze samen naar de privéschool in Mulhouse en dit schooljaar zijn ze samen gestart in het 'Lycée Général Privé' in Zillisheim. In dezelfde klas zitten Estelle en Britt al lang niet meer (de klassen worden hier voortdurend gemixt), maar de mama's hebben intussen tijdens heel wat info-vergaderingen op school naast elkaar gezeten. (En zo werd Nathalie dus meteen ook mijn Beste Franse Vriendin :-))

   

Vanmiddag mochten beide meisjes nog eens terug naar hun oude school in Mulhouse voor de diploma-uitreiking waarmee ze hun college-jaren (11-15 jaar) definitief afsluiten. Na de 'brevet' volgt straks op 18 jaar de 'baccalauréat', de nationale examens die zeer ernstig genomen worden en die belangrijk zijn voor iedere verdere opleiding... En ik kijk nu al uit naar die nieuwe foto van hen samen :-) Want zullen ze nog veel veranderen, onze puberdochters? Kleine meisjes worden groot...

Grand sportif

 

Vanmiddag eindigde Kobe derde op de cross inter-districts in Wittenheim!

Op dus naar de cross départemental in Neuf-Brisach op 28 november.

'Notre grand sportif,' noemen zijn klasgenootjes hem al.

A fond

 

De eigen fietsclub organiseerde een cyclo-cross wedstrijd

en onze voorzitter vroeg me om veel foto's te trekken...

 

Ik mocht zelfs 'à fond' gaan

en dat hoefde hij geen twee keer te zeggen:

's avonds stuurde ik hem 374 foto's door!

 

Hieronder dus een fractie van mijn beeldmateriaal:

 

 

Start miniemen,

met onze Belgische driekleur op de tweede rij

Junioren, espoirs en masters:

allemaal even knap om naar te kijken...

Dit ouder koppel genoot zichtbaar ook,

op een bankje in de warme novemberzon! 

En deze enthousiaste vader werd intussen ingeschakeld

voor de 'opbouw en afbraak' van het parcours :-)

Tot Kerstmis

Met blote benen naar school;

de jongste zoon wil het volhouden tot Kerstmis

(en met dit zachte weer lukt het zelfs nog gemakkelijk!)

 

Voorlopig draagt Kobe dus enkel een lange broek op de keeperstraining...

 

Maar ik ben wel benieuwd of die short in december ook nog zo goed lukt ;-)

95

 

'Als ik 50 word, word jij 100!'

'Oeioei, moet ik daarop wachten?'

'Ah ja, je bent er nu bijna!'

 

Ik hoor mijn grootmoeder lachen en zuchten aan de telefoon.

In de cafetaria van het rusthuis zit ze met goed volk samen,

eet ze vandaag veel zoetigheid voor haar verjaardag...

 

'Ik ben zo blij dat je er nog bent,' zeg ik nog.

En dan lacht ze weer.

 

Gelukkige 95ste verjaardag, meter.

X

A nos tout-petits

 

'Aan onze allerkleinsten.'

 

'Onze.'

 

Dat vind ik het mooiste woord op de nieuwe gedenksteen;

dat de stad Mulhouse er een gedeeld verlies van maakt.

  

X

Concours PETIPA

Gisteren behaalden ze de tweede plaats in de categorie Groupe Jazz Loisirs en we zaten als ouders ook weer helemaal te blinken in het theater van Mulhouse. Fijn om zien wat Britts juf Cécile hier allemaal met haar dansschool Fasila Danser bereikt!

 

Dat het een internationale wedstrijd was, hoorden we ook aan de vele accenten. En toen "Anne-Sophie Van den Driessche" meermaals in de prijzen viel, kon ik het natuurlijk niet laten om haar ouders te feliciteren. Want ja, het bleken inderdaad Vlamingen te zijn die voor deze wedstrijd speciaal naar Mulhouse kwamen! (Uit Beersel zelfs, en de moeder gaf me spontaan een hand omdat ik haar zo enthousiast had aangesproken.)

 

Godzijdank werd dochterlief intussen niet geselectionneerd voor de gratis zomerstage in Roemenië in 2019. Mulhouse is voor Britt (en ook voor ons) al groot genoeg :-)

Twaalf

Omdat hij meestal in de vakantie verjaart

- de herfstvakantie duurt hier twee volle weken! -

verwacht de jongste zoon ook een feestelijk programma

voor de HELE dag dat we zijn geboorte vieren.

 

Et sic factum est :-)

Au Monde du Vin

Terwijl onze kids thuis met een bakje verse sushi voor de tv zaten (ieder had zijn eigen bakje, dit om elke discussie te vermijden), genoten manlief en ik van een wijndegustatie bij Au Monde du Vin in Saint-Louis.

Het thema van onze avond was Bordeaux Rive Gauche en we proefden maar liefst negen verschillende wijnen uit het zuidwesten van Frankrijk. En ja, de oudste wijn - een Saint-Julien van Château Léoville Barton uit 1998 - was wel degelijk de lekkerste... Maar helaas ook de duurste. Het blijft voorlopig dus bij een foto van zo'n fles die hier voor 152€ over de toonbank gaat.

 

Wel bijzonder fijn om een doordeweekse avond zo in te vullen... Jans collega mag ons in de toekomst zeker nog uitnodigen voor zo'n wijnclubavond! Absoluut!

Sippenaeken

 

Met mijn Vlaamse vriendinnen op weekend in de Voerstreek;

het was de autorit naar België weer meer dan waard!

 

Hou jullie goed, dames.

Graag tot de volgende!

 X

Fijn samenleven

'Tarte au citron au Grand Ballon,' schreef mijn vader maandagmiddag in een sms.

'Ik wil ook gepensioneerd zijn,' zuchtte zijn jongste kleinzoon 's avonds na schooltijd.

Verder draaiden mijn ouders en vriendin Agnes gewoon mee in ons huishouden,

hebben ze de voorbije dagen veel groenten gekuist en aardappelen geschild...

 

'Het waren ontroerende momenten,' besloot mijn vader,

verwijzend naar alle ajuinen die Agnes had fijngesneden

(en ze bleef goed door doen!).

 

Drie generaties onder één dak,

het was hier fijn samenleven deze week.

Gek genoeg

Heen en terug naar Destelbergen (Gent) voor een groot verjaardagsfeest...

Jan en ik waren "gek genoeg" om zo ver te rijden afgelopen weekend!

Maar genoten hebben we dus zeker :-)

 

Bedankt voor de fantastische avond, lieve Sabine en Erwin!

We kijken al uit naar een volgende editie...

Zoekwerk

'Hip,' zou ik Mulhouse niet meteen durven noemen.

 

De Franse dakkapellen vind ik er wel mooi

(chocolatier Cabosse is trouwens een lekkere aanrader!),

maar buiten het historische centrum is er al vlug veel grauwheid.

 De juiste adresjes vinden, vraagt dus steeds om enig zoekwerk...

En kijk, een lekker zondags terrasje vonden we vandaag nog

bij Coff'tea shop & Social Workplace 'Tilvist'.

Meneer en mevrouw D.F.

Op de terugweg van hun vakantie in Italië, hielden ze donderdagavond even halt bij ons thuis. Fijn om hen dan zo dicht bij elkaar hun boek te zien lezen!  'Of ze deze reis nu als hun huwelijksreis zagen?' vroeg ik hen nog. Want op 1 september zijn Peter en Mieke getrouwd, gaan ze sindsdien als 'meneer en mevrouw D.F.' door het leven! Dus ja, in onze zetel zat deze week een jonggehuwd stel waar ik helemaal vrolijk van werd :-)

De huiswerkjuf

In het begin kwam ze drie keer per week voor de kinderen, één keer per week voor mij. Stipt op tijd stond ze steeds met haar zwarte schooltas aan onze voordeur en een bepaalde routine ontwikkelde zich al vlug in de begroeting en start van iedere les. De wijze waarop ze binnenkwam, haar tas opende en er haar pennenzak en handboeken uithaalde, de manier waarop ze vervolgens plaats nam aan onze livingtafel en zich vriendelijk en geduldig tot Thomas en Britt richtte: het straalde allemaal een zekere geruststelling uit. Alsof ze direct hoorde bij ons nieuwe Franse leven, bij het grote huurhuis met zijn krakende trap en bij de rokende mannen voor het café aan de overkant.

 

En ze is blijven komen, onze huiswerkjuf - zij het in de loop der jaren wel minder frequent dan bij aanvang - om de twee oudsten verder te ondersteunen met hun devoirs en rapports de stage, en om ook Kobe te helpen met zijn eerste exposés in de lagere school.

 

Tot nu. Dit is het eerste schooljaar dat ze helemaal niet meer bij ons thuis langskomt. En dus ging ik vanmiddag met haar lunchen om bij te praten over deze rentrée, om samen te beseffen dat 'Grenadine' al lang verleden tijd is: de speelse methode 'Frans voor anderstalige kinderen' was een welkome hulp naast de gebarentaal en de spelletjes 'hints' in 2010!

 

En toch. Ergens lijken al die schooljaren zich te verdichten tot één lange zucht, tot één enkele ademteug waarin alles gebeurt... Het is ook goed opletten... Want in het ogenblik zelf, veranderen ze alweer: die opgroeiende kinderen die nu perfect tweetalig zijn.

 

Merci pour tout, Mme Entz!

Negende Zwatschgawayafascht

Woensdagochtend naar goede gewoonte een pruimentaartje gekocht op het pruimenfeest in Pfastatt. Deze jaarlijkse braderie doet me altijd terugdenken aan onze start in 2010, aan die allereerste weken in ons Franse huurhuis...

Tijd dus voor een round up.

Wat ik niet meer zou willen missen:

1. de Franse zon: ze schijnt hier vaak en warm!

2. de politesse én de nonchalance van de doorsnee Fransman: beide beheerst hij even goed :-)

3. de vele ronde punten op straat: een extra rondje mag altijd wanneer je de weg zoekt

4. de Grand Ballon in de verte: het hoogste punt van de Vogezen en mijn vaste ankerpunt boven alle menselijke gewriemel (het mooist wanneer er sneeuw ligt)

5. de ruime supermarkten: brede gangpaden en steeds voldoende parking voor de deur

6. de late openingsuren van de grote ketens: tot 20u kan je boodschappen doen (of terugrijden voor de eieren/boter/yoghurt... die je vergeten bent)

7. de witte Elzasser wijn, de verse kazen en de café gourmand: alles dus wat mijn Franse nutritionniste me ooit heeft afgeraden (en het is dan ook bij die éne consultatie gebleven)

8. de déchetterie: het containerpark dat (nog) volledig gratis is en zalig complexloos: wat je nergens kwijt kan, mag je altijd bij de déchets encombrants gooien

9. de droguerie, boîte à retouches, cordonnerie: kleine winkeltjes die stammen uit de jaren stillekes en nooit van interieur veranderd zijn: heerlijk oubollig vind ik dat :-)

10. het chequeboekje: je kan er hier nog altijd mee betalen, dus ook bij een panne van het elektronische betaalsysteem (maar bij kleine bedragen ben ik wel degelijk een hevig voorstander van het 'sans contact' betalen met de kaart)

Wat ik minder leuk vind:

1. de nonchalance uit het lijstje hierboven: zonder (veel) geduld geraak je hier haast nergens

2. de Franse bureaucratie: voor alles bestaat er een officieel document!! Yep, werkelijk voor alles!!

3. de baccalauréat waar de school zo hoogdravend over doet (al beweert ze tezelfdertijd van niet): het komt steeds dichterbij voor onze pubers!

4. mijn eigen accent: je blijft horen dat ik een buitenlander ben

5. de 'sportieve leggings' in het straatbeeld: in Vlaanderen gaan de vrouwen echt veel mooier en stijlvoller gekleed

Wat ik nog mis uit België:

Mijn moedertaal, mijn grootmoeder (skypen lukt niet echt ;-)) en een goed frietkot!

Verder blijft de afstand relatief, kan 'alles en iedereen' zich wel naar hier verplaatsen...

Op dus naar ons tiende pruimenfeest!

Trop la course

'Votre rendez-vous était à 12h40,' zei het scherm waarop ik Thomas en Britt aanmeldde bij de orthodontist en het was welgeteld 12h41.
'C'est trop la course,' zei de mama die met haar zoon recht van de turnles kwam en meer buiten adem leek dan de tienjarige die naast haar stond.
'Bij ons begint de koers pas,' dacht ik, maar zei niets en wilde slechts dat idiote scherm van antwoord dienen.

Want deze mercredi fou zou er eentje worden om U tegen te zeggen, met een reeks activiteiten die elkaar mooi zouden opvolgen:

12u40 orthodontist T en B (+ 1 minuut dus)
14u00 fietstraining T en K
16u00 K naar laser game party in Kinepolis Mulhouse
18u00 keeperstraining K
19u30 dansles B

En tot nu zitten we dus nog altijd op schema!! Zonder die éne minuut vertraging zelfs...

De laatsten worden straks ook weer netjes afgehaald...

Opletten wel dat ik manlief niet vergeet in de luchthaven want die landt pas om 22u45.

'C'était trop la course,' kan ik hem altijd nog zeggen indien ik te laat kom.

Dilemma

Heerlijk toch, zo'n café gourmand waarbij je niet kan beslissen wat je als eerste/laatste zal opeten omdat het allemaal even lekker is!! Biorestaurant Les Sheds in Kingersheim zorgde zaterdagmiddag voor zo'n zalig zoet dilemma in mijn hoofd... En het bordje van mijn BFV was dus veel vlugger leeg dan het mijne ;-)

Théâtre de la Sinne

 

Een rondleiding in het theater van Mulhouse dat 150 jaar bestaat:

het was dé gelegenheid om zelf eens op het podium te kunnen staan

en deze prachtige zaal van de andere kant te mogen bekijken!

 

Geweldig vond ik "het-lichtje-dat-altijd-brandt" in de coulissen

en dat ze l'âme, de ziel van het theater noemen.

 

 

Deze visite théâtralisée stond in het thema van hoeden

en werd ook aangekondigd als 'Chapô le théâtre!'

(De Fransen zijn gek op woordspelletjes, altijd.)

 

In de loges, op de trappen en in de foyer van het theater

was het dus hard genieten van enkele mises-en-scène

door Franse acteurs met een (wisselend) hoofddeksel.

(Let ook op de baretten op het tweede balkon op de eerste foto's!)

Over een taalbad en wortelcake

 



Al zijn we nu ons negende schooljaar in de Elzas gestart, thuis blijven we een door en door Vlaams gezin. Voor Casey's verplichte taalbad binnen het opleidingsonderdeel Frans aan de UC Leuven-Limburg moesten we dus een ander gastgezin zoeken: ééntje met echte native speakers.  

 

Valeria, een Italiaanse mama die met een onvervalste Alsacien getrouwd is, stelde meteen haar hart en haar huis open... Met warme, zuiderse gastvrijheid achter haar kapotte deurbel, met de drukte en chaos van drie jonge kinderen die steeds door alle kamers komen aanwaaien... Ze nam Casey een avond mee naar de film, toonde haar het oude dorpje Eguisheim en ook het stadscentrum van Mulhouse. Onbaatzuchtig en gul verdeelde ze haar weinige vrij tijd.

 

Bij juf Odile mocht Casey 's ochtends in het eerste leerjaar gaan observeren; bij kleine handjes die de dag nog enthousiast starten met la gymnastique des doigts... Maar grote klasgroepen en individuele schrijfbordjes horen duidelijk thuis in het Franse onderwijssysteem, niet in het Vlaamse.

 

Anne-Marie, Wilco's Frans-Nederlandse dochter, toonde Casey dan weer enkele mooie plekjes in Colmar en liet haar ook een typische tarte flambée proeven. Worteltaart beloofde ikzelf intussen aan Valeria, de gastmama die het woord 'taalbad' nog nooit had gehoord maar het zo vanzelfsprekend en zo motiverend deed dat je iedere Vlaamse student wel naar haar zou willen sturen!

 

En dus sloten we vanmiddag deze taalweek af in de brasserie van het VitraHaus. Met wortelcake voor de volwassenen en met chocoladecake voor Casey. Want ook dat weet je soms na zo'n taalbad, dat de ander eigenlijk niet zo graag wortelen lust.

Cadets au Grand Ballon

Langs skigebied Le Markstein naar Le Grand Ballon op 1424 meter:

de fietstraining van Thomas verdiende vandaag wel een selfie!

(En met 88km op de teller in 3u30 tijd zullen alle cadetten nu zeker goed slapen.)