Zolang ze thuis woonde, zou ze een lockdown niet erg gevonden hebben. Ze was een echte huismus, mijn grootmoeder. Haar keuken en living volstonden. En haar waskot, in vroegere jaren. En haar fiets ook, als ze dan toch vlug in het dorp om een boodschap moest. (Ze zou er geen moeite mee hebben om binnen die Franse 1 km rond haar huis te blijven.)
Het bezoek kwam altijd langs achter, door de keukenhor, dat geweldige vliegenraam dat ik graag nog eens zou opendoen. En dan de thermoskan op tafel, met de "sjmoster" in de blikken doos... Maar eerst langs de broodtrommel in het gangske, de smalle keldertrap af voor een flesje Schweppes (of, nog beter, Almdudler, wat is dat lang geleden!!). Vervolgens aan haar livingtafel stilvallen, even de krant doorbladeren, praten over familie en buren. Etienne die dan plots met luide stem de post en reclamefolders binnenbrengt, overbuur Roger die nu ook alleen woont...
'Maar zeg het als ge door moet, ik wil u niet ophouden.'
'Ik zit hier goed, meter.'
Straks vier ik haar 97ste verjaardag met een Prince-koek en een kaarsje in onze Franse kerk. Hopelijk zit zij hierboven nu bij 'Beire Fluit', samen met peter die haar dan toch niet vergeten is. Want daar wilde ze al een tijdje naartoe.
Afgelopen lente hebben we ons huis 'casa Rosa' gedoopt. De ruiten worden hier wel véél minder gekuist en mijn keukenkasten zijn ook niet zo goed op orde, maar als we er zo'n warme thuis van kunnen maken zoals zij dat voor ons altijd deed, is dat helemaal oké.
Hemelshoge kus, lieve meter. In gedachten kom ik vanavond nog even binnen langs de keukenhor, zwaai ik ook nog even voor jouw grote raam in het rusthuis. Bedankt voor alles. X
