De laatste sneeuw

Met vriendin M trok ik vorige week naar het hoogste punt in de Vogezen... Omdat ze de voorbije winter in België geen sneeuw gezien had...

En we deden nog heel wat andere, leuke uitstapjes onder ons tweetjes!

In 'La Table de Louise' te Habsheim genoten we van een overheerlijke menu du marché. Bij onze plaatselijke wijnboer in Orschwihr kochten we enkele nieuwe flessen Pinot Gris, Auxerrois en Riesling Bollenberg. Voor verse peperkoek, honing en andere zoetigheden trokken we naar de familie Riche in het landelijke Traubach-le-Bas. Zonnige terrasjes deden we naast het kleine kanaal in de Fischerau in Freiburg, en op mooie Franse bistrostoeltjes in het charmante Colmar. En de warme thermen en lekkere Konditorei in Badenweiler deden we ook weer alle eer aan...

De week was net lang genoeg voor al onze activiteiten ;-)

Maar wat mijn bezoek het allerleukste vond? Daar hoefde ze niet lang over na te denken... Haar eerste, en meteen ook laatste, sneeuw van de voorbije winter!

Gevonden

Vanavond afgesproken met een vreemde man in het station van Mulhouse... Hij had de portefeuille van manlief "gevonden" en die wilden we na vier dagen hard zoeken natuurlijk héél graag terug. Ik heb de "eerlijke vinder" beloond met een briefje van 50 euro, al was het geld uit de bewuste portefeuille sowieso al lang verdwenen...

En er was "veel dat niet klopte" aan deze ontmoeting. Maar je zit nu eenmaal niet in een positie dat er veel te onderhandelen valt: je bent al blij dat je alle documenten terugkrijgt, alsook de vele bankkaarten die je de voorbije dagen zo vlug mogelijk geblokkeerd hebt.

Ondertussen was ook ons konijn Principal twee dagen vermist en verscheen hij zaterdagmiddag met grote, onschuldige ogen terug op onze oprit...

En een kous die in de was verloren ging, dook vandaag plots in mijn auto op, in Kobes trainingsvest...

De voorbije dagen dus heel wat verloren én weer teruggevonden.

Wat er ondertussen met vlucht MH370 van Malaysian Airlines juist is gebeurd, blijft nog steeds een raadsel. Iedere zoektocht roept slechts nieuwe vragen op, de wanhoop en de radeloosheid van alle betrokken families valt niet in woorden te beschrijven...

Drama's die onmogelijk lijken en "ver weg" gebeuren, maar die je toch recht naar de keel grijpen...

Er valt veel te verliezen.

Mulhouse

De rijke industriestad van weleer heeft de voorbije decennia heel wat migranten aangetrokken. Bijnamen als 'het Franse Manchester' en 'de stad met de honderd fabriekspijpen' zeggen ook genoeg over de weinig aantrekkelijke uitstraling van Mulhouse dat al lang geen welvarende textielstad meer is. Pogingen om nieuwe industrieën aan te trekken zijn ondertussen gedeeltelijk geslaagd. In het grote Forêt de la Hardt ten oosten van de stad verrees een belangrijke autofabriek van Peugeot en ook chemische industrie werd aangetrokken. Maar Mulhouse probeert nu vooral zijn ligging in de onmiddellijke nabijheid van Zwitserland en Duitsland uit te buiten, met tal van forenzen die hun brood verdienen in Basel. (En daar vormen wij hier dus geen uitzondering op.)

In het centrum van de stad bevindt zich de Tour de l'Europe waar we gistermiddag op de hoogste verdieping genoten van een lekkere maaltijd en een prachtig panoramisch uitzicht over de stad. (Met ook de Vogezen en het Zwarte Woud op de verre achtergrond!)

Een mooie zondag met een weidse blik ;-)

De muren op

'Echt, ik loop soms de muren op,' zei hij.
'Ja, dat zal wel,' antwoordde ik.
'En ik ben nog maar thuis sinds begin maart,' zuchtte hij.
'Het leven is hier even een rollercoaster. Je job verliezen is best heftig,' vulde zijn vrouw aan.

Ontslaan worden vlak voor je 45ste. Na zes drukke maanden in de nieuwe functie voor het vertrouwde bedrijf. Besparingsmaatregel: werk genoeg, maar je bent gewoon 'te duur' geworden.

Weer zo'n donderslag.

Ondertussen doet hij het huishouden en zorgt hij voor de kinderen.
'Maar dat geeft weinig voldoening,' antwoordde hij eerlijk.

Tijdloos

Met haar doodgeboorte, werd meteen ook het verdriet tijdloos. Het vloeide overal tussen en nam de meest bizarre vormen aan. In al zijn transparantie woog het meer op mijn dagen dan iedere drukke vergaderagenda van de hoogste CEO. De tijd verloor haar snelheid en seconden tikten tergend traag verder. Doelloos en aanmatigend. Wat viel er nog te hopen?

Het certificat d'accouchement bewaar ik nu zorgvuldig in een doos in onze slaapkamer. Samen met alle ziekenhuisdocumenten, het autopsierapport en de CD-rom met de foto's van Ster is dit het enige wat ons rest van deze zwangerschap.

Drie jaar later zit het verdriet al wat dieper weggestopt. Tot het een (niet-)verjaardag is... Dan lijken die drie jaren slechts drie dagen geleden. En terwijl zij tijdloos blijft, gaan haar leeftijdgenootjes binnenkort naar de eerste kleuterklas...

Dat het allemaal wel went, vind ik nog steeds moeilijk te geloven.

En toch is er hier ook veel dankbaarheid. Omdat ik straks niet alleen naar het kerkhof hoef, omdat Jan en ik hier samen onze weg in vinden.

Ondertussen staat de Franse popmuziek loeihard in onze wagen. "Tu sais, rien n'est parfait. La vie fait des erreurs. Bats-toi seul'ment pour le meilleur." De grote dochter zingt het vol overgave mee. Zalig om zien!!

Dus ja, keihard genieten van wat is, en goed vasthouden ook...

Trekpleisters

Het bezoek gidsen in eigen streek, ik doe het nog altijd graag. (Iedere keer ontdek ik zelf ook weer iets nieuws!) De mooie natuur en vreemde cultuur zetten zich zo verder vast in mijn hoofd, de vele landschappen en straten zoeken verder hun weg in het labyrint van mijn geheugen... Een manier van be-leven die ik in België niet kende. De verwondering blijft groot!

Enkele typische trekpleisters die ik de voorbije dagen met mijn ouders bezocht (en die in mijn ogen dus zeker ook een aanrader blijven):

1. Le Grand Ballon: het hoogste punt (1424m) van de Vogezen. Het panorama-zicht over de zuidelijke Vogezen, het Zwarte Woud en, bij helder weer, de Jura en de Alpen is niet alleen 'adembenemend' volgens de toeristische reisgidsen! Zelf kom ik er het liefst in de wintermaanden, wanneer er sneeuw ligt.

2. Colmar: de best bewaard gebleven stad in de Elzas, een charmante stad op mensenmaat met de mooiste vakwerkhuizen en de bekende wijk 'Petite Venise'. In Musée Unterlinden bevindt zich het Retabel van Issenheim: een altaarstuk uit de 16de eeuw van Matthias Grünewald, met veel oog voor detail en symboliek geschilderd. In de meest prachtige kleuren ook!! (Wegens werkzaamheden in Musée Unterlinden is het altaarstuk nog tot april 2015 in de Eglise des Dominicains opgesteld waar je ook de 'Madonna im Rosenhag' uit de 15de eeuw van Martin Schongauer kan bewonderen.)

3. Basel: een bedrijvige, internationale stad aan de Rijn in Zwitserland. (Vooral gespecialiseerd in farmaceutica: Novartis is nooit veraf!) De Münster met zijn groen geschakeerde dak en het rode Rathaus zijn erg fotogeniek. Basler Fasnacht, een uitbundig, gemaskerd carnaval dat drie dagen duurt, is een befaamd festival. Wij pikten gisteren de laatste dag mee. Echt een unieke belevenis! (Art Basel, de internationale kunstbeurs in juni, hoop ik ooit ook eens te kunnen meemaken...)

Dus ja, trekpleisters die de moeite waard blijven!

Donderslag

Ze was mijn verjaardag vergeten (ben ik nogal gevoelig voor, al zou ik dat stilaan toch minder belangrijk moeten vinden ;-)) en we hadden elkaar de laatste weken ook niet veel gehoord (maar in vakantietijd zien we elkaar sowieso minder) en ze had het ook gewoon druk met haar job, haar gezin en haar vader die revalideerde van een zware operatie...

Dat er ook andere zaken speelden, dacht ik soms wel. En tussen de regels van sommige mails meende ik het ook te lezen. Maar dan nog: meestal zijn mijn gedachten zwarter dan de realiteit. (Gelukkig!)

Tot ik zondagavond een mailtje kreeg dat klare taal sprak. Sindsdien hoef ik niets meer tussen de regels te lezen. De verwarring en de verslagenheid zijn er hier echter niet minder om.

Mijn Franse vriendin gaat scheiden.

KitzSki ruft!

Kirchberg in Tirol, daar brachten we de eerste week van onze krokusvakantie door. Het was fijn thuiskomen bij de Vlaamse uitbaters van hotel Traublingerhof dat voor de gelegenheid vol Nederlanders zat. (De Vlaamse vakantiegangers maken er deze week hun opwachting.)

En wat heeft het skigebied rond Kitzbühel veel te bieden!! De meest moderne stoeltjesliften (met zetelverwarming en overkapping voor de koude dagen) en de mooiste skihutten met een uitgebreid aanbod aan verse gerechten... Het werden heerlijk bourgondische dagen in de bergen :-)

De zon liet zich ook iedere dag van haar beste kant zien! Zelden een wintersportvakantie in februari meegemaakt die zo warm was!! Helaas liet zich dat ook op de pistes voelen... Na de middag was het vaak skiën over de meest venijnige ijsplekken, recht de "papsneeuw" in. En dat heeft ons dus ook doen kennismaken met het ziekenhuis in Sankt-Johann waar Jan de eerste avond terechtkwam met een schouderblessure. Einde skivakantie voor hem.

Maar volgend jaar gaan we terug! Dat beslisten we al op de terugrit. En rijdend door de lange Arlbergtunnel dacht ik terug aan de busramp in Sierre... Half maart nadert weer, een verjaardag die zich laat voelen. Hopelijk redden al die families het met elkaar. Het plaatst ieder klein ski-ongeval alvast in het juiste perspectief.