Printemps!

Op de Place de l'Homme-de-Fer komt het drukke tramverkeer samen in een goed geregeld knooppunt, al staan er ook dure wagens met CD-nummerplaat ongegeneerd half op het trottoir geparkeerd...

 

Straatsburg, een boeiende en veelzijdige stad!

 

En dochterlief vierde er vanmiddag graag haar eerste vakantiedag in de goed verwarmde winkels :-)

 

Want ook al riep de hipste winkelgevel om 'Printemps', de ijzig koude wind dacht er duidelijk anders over...

 

Dus lente in de Elzas?! Nee, nog lang niet.

Tante Julia

Afgelopen nacht is ze gestorven, die lieve tante Julia.

De kapster die ze eerst voor maandag nog geregeld had, werd kort voordien afgebeld. Ja, ze bleef zich goed verzorgen tot het einde... En plannen maken, daar ging ze ook gewoon mee door. 'Misschien haal ik mijn volgende verjaardag nog wel.' Ze had echt een onvoorstelbare levensvreugde.

 

'De fanfare is besteld voor uw komst,' was haar kwinkslag deze laatste paar weken. Tijdens onze vakantie eind februari zou ik in het ziekenhuis langskomen en iedere keer dat ik in tussentijd met haar belde, werd een gesprekje om te koesteren.

 

Ontroerend mooi blijft ook haar handgeschreven briefje na Sters geboorte in 2011:

(...) Je hebt nog veel om voort te doen. Ken je dat liedje? Ja er zijn blijde dagen nog in 't leven. Hoe weinig ook, er zijn er nog voorwaar. Dat heb ik al dikwijls bij mijn eigen gezongen. Vind je gek zeker? Maar ieder gaat op zijn eigen manier om met verdriet en gemis toch. Wat ne moraalridder, foei. Proberen positief blijven.

Van harte het allerbeste voor allemaal daar in den Elzas en tot de volgende keer.

T. Julia

 

En dat ik met een zelfde ingesteldheid 92 jaar wil worden...
Ja, dat zit ik hier nu al de hele dag te denken.

 

Rust zacht, lieve groottante.
Voor mij was je ook echt een 'grote madame'.
 

Bedankt voor alles.

 

X

Maandagochtend

'En, wat ga je vandaag nog doen?' vroeg Roberta me vanochtend.

We hadden juist een uur met elkaar gesproken. Zij in een bloemetjeskleed aan het raam van haar appartement in Singapore, ik in rolkraag en donkere jeans aan onze livingtafel.

Zeven uur verder kwam dochter Lea juist terug thuis van de Franse privéschool, in haar blauwe uniform en met twee vlechtjes. (Clichés zijn er om bevestigd te worden.) Enthousiast zwaaide ze naar me op Skype en vroeg waar Kobe was.

'A l'école,' zei ik en dacht aan de rest van de dag die nog open voor me lag.

O ja, niets zo mooi als een maandagochtend die helemaal van mij is...

Met een tas koffie, wat pure chocolade en mijn teksten, meer heb ik dan niet nodig.

Buiten sneeuwt het nu zachtjes, laat ik de anderen intussen graag alles achternahollen.

Koude avond

Vriendenmatch Wittenheim-Mulhouse vanavond,

op kunstgras en bij vriestemperaturen!

 

'Ballet, jongen, zoudt ge geen ballet gaan doen?!'

Het blijft al jaren mijn flauwe mopje bij guur weer.

(En vroeger keek Kobe me dan ook echt verschrikt aan.)  

 

Zo dadelijk ga ik mijn voeten warmen in bed...

want ze tintelen nog steeds!

Vierkantjes-tijd

 

Oubolliger kan het interieur aan de vijvers in Pfastatt niet zijn, maar het heeft wel iets om er 's zondags ons weekend af te sluiten... Dan wandelen Jan en ik in de vooravond naar ginder en rijdt Kobe met zijn BMX naast ons (terwijl de twee pubers thuis verder rondhangen).

 

Voor een koffieke en wat extra zondagsrust, kan je er perfect stilvallen: aan de toog zitten slechts enkele habitués, verder blijft de zaal zo goed als leeg. Geen druk gedoe dus, en ook geen luide muziek (en wellicht haalt de vrijwilliger achter de bar zijn schouders op als je achter wifi vraagt).

 

Erg leuk werd het vanavond met de vrienden die we per sms uitnodigden om even tot daar te komen... 'Oh, daarom kan ik dus jouw smileys lezen,' zei Delphine nog, en ze haalde tevens een oude Nokia boven die alle emoticons van een smartphone als vierkantjes ontvangt.

 

Yep, we pasten helemaal in het interieur, Delphine en ik ;-)