Over de oceaan

"On devrait aller la voir!" antwoordde mijn Franse vriendin.

"Crazy," zei ook de jongste zoon toen hij het hoorde.

Mijn Franse boek kreeg een fijne review van blogster en literair columniste Lynda uit Canada! 

(Librinova moest het me nog eens zwart op wit in een mailtje bevestigen, ik wilde het eerst niet geloven.)

Sindsdien loop ik hier met een big smile rond, wil ik de hele tijd "Canada" roepen, want verder dan "Noord-Holland" zag ik het bij aanvang van mijn manuscript echt niet gebeuren... En dat zou trouwens al fantastisch zijn! (Woont u dus op de Waddeneilanden, dan wil ik u graag een exemplaar van mijn boek 'Vaste Grond' opsturen.)

Zodoende kraakten we een fles Champagne Pommery, met de Franse vriendin die haar mercredi fou graag even onderbrak, en met de vrienden uit Kessel-Lo die daags voordien nog de Mont Ventoux opfietsten, wat zeker ook een glas champagne waard is.

Maar Canada, ooh, dat had ik dus werkelijk nooit gedacht!

Terrasjesweer

Warm lenteweekend in de eigen tuin,

met peter en oma die even langskwamen 

op terugreis uit Spanje,

en met een gemberaperitiefke op zondagavond,

om de overschakeling naar het zomeruur

wat gemakkelijker te maken, ahum. 

Mogelijkheden

Zomer 1997. Een optreden in Herent - weet niet meer van wie of wat - maar die jongen rechtsachter is het helemaal voor mij. Nonchalant in alles, maar zeker van zijn zaak. Onze zaak dus. Hij is mijn (veel) jonger lief dat nog een aantal jaren zal studeren, terwijl ik als pedagoge mijn eerste loon verdien. Waar beginnen we eigenlijk aan?

Soms heb ik heimwee naar dat allereerste begin. Hoe we afspraken (zonder gsm), wat we deden (zeker geen koffie drinken in een hippe koffiebar) en de plannen die we maakten (liefst tot laat in de nacht): ergens is dat allemaal onbereikbaar geworden. Een verleden waar we nog moeilijk vat op krijgen. Tijd die alles doet vervagen. Tot we oude foto's terugzien. Ja, dit was het! Gewoon uitkijken naar elkaar, met vrienden op stap gaan, dromen van alles wat zou komen... Altijd de mogelijkheden zien, nooit de praktische bezwaren. (Of toch veel minder dan nu.)

23 maart 1997. Dat blijft onze officiële 'startdatum'. Een verjaardag die we in het begin zelfs maandelijks vierden, stel het je voor. (We hadden niet alleen rode ogen, maar ook veel tijd op al die analoge foto's!) Een kwarteeuw later vieren we deze verjaardag straks met een romantisch etentje in L'Orchidée. Op dus naar dat chique restaurant in Altkirch, voor een fijne tête-à-tête midden in de week. 

Laten we vooral de mogelijkheden blijven zien, lief. Of het nu op een weide in Herent is of elders. Maakt niet uit. Als die 23ste voor ons maar bijzonder blijft. Niet meer iedere maand, maar dan toch zeker 1 keer per jaar ;-)

X   

Wegseizoen

Vorig weekend gestart,

met de auto van de fietsclub,

voor de eerste wegkoers in Vadans,

waar onze cadet even uit de bocht ging,

maar uiteindelijk toch mooi vijfde eindigde!

Vanochtend afspraak voor de tweede wegkoers, 

nu met de camionette van de fietsclub,

die zorgvuldig werd ingeladen 

met de fietsen van cadetten én junioren,

en weer dezelfde vader aan het stuur :-)

Aankomst in Erstein en alles uitladen,

om nog even het parcours te verkennen,

en dan tijdig aan de start te verschijnen.

Vandaag minder geluk voor Kobe die plat reed in de vierde toer.

'Kan gebeuren,' reageerde hij nuchter.

Maskers af

Vandaag mogen hier de maskers af. De mondmaskers op de Franse scholen, bedoel ik dan. Maar na twee coronajaren weten we niet goed wat te denken. Want écht weg is het niet, het virus. En hoe moet dat dan? Kunnen we terug handen schudden en elkaar zorgeloos begroeten? Die fysieke afstand lijkt ons nu toch moeilijker te overbruggen, al willen we het nog zo graag.

Mondmaskers op school zijn trouwens handig. Want de puistjes rond je neus, de blokjes op je tanden en die spreekangst in de klas: er kan wel wat weggestopt worden achter dat kleine doekje. (Minder leuk: een aangedampte bril en een opkomende niesbui!)

Aangekomen op het kerkhof, vraag ik het me vandaag ook voor het eerst af. Welk mondmasker jij gedragen zou hebben: zo'n rozig meisjesexemplaar of eerder een neutraal wit wegwerpexemplaar? In die elf jaar dat je er nu niet bent, lijk je me plots verder weg dan ooit. Volledig onbereikbaar. Al hoef ik je dus nooit echt te zoeken en blijf je dichtbij aanwezig. Altijd. 

Want ik neem je mee en laat je niet los.

Maskers af vandaag, lieve meid, ik zei het al.

X mama

Wensen van hoop

"L'espoir est une obligation morale:

avoir de l'espoir,

c'est agir sur le monde."

Susan Neiman

Midden alle berichtgeving in de media,

een mooie gedachte om te koesteren...

Tegen iedere vorm van geweld en oorlog,

in Oekraïne, in zovele andere landen

en continenten.

49-73

Met het klimmen der jaren lijk ik 

alleen maar kleiner te worden,

of mijn jongens worden natuurlijk 

gewoon groter en groter,

en ook het geleverde boeket van manlief 

vroeg 's middags om een extra grote/lange vaas.

's Avonds werd het fijn vieren met de Franse vrienden,

en met zij die er 49 jaar geleden reeds bij waren ;-)

Vervolgens mochten we oma feliciteren, 

hoorden we Britt in Bordeaux even,

al had deze jarige vooral oog voor haar ijstaart :-)

Afsluiten deden we met een kleine wandeling,

terwijl manlief het in Italië toch iets groter zag

en een stuk van de Strade Bianche fietste.

Een bijzonder verjaardagsweekend 

waarin mijn moeder en ik

elkaars geboortejaar werden, 

onder een prachtige lentezon

en met hoop die doet leven,

de oorlog in Oekraïne

daarbij steeds in gedachten.