Afscheid

Dit was het dan. Ook voor Kobe zit zijn lagere schooltijd er nu helemaal op...

En op deze allerlaatste dag ging ik met hem een broodje eten in de Subway, had hij het over sommige jongens uit zijn klas die hij misschien nooit meer zal zien. 'Wel gek, hé mama.'

Maar de dood vindt hij niet erg, 'want die hoort bij het leven', praat hij zijn juf van sciences na. We hebben het over zijn overgrootmoeder uit Leefdaal die vanochtend plots gestorven is. En hoe vreemd dat nu ook voelt... 'Want wat moet opa zonder mie doen?'

'Is een begrafenis eng?' wil hij nog weten.

'Nee, gewoon heel triest,' zeg ik.

26 kilo

'Jullie zijn nu mijn geheugen, jullie moeten de herinnering levend houden.'

Zo begint Ginette Kolinka haar getuigenis over haar deportatie naar Auschwitz-Birkenau in 1944. Ze is dan 19 jaar en zal er langer dan een jaar verblijven. Zonder haar vader, broer en neef keert ze na de oorlog naar Parijs terug. Met tyfus en het nummer 78599 op haar arm getatoeëerd.

 

Jarenlang zwijgt ze over haar ervaringen. Een stilte die zelfs 55 jaar duurt. Tot ze met haar zoon naar het concentratiekamp terugkeert en de gruwel toch verwoord krijgt...

'Sindsdien vertel ik mijn verhaal, wil ik op deze manier een antwoord geven op de haat en alle vooroordelen in onze wereld.'

 

Madame Kolinka zit achter een smal tafeltje op het podium en praat met haar ogen dicht, ze gebruikt geen powerpoint of wat dan ook om de aandacht van de jongeren vast te houden. 'Als jullie praten of in slaap vallen zal ik het toch niet merken want ik hoor ook niet zo goed meer,'  zegt ze nog laconiek en met gevoel voor humor. 

 

En Ginette wil als persoon eigenlijk helemaal niet in de kijker staan, wil na haar getuigenis ook geen applaus in ontvangst nemen. 'Bedank liever de leerkracht die me vandaag uitnodigde, zij maakt hier en nu het verschil voor jullie.'

Vervolgens maakt ze voor de interactie met de jongeren graag veel tijd vrij - 'dat vind ik als spreker zelfs het belangrijkste onderdeel van deze voormiddag' - en er komen indringende vragen uit de zaal: Bestond er solidariteit in de concentratiekampen? Hoe lang duurde het vooraleer jij zelf na de oorlog het gewone leven terug kon opnemen? En hoe bekijk je de Duitsers nu? Kan je 's nachts goed slapen? ...

 

'Wat heb jij vooral onthouden?' vraag ik nadien nieuwsgierig aan mijn oudste zoon.

'Dat ze bij haar terugkeer slechts 26 kilo woog,' antwoordt hij.

 

Een concreet getal dat alles zegt.

Weekenddrukte

"Gala de Danse" in Théâtre de la Sinne:

 

 

 let vooral op het tweede meisje van rechts ;-)

 

 

 

Ja, dochterlief is de grootste!

 

 

Daarnaast ook "finale régionale" op de voetbal:

 

de U15 van Richwiller wint de Championnat d'Alsace!

 

 En dat wordt met een BBQ aan het clubhuis gevierd,

 met het clublied ook luid gescandeerd!

Graag naar school!

 

Het projet intergénérationnel blijf ik als begeleidende schoolmoeder het meest waardevol vinden... En deze week kwam er dus een busje met zes kranige dames naar Kobes klas! Mooi om zien weer, die spontane communicatie tussen jong en oud.

 

Morgenvroeg ga ik naar het college (ja, Franse tieners hebben hier nog les op zaterdag) om te luisteren naar de getuigenis van een energieke dame die Auschwitz-Birkenau overleefde. Tweeënnegentig jaar is ze intussen en ze komt helemaal alleen met de trein uit Parijs!

 

En nee, voor dit bezoek zochten ze helaas geen begeleidende ouders. Maar ik vroeg het dus zelf aan de klastitularis van Thomas, kreeg vervolgens ook de toestemming van de directie om aanwezig te zijn.

 

'Als je maar geen vragen stelt,' waarschuwde de oudste zoon me nog.

 

Hij kan gerust zijn. Ik zal stilletjes tussen alle vijftienjarigen in de grote zaal een plekje zoeken en de hele voormiddag geen kik geven. Dat weet ik nu al.

 

Deze moeder is nog nooit zo graag naar school gegaan.

Week van de salsa

Meer bepaald tomatensalsa. Daarnaast ook nog vele frisse salades, verse sushi en zelfs tagliatelli uit het meegebrachte pastamachientje! De voorbeeldvrouw heeft ons de voorbije dagen weer flink verwend...

'En wanneer komt Els nog eens logeren?' vroegen de kinderen vanavond al.

Ja, wij vormen een dankbaar publiek om voor te koken :-)

Finir en beauté

Het voorbije weekend hebben we hard genoten van het dansoptreden in Wittelsheim...

En dit schooljaar ging Britt naar twee verschillende dansscholen, dus komende zaterdag staat er nog een optreden in onze agenda, trekken we voor dochterlief zelfs naar de stadsschouwburg van Mulhouse.

Zalig om het schooljaar met zoveel dans en muziek te mogen afsluiten!

Clubwagen

Vader en zoon vonden het best cool om met de clubwagen naar de koers in Vendenheim te rijden!

Heeft de panne aan onze grote wagen toch één voordeel :-)

Verder is het 'geduldig' wachten op goed nieuws van de garage, proberen we helemaal 'zen' te blijven in de Citroën cactus die de verzekering ons nog twee dagen laat gebruiken...

En daarna zal deze taximama dus ook een beroep moeten doen op de clubwagen??

To be continued.

Lyrisch

Indrukwekkend dat het Collège Episcopal in Zillisheim is, met al haar bogen en zuilen, haar hoge plafonds en krakende parket...

Volgens Kobe is er bovendien een "kerk in de school", zo groot is die kapel!

En de vele sportvelden naast de school zien beide zonen natuurlijk helemaal zitten (met zelfs kayaklessen op het kanaal tijdens de lessen Education Physique et Sportive).

Twee woensdagen op rij ging ik naar een réunion d'information - eerst voor Kobe, dan voor Thomas - en volgend jaar mag ik nog eens terug met Britt: ik verheug me nu al op de nieuwe rondleiding door de oude gebouwen!

Ja, echt een school om lyrisch van te worden.

Pas le moment

Niet het moment. Om in panne te vallen. En dat is het natuurlijk nooit...

Maar als je klaar staat om voor het pinksterweekend naar België te vertrekken, heb je echt dringend een oplossing nodig.

Intussen weet ik...

...dat een oude Citroën C3 best nog zuinig rijdt en bovendien een goede wegligging heeft, zelfs bij een wolkbreuk ter hoogte van Saverne,

... dat de Evian facial spray van onze lieve buurvrouw aangenaam voelt wanneer je geen airco hebt,

... dat de garagist in Pfastatt zeer blij is met mijn mand Belgische bieren.

En gelukkig hoefden we slechts met z'n drieën in de kleine Citroën, zaten Jan en Kobe intussen in de minibus van FC Mulhouse richting voetbaltoernooi U11 en U13 in Parijs.

Hopen maar dat onze grote wagen wel vlug gemaakt kan worden want met een geblokkeerd stuur geraak je dus nergens.