Apéro in real life

Tijdens de lockdown spraken we op zondagavond regelmatig af voor een 'apéro Skype' met onze vrienden uit Pfastatt. (Niemand had ooit veel te vertellen, maar het deed toch deugd om elkaar iedere keer via Skype "even te zien".)

Maar ooh, wat was het geweldig om hen vanavond voor het eerst terug "in het echt" te zien!! (En we hebben nog altijd niet zo veel te vertellen, maar dat maakt dus niet uit.)

Gek was het wel om hen hier bij aankomst vanop afstand welkom te heten: geen handdruk en geen twee kussen... En hoe je dan bij jezelf voelt dat je dat haast automatisch wél wil doen, maar dat je je dus net op tijd bedenkt en verschrikt reageert met "mag niet!".

De komende weken zullen we ook niet direct andere mensen uitnodigen. We vonden dit echt "al heel wat". (En op restaurant of café zullen we dus ook niet meteen gaan, al wordt dat in Frankrijk vanaf dinsdag wel weer mogelijk.)

Instant vakantiegevoel

 Het eerste water in ons nieuwe zwembad...

Een instant vakantiegevoel krijg je ervan!!

Bloemsuikerjaren

In Frankrijk eet men 2x per dag "warm",

daar herinneren mijn pubers me vaak genoeg aan...

En de pannenkoeken vielen vanavond dus ook weer in de smaak :-)

 

Dat je bloemsuiker krijgt 'door gewoon bloem en suiker samen te voegen',

verkondigde de oudste zoon onlangs wel nog bloedserieus!

 (Hoe hij volgend jaar als student voor zichzelf gaat koken,

wil ik als ouder voorlopig dus liever niet weten.)

 

Maar 'zijn bloemsuikerjaren',

zo noem ik nu alvast zijn studentenjaren!

 En mogen ze dus zoet en zacht zijn,

en gevuld met alle tijd van de wereld...

 

Omdat ik zelf ook de beste herinneringen aan mijn jaren in Leuven heb.

Journée de solidarité

In de zomer van 2003 kostte de hittegolf in Frankrijk aan circa 15.000 mensen het leven, voornamelijk oudere mensen. De toenmalige eerste minister besliste vervolgens een 'journée de solidarité' te creëren om projecten voor ouderen en mindervaliden te financieren. Het opzet is om als werknemer tijdens een bepaalde verlofdag (uitgezonderd 1 mei) onbetaald te werken en als werkgever zo financieel bij te dragen aan deze projecten. Sinds de oprichting in 2004 heeft deze solidariteitsdag al meer dan 31 miljard euro opgebracht.

 

En zodoende kwamen twee plakkers op deze Hemelvaartsdag, tijdens hun 'journée de solidarité', nu ook de isolatie in onze bijbouw plaatsen...

 

Dat de wereld intussen nood heeft aan meerdere solidariteitsdagen, zeker nu met het corona-virus, beaamden beide plakkers graag. 'Maar dan zouden we eigenlijk geen enkele verlofdag meer over houden,' klonk het meteen erg nuchter en ze bedankten me nog voor de frisdrank.

 

Ik knikte en glimlachte maar schaapachtig, ieder hoopgevend antwoord van mijn kant helaas ook schuldig blijvend.

Retour à la vie normale?

Sinds deze week mogen we terug buiten fietsen... 

en is ook onze afhaalsushi in Saint-Louis terug open!!

 

Duimen maar dat de hele déconfinement vlot en succesvol verloopt,

week per week en zonder andere grote plannen te maken:

'het normale leven' vinden we nu al heel wat!

Meerderjarig!

 

 

 

 

Opschuivend in de tijd, blijft hij toch alles:

die mooie pasgeborene, dat jonge kind,

onze timide "wittekop" en monkelende puber...

 

Achttien jaren die zich in laagjes over elkaar legden

en die we als ouder vanop de eerste rij mochten

(en soms ook moesten ;-)) meemaken.

 

Benieuwd nu naar wat komen zal,

wensen we hem graag "alle goeds en nog veel meer".

 

Zijn achttien kaarsen werden alvast krachtig uitgeblazen.

 

X

Wafels in een ijscrème-doos

Er werden geen handen geschud, laat staan knuffels gegeven. Er was wel ontsmettingsgel bij aankomst... En anderhalve meter afstand tussen de stoelen in de (veel te grote) aula, dat was er zeker ook. Maar verder was er dus 'veel niet' en bleef de uitvaart beperkt tot dat kleine groepje dichte familie dat nu slechts is toegelaten. 

 

Mijn grootmoeder stierf niet aan Covid-19, maar de spelregels van deze corona-crisis bepaalden evengoed ons afscheid van haar. 

 

Na het kerkhof volgden er dus ook geen koffietafel en geen 'samenzijn' waarin je met z'n allen nog even verbonden blijft. Mijn tante zorgde gelukkig wel voor wafels volgens meters recept, mét de bijhorende oude ijscrème-doos waarin zij ze ook altijd bewaarde... En zo stond ieder naast zijn wagen aan het kerkhof, met een wafel in de hand de opgelegde social distancing te respecteren (en die koude noordenwind ook).

 

'Afscheid nemen onder moeilijke omstandigheden, maar met evenveel liefde,' heet dat dan. Ieder van ons dacht er wellicht het zijne van. En vergeten zullen we deze dag zeker niet gauw.

 

Op de terugweg naar Frankrijk kleurde de avondhemel in mijn achteruitkijkspiegel rood. 'All we have will disappear,' zong Geike Arnaert intussen vol overtuiging in de CD-speler en op de passagierszetel naast me moest een onschuldige ijscrème-doos vol wafels het stellen met mijn mee brullende verdriet.

Tijd

Hoe zij altijd al haar tijd aan ons besteedde en nooit iets voor zichzelf vroeg,

hoe rijk zijn wij dan als familie om haar zo lang gekend te mogen hebben,

hoe dankbaar en triest evenzeer om al die gedeelde tijd die nu stopt...

 

Wat een cadeau was jij, lieve meter,

wat een cadeau...
X

 

(Foto 96ste verjaardag, 8 november 2019)