In het begin kwam ze drie keer per week voor de kinderen, één keer per week voor mij. Stipt op tijd stond ze steeds met haar zwarte schooltas aan onze voordeur en een bepaalde routine ontwikkelde zich al vlug in de begroeting en start van iedere les. De wijze waarop ze binnenkwam, haar tas opende en er haar pennenzak en handboeken uithaalde, de manier waarop ze vervolgens plaats nam aan onze livingtafel en zich vriendelijk en geduldig tot Thomas en Britt richtte: het straalde allemaal een zekere geruststelling uit. Alsof ze direct hoorde bij ons nieuwe Franse leven, bij het grote huurhuis met zijn krakende trap en bij de rokende mannen voor het café aan de overkant.
En ze is blijven komen, onze huiswerkjuf - zij het in de loop der jaren wel minder frequent dan bij aanvang - om de twee oudsten verder te ondersteunen met hun devoirs en rapports de stage, en om ook Kobe te helpen met zijn eerste exposés in de lagere school.
Tot nu. Dit is het eerste schooljaar dat ze helemaal niet meer bij ons thuis langskomt. En dus ging ik vanmiddag met haar lunchen om bij te praten over deze rentrée, om samen te beseffen dat 'Grenadine' al lang verleden tijd is: de speelse methode 'Frans voor anderstalige kinderen' was een welkome hulp naast de gebarentaal en de spelletjes 'hints' in 2010!
En toch. Ergens lijken al die schooljaren zich te verdichten tot één lange zucht, tot één enkele ademteug waarin alles gebeurt... Het is ook goed opletten... Want in het ogenblik zelf, veranderen ze alweer: die opgroeiende kinderen die nu perfect tweetalig zijn.
Merci pour tout, Mme Entz!
