Constructief

Onze 'waterplas' vanochtend...

 Tot de aankomst van de houtstructuur,

 en de start van de werken!

 Dit voelt als een bouwdoos voor volwassenen,

 die mooi in elkaar past,

met een fijne houtgeur ook.

   's Middags starten de dakwerken,

 en om 15u sta ik in ons toekomstig bureau :-)

 

Echt geweldig,

zo'n constructieve donderdag!

To ski or not to ski

In de Vogezen blijft het wachten op een deftige start van het skiseizoen

en zien we hier voorlopig dus vooral veel "groene sneeuw"...

Maar de jongens amuseren zich evengoed op hun koersfiets! 

Dochterlief stuurde intussen wel jaloersmakende foto's

van haar skiweekendje in Châtel (Haute-Savoie). 

Want in de Franse Alpen ligt er wel genoeg sneeuw! 

En dan krijg je dus van die zalige foto's

uit het skigebied "Portes du Soleil" (what's in a name), 

waarbij je alleen maar kan denken

"ik wil mee!!!"

Rekbaar weekend

Hun mannenweekend zit erop... De vijfde editie! Een eerste lustrum dus, maar dat beseften ze vanavond pas. Anders waren ze nog een dag/nacht langer in Nendaz gebleven om het te vieren... Dan duurt hun jaarlijkse 'weekendje' vanaf nu meteen een halve week ;-)

Rooney in Nendaz

Vanmiddag stuurde manlief me deze foto vanop zijn (lange) mannenweekend in Nendaz, Zwitserland. Beslist een mooie plek om het boek "Normale mensen" van Sally Rooney uit te lezen! Met kerst kreeg ik nu ook haar debuutroman "Gesprekken met vrienden" cadeau en daar ben ik al even enthousiast over... Alleen jammer dat ik hier thuis tijdens het lezen niet zo'n mooi uitzicht heb. Rooney's nuchtere en directe schrijfstijl blijf ik evengoed subliem vinden!! Ook wanneer ik dus samen met Thomas in de wachtzaal bij de kinesist zit of 's avonds in mijn wagen aan de schoolpoort vlug nog een stukje lees.

 

'Never stop reading.'

 

Ja, dat wil ik eigenlijk toch ook graag aan het jonge volkje hier in huis doorgeven.

Handenarbeid

Een doos vol minuscule riddertjes

die hij de komende weekends allemaal wil verven...

Geen idee hoe lang de jongste zoon het zal volhouden,

maar iedere minuut die hij niet achter een schermpje doorbrengt,

is wat mij betreft alvast gewonnen tijd!!

 

(En nu ook nog iets vinden om de oudere broer en zus

vanachter hun schermpjes te krijgen, zucht.)

(Bijna) de kleinste

Februari 2015

 

 Juni 2016

Januari 2020

Ik ben nu écht bijna de kleinste in huis!!

Du domaine du possible

'SOS sèche-linge,' stuurde ik na de kerstvakantie naar mijn Franse vriendin, want bij terugkeer uit België bleek onze droogkast niet meer te werken.

'C'est du domaine du possible,' antwoordde zij vervolgens op mijn vraag of haar vriend die misschien kon repareren.

En effectief, na het nodige wisselstuk via internet besteld te hebben, kreeg hij onze sèche-linge vandaag weer aan de praat! 

 

Knap toch hoe technisch onderlegd andere mensen kunnen zijn, ik kan daar als de grootste kluns dus echt vol bewondering naar staan kijken...

 

Maar echt onnozel voelde ik me pas tijdens ons koffiegesprekje nadien...

 

Want de vriend van mijn beste vriendin bleek vandaag jarig te zijn en dat wist ik dus niet! Een cadeautje met kaartje heeft hij dus zeker nog te goed! (Ik had er intussen wel behoorlijk de pest in dat ik nu met lege handen voor hem stond.)

 

En een etentje met z'n vieren wil ik ook graag regelen...

 

Dat behoort zeker ook 'du domaine du possible'.

 

Voorts moet je aan ondergetekende niet te veel vragen. Toch geen technische zaken.

Pouss'Murs

De werken zijn officieel begonnen! Over een half jaar hoop ik mijn blogposts dus te kunnen schrijven vanop het (oude) terras dat dan ons (nieuwe!) bureau zal zijn...

En vandaag was ik alvast erg blij dat ze onze brievenbus zo goed hebben ingepakt ;-)

Soldes Strasbourg

Uiteindelijk gingen we niet met de trein en namen we toch de wagen, want die Franse treinstakingen maken een mens nu eenmaal sceptisch. (We vonden trouwens een betaalbare parking in de buurt van het stationsplein.) Straatsburg blijft sowieso altijd een bezoekje waard en de kathedraal deed me ook nu weer reikhalzend omhoog kijken! Verder was de jongste zoon vooral erg opgetogen met de nieuwe schoenen die hij in de solden vond :-) 

Sweet 2020: vervolg!

'Ik herneem graag mijn vaste gewoontes,' zei de huiswerkjuf vanochtend lachend en ze zette zich meteen weer op haar vaste plaats aan onze zwarte tafel... Maar ze komt dus al een aantal jaren niet meer thuis langs om mijn trio te helpen met hun Franse lessen (en bijgevolg zien we elkaar nu ook véél minder).

 

Gelukkig hebben we wél de vaste gewoonte behouden om elkaar officieel "nieuwjaar te wensen". Ik doe dat meestal met de klassieke Belgische pralines, zij steevast met huisgemaakte 'Bredele de Noël': de Alsaciens zijn namelijk een krak in het maken van koekjes speciaal voor kerst.

 

Maar dit jaar had ze dus nog iets extra's mee: een lekkere 'pandoro artigianale' uit het mooie Perugia! (De moeder van onze huiswerkjuf was van geboorte een echte Italiaanse mama.)

 

"Sweet 2020" kent hier dus een aangenaam vervolg, met veel nieuwe zoetigheden op onze tafel.

Sweet 2020

Zaterdagavond met wat Franse vrienden op het nieuwe jaar getoast. We deden dit met een groot glas gin, een plateau maxi sushi's (of wat dacht je ;-)) en lekkere mignardises van pâtissier Husser!

En vandaag werd de zoetigheid nog verder aangevuld met een driekoningentaart van diezelfde geweldige pâtissier, alsook met een (nieuwe) lading verse koekjes van dochterlief en een dozijn chocolademuffins + ook rijstpap van ondergetekende.

Yep, "sweet 2020" vulden we hier de voorbije dagen als nieuwjaarswens graag letterlijk in.

Trop bien!

 

"C'était trop bien," zuchtte klasgenootje Robin na de karting vanmiddag, en op de terugweg naar huis maakte hij samen met Kobe ook nog wat dierengeluiden in onze auto.

"C'est l'adolesence qui arrive," grapte de jongste zoon meteen nuchter ;-)

 

Zelf had ik trouwens ook kunnen spinnen van "contentement", want sinds Robin afgelopen herfstvakantie onverwacht zijn moeder verloor, mag hij alles van mij. Dus ja, na de pannenkoeken werd hier vanavond nog vlug het huiswerk voor komende maandag gekopieerd.



Nieuwjaarsdag

Het werd een mistige nieuwjaarsdag, alsof ons dorp niet wilde ontwaken. Net zoals de oudste zoon eigenlijk: hij vierde oudjaar voor het eerst met vrienden buitenshuis, en sliep vervolgens deze hele nieuwjaarsdag in een hoekje van onze zetel.

 

Samen met de jongste zoon op zijn step liepen manlief en ikzelf intussen een blokje om, langs alle restanten van vuurwerk en voetzoekers. Het was best een drukke nacht geweest in Richwiller. Onze wensballon (100% biologisch afbreekbaar en in brandvertragend papier) was slechts een kleine bijdrage geweest aan alle feestvreugde. Een veilige bijdrage ook. Dat dachten we toch. Tot we hoorden over de brand in een Duitse zoo waar een wensballon op het dak van het apenverblijf terechtkwam en meer dan dertig apen het leven lieten.

 

Maar de bosbranden in Australië doen ons deze dagen pas echt ongerust naar het nieuws kijken, alsof de wereld 'down under' blijvend in brand staat en de catastrofe al lang niet meer te overzien valt. 

 

Laat 2020 hier dan maar mistig en grijs starten... Met een blokje om, en de oudste zoon in een bolletje gerold in de zetel. (Even weg van de wereld, blijft er in dit nieuwe jaar sowieso nog tijd genoeg voor alle goede voornemens.)