zondag 27 maart 2011
14 maart 2011
Het werd een korte bevalling. En dan dat zeer kleine mensje in mijn armen: twee oogjes, een neusje, een mondje, tien vingertjes en tien teentjes,... maar geen kloppend hartje. Veel verloren die dag, mezelf incluis. Want er is even geen links en geen rechts, geen boven en geen onder meer. Alleen een "hier en nu". En veel verdriet... Dank voor alle reacties vol mede-leven die we sindsdien mochten ontvangen. Het helpt om voort te gaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
hier en nu staat de tijd stil,
BeantwoordenVerwijderenhier en nu is de ruimte op je hoofd gevallen
& staat jullie leven achterstevoren op zijn kop
hier en nu zien we jullie graag,
wij, jullie vrienden en familie
we beseffen dat we niet dat kleine mensje zijn,
dat groot mocht worden en dat jullie graag zien
we zien jullie graag,
hier, nu, morgen, overmorgen & alle dagen daarna
Sprakeloos en met kippevel zit ik te staren naar het scherm.
BeantwoordenVerwijderenTegelijk kan ik me voorstellen dat jij en Jan wel veel van deze momenten zullen doorworstelen, van hier en nu, van zwijgen en staren...
Ik wens jullie tijd en ruimte, steun en vriendschap
dat links weer langzaam links wordt
en rechts weer rustig rechts
dat onder weer een stevige bodem mag bieden
en boven je dromen weer richting kan geven.
Dikke knuffel.
Partir, c'est mourir un peu; c'est mourir à ce qu'on aime. On laisse un peu de soi-même en toute heure et dans tout lieu
BeantwoordenVerwijderenMijn wereld stond stil toen ik het nieuws hoorde,
mijn dagelijkse zorgen vervielen in het niets.
Waarom moest dit jullie overkomen, dit nieuwe leven, een nieuwe toekomst, momenten verloren in de tijd.
Je peter,
Op dit moment weet ik ook niet veel zinnigs te zeggen, lieve An en Jan.
BeantwoordenVerwijderenAlleen het cliché: sterkte, warmte, liefde die je bij elkaar en je familie mag ontvangen.
Vanop afstand ook van je vriendenkring.
Maar het is ook een beetje lijden als vriendin dat uiteindelijk jullie er zelf doormoeten... niemand kan dat voor jullie doen.
Die machteloosheid raakt mij ook.
Wou dat ik het allemaal even een dagje of twee kon overnemen, ... helaas.
Ik denk dagelijks aan jullie.
veel liefs,
lindsay en co