Gedeelde tijd

Na een weekje vakantie bij ons thuis, vertrok ook vriendin M vandaag terug naar België. En zelf liep ik er vanmiddag dus weer wat verloren bij...

Want bezoek dat meerdere dagen blijft en een tijdje op het ritme van ons gezin meeleeft, laat zeker zijn sporen na. Het zorgt voor een "gedeelde tijd" die je niet direct terug wil loslaten.

Vitra Campus

 

 

Gisteren met vriendin M de Vitra Campus in Weil am Rhein bezocht,
een unieke site waar meubelmaker Vitra in hedendaagse gebouwen
zijn commerciële en culturele activiteiten samenbrengt.

Constructies van Tadao Ando, Zaha Hadid, Herzog & de Meuron,
Frank Gehry, Nicholas Grimshaw, Alvaro Siza en SANAA
bevinden zich op een terrein waar vroeger enkel kersenbomen stonden...

Knappe architectuur en heerlijk design om volop van te genieten!

Onze favorieten?

Het Fire Station van Zaha Hadid uit 1993 is zo modern
dat het slechts gisteren ontworpen leek. Echt indrukwekkend!

De Factory Building van SANAA, in 2012 voltooid met wit plexiglas,
sprak ons zeker ook erg aan.

En het VitraHaus blijf ik sowieso leuk vinden om te bezoeken.
Het is ook iedere keer weer wat anders ingericht!

 

Zondag in evenwicht

Aan de blokhut op de Lochberg bracht een jongeman zijn zondag vandaag in evenwicht door op een brede elastiek die hij tussen twee bomen had gespannen... Zalig om zien!!

Zelf ondertussen ook hard genoten van deze prachtige nazomerdag in de Vogezen die voor mij goed in evenwicht werd gehouden door fijn vrouwelijk gezelschap en een boeiend theologisch boek.

Al wierp ik af en toe dus ook een steelse blik op de jongeman die het evenwicht letterlijk opzocht ;-)

En de eigen mannen? Die stonden voor een toernooi van Kobe op het voetbalplein in Riedisheim. Een prima zondag voor iedereen!

Met één hand

Na haar eerste echte tekenles zat dochterlief enthousiast naast me in de auto. En het resultaat mag inderdaad gezien worden! Want de tekenleraar is een vriendelijke man die zijn leerlingen met concrete tips onmiddellijk goed op weg helpt en dat werkt zeker erg motiverend. Tof!!


Tijdens het kennismakingsmoment vorige week gaf de leraar ook reeds enthousiast toelichting bij zijn lessenreeks "Beaux Arts". Ontspannen met één hand in de broekzak. Tenminste, dat veronderstelden we toch allemaal: dat de éne hand in zijn broekzak rustte terwijl de andere met drukke gebaren zijn woorden onderstreepte.

Tot Britt deze woensdag terug naast me in de auto zat...

'Kijk, mama, mijn eerste tekening! Mooi, hé! En wist je dat onze leraar maar één hand heeft?'

'Nee, dat wist ik niet. Maar ik weet wel dat we een zeer goede tekenleraar gevonden hebben.'

En ik ben heel dankbaar terug naar huis gereden.

Geuren

De fritgeur probeerden we zo veel mogelijk buiten te houden, maar alle andere etensgeuren heb ik de voorbije dagen graag geroken! Mijn voorbeeldvrouw kent ondertussen zeer goed haar weg in onze keuken :-)

Maar na een week vol lekkere gerechten en gezellige uitstapjes vertrok ze gisteren weer naar huis...

De keuken ligt er sinds vanmorgen wat verweesd bij. En wat ik nu met alle kruiden op de vensterbank moet doen, weet ik eerlijk gezegd ook niet zo goed. Ik heb er stiekem nog eens mijn neus ingestoken en hun heerlijke geur diep opgesnoven.

Voorbij

Wat heeft broeder Stan allemaal voor mij betekend? Een vraag die deze dagen regelmatig door mijn hoofd spookt en elk antwoord schiet tekort, lijkt me onvolledig. Hij leerde me zoveel dat zo moeilijk onder woorden te brengen valt.

"Ik ben een voorbije persoon," zei hij nog toen ik hem in de lente voor het laatst zag.
Hij wist het, weet ik nu. Hij wist dat zijn leven ten einde liep en hij had er vrede mee.

Maandag heb ik in Ternat afscheid genomen van deze warme, wijze en immer vrolijke broeder die me zo dierbaar was en met wie ik in Groot-Bijgaarden altijd graag heb samengewerkt. En toen zijn kist na de plechtigheid de kerk werd uitgedragen, wist ik ook wat ik in april had moeten antwoorden:

"Stan, voor mij zal je nooit voorbij zijn."

Maar hij zou mijn woorden weggewuifd hebben. Wellicht zelfs met die typische pretlichtjes in zijn ogen en een spottend lachje om zijn mond.

En toch...

Bedankt, broeder Stan! Heel hard bedankt voor de vele gesprekken aan mijn bureau in Groot-Bijgaarden, voor al onze uitstapjes in Vlaanderen en Wallonië, voor je aanwezigheid op mijn familiefeestjes, voor het contact dat we ook na mijn verhuis via mail hielden...

Ik hou de herinnering aan jou nu stevig vast.

Jij voorbij? Nog lang niet.

Dessertbordjes

 "Mama, ik wil een puber zijn!"
"Dat ben je soms al, Britt."
"Ja, ik weet het."

En haar heerlijke schaterlach volgde! Deze week werd dochterlief tien jaar!!

Vandaag werd er tijdens het verjaardagsfeestje met speciale verf op dessertbordjes geschilderd. Zes jonge "tieners" rond onze livingtafel... En ze schilderden met de overgave en het enthousiasme van zes kleine meisjes!!

"Toch nog geen échte pubers," dacht ik opgelucht.

Lang leve de beschilderde dessertbordjes :-)

Over de koord

Sommige leerlingen aarzelden, andere leerlingen sprongen er vrolijk over... En degenen die niet goed geluisterd hadden, wilden er opzij langslopen... Al stuurde de adjunct-directeur hen dan onmiddellijk terug: de overstap naar het college zou ook symbolisch genomen worden!

En dus spande er gisteren een feestelijke zwarte koord aan de grote inkomhal van College Jean XXIII waar de naamafroeping per klas gebeurde.

"Gelukkig struikelde er niemand." Dat moet toch ook menig ouder gedacht hebben. Opgeschoten jonge tieners struikelen soms al over de eigen voeten!

Thomas nam de overstap ondertussen ernstig en plichtsbewust. Want zo is hij als het op schoolse zaken aankomt. En vanmorgen woog zijn nieuwe rugzak voor de tweede schooldag ook al erg zwaar...

Benieuwd hoe onze oudste het zal stellen in het college!

Hij sprong alvast zonder problemen over de koord.