Conformité

 

 

Op school leert Kobe nu over de Franse Republiek. Le drapeau tricolore, le 14 juillet, la Marseillaise,... het ging er 's avonds tijdens het huiswerk allemaal vlot in. Tot hij bij de Franse leus kwam.

 

'Liberté, égalité en... wat is dat derde ook weer??'

'Goed nadenken, Kobe, je weet het.'

'Ah ja, conformité!'

'Mmmm...'

'Seg, waarom lach je nu?!'

'Fraternité, Kobe, 't is fraternité!'

 

Maar geweldig toch dat een zevenjarige het woord 'conformité' kent!!

 

Ondertussen wordt de Franse Republiek deze dagen ook uitvoerig besproken in de (inter-)nationale pers. Of juister, het liefdesleven van onze president wordt uitgebreid besproken. En daar horen de meest wilde speculaties bij... Paris Match plaatste alvast een bloedmooie Julie Gayet op de cover zodat we met z'n allen konden meegenieten.

 

'Notre Hollande ne craint pas le ridicule!' vat de Franse vriendin het kort samen.

 

En wat mij betreft heeft Kobe gelijk: Hollande is volledig 'conform' aan zijn voorgangers Mitterrand, Chirac,...

Hello Goodbye

Sinds onze verhuizing naar Frankrijk kijk ik graag naar "Ik Vertrek", een serie reportages waarin Nederlanders gevolgd worden die hun geluk in het buitenland gaan beproeven. Met veel lef en vaak weinig voorbereiding verlaten ze hun vaderland, op zoek naar de zon, naar meer vrijheid, een ander leven... Het zorgt voor goede televisie met veel bloed, zweet en tranen - hoe naïef en onvoorbereid kan een Nederlander aan zo'n avontuur beginnen?! ik zie het geen enkele Vlaming zo onbezonnen aanpakken - maar veel voldoening ook wanneer het dan toch lukt om een nieuw bestaan op te bouwen. Veel bewondering dus voor al die Nederlanders die alles opgeven en zonder voorbehoud vertrekken. En hey, ook hier zijn taalproblemen en heimwee mij niet vreemd. Evenmin de voldoening die ik nu voel wanneer ik een 'buitenlander' in Mulhouse de weg kan wijzen en ik mijn kinderen perfect Frans hoor spreken met hun vriendjes...

Heel ontroerend vind ik vaak ook "Hello Goodbye" waarin vertrekkende passagiers aan het woord komen, of juist mensen die staan te wachten op hun dierbaren. In een luchthaven heb je iedere minuut wel een afscheid en een hereniging die zorgen voor mooie emo-tv. Zo was er de kleine jongen die vol ongeduld zijn moeder stond op te wachten. Hij had haar de voorbije tijd erg gemist en hoewel zij hem iedere avond had opgebeld, had dat zijn verdriet om haar afwezigheid niet kleiner gemaakt. Hij had hard uitgekeken naar dit moment in de luchthaven. Straks zou hij op haar toelopen en in haar armen springen... In zijn hoofd had deze hereniging zich reeds meermaals afgespeeld en hij had alles tot in de puntjes voorbereid.

'En hoe lang is je mama dan weggeweest?' vroeg de reporter nog.
'Vier dagen,' antwoordde de kleine jongen.
'Oooh,' klonk de reporter opgelucht.
'Ja, maar in kinderjaren lijkt elke dag wel een jaar te duren,' vervolgde hij doodernstig.

Ik geloofde hem meteen op zijn woord.

Op weg naar de luchthaven van Basel dacht ik gisteren dus aan die jongen... En dat het enige werkelijk leuke aan een afscheid het weerzien is. Alle dagen daartussen kunnen inderdaad soms jaren duren.

Gelukkig stond er in deze luchthaven geen reporter die me vroeg hoe lang mijn man juist was weggeweest. 'Zeven jaren' zou nogal belachelijk geklonken hebben ;-)

En toch... Na zeven dagen voelt Houston echt wel 'ver weg' als je niet meegaat en zelf ook nog eens 'in het buitenland' woont.

Ben heel blij dus dat mijn wederhelft terug thuis is!!

Legermannen

 

Pfastatt is een gemoedelijk dorp met twee hoofdstraten, beide eenrichtingsverkeer, die rond de kerk lopen. Deze twee hoofdstraten zijn meteen ook de grootst denkbare structuur die je hier kan vinden, voorts maakt het dorp een rommelige en verfomfaaide indruk op iedere buitenstaander. Ons huis bevindt zich achter de kerk, in de meest actieve hoofdstraat van het dorp. Dat wil best wat zeggen. Hier vind je een postkantoor, een slager en maar liefst drie bakkers op een steenworp van elkaar. Heel wat dagelijkse boodschappen kan je gewoon tevoet doen.

 

Dat we in het centrum wonen, zorgt soms voor leuke, onverwachte bezienswaardigheden.

 

Vorig weekend nog. Het liep al tegen de middag en onze straat lag er zoals iedere zondag godverlaten bij. (De zevende dag uit het scheppingsverhaal wordt hier als rustdag nog sterk naar waarde geschat.) Binnenshuis kwam de dag ook zeer traag op gang. We hadden laat ontbeten en we hoefden niet meteen de deur uit. Ieder had het voorbije uur ook wat zijn eigen bezigheid gezocht: Nintendo, speelgoedautootjes en de afwas van de dag voordien... 

 

Tot plots de fanfare luid musicerend voorbij trok, met in haar kielzog de burgemeester en zijn gevolg. Meteen stonden we met z'n vieren aan het raam.

 

'Oooh, mama, kijk, ook legermannen!!!'

Complete verrukking bij onze jongste zoon.

'En zijn dat echte schietgeweren???'

Hij wilde onmiddellijk de straat op. In pyjama.

 

De burgemeester had het leger ingeschakeld om onze sluimerstand te doorbreken!

 

Nu ja, het was ook ter gelegenheid van de Commémoration du 69ème anniversaire de la libération de Pfastatt (wat ik achteraf even heb opgezocht in het maandelijkse tijdschrift 'Pfastatt Infos').

 

Ondertussen verwachten we dit weekend geen 'legermannen met echte schietgeweren' in onze straat. Maar binnenshuis wordt er wél ijverig afgeteld naar zondag... Want dan komt papa thuis... Met cadeautjes uit Amerika!!

 

We zullen het leger niet nodig hebben om deze nieuwe zondag op gang te trekken :-)

 

Met z'n achten

 

 

De éne man was gaan skiën in de alpen, de andere was naar Houston vertrokken...

En dus zaten we zaterdagavond met z'n achten aan tafel...

 

Met spaghetti carbonara én met ne goeie Vedett nadien.

Mijn BFV (Beste Franse Vriendin) lust wel een Vlaams biertje!

En ja, we hielden het bij eentje...

 

Het aperitief was al uitgebreid geweest ;-)

Zo leeg mogelijk

'Toch jammer, hé mama...'

'Wat, Britt?'

'Dat er geen wedstrijd bestaat in het-zo-goed-mogelijk-leeg-maken-van-de-Nutellapot...'

 

Ik zou haar inderdaad inschrijven :-)

 

Het groene spateltje werd trouwens speciaal voor haar gekocht!

Soldes

Eerst dacht ik dat ik het niet goed had gezien, vanmorgen in een uitstalraam in Mulhouse. Het was ook nog donker toen ik met Kobe in alle vroegte op zijn afspraak bij de logopedist stond te wachten. Maar het stond er echt: 'soldes jusqu'à 70%' bij de begrafenisondernemer!

Pompes funèbres Lantz ligt vlak naast het appartement waarin de logopedist zijn praktijkruimte heeft. We kennen deze 'winkel' ook van binnenuit. Hier kwamen Jan en ik langs op zoek naar een antwoord voor het kleine lichaampje van onze doodgeboren dochter. De begrafenisondernemer had ons toen vriendelijk te woord gestaan. Zijn ontvangstruimte was armetierig ingericht geweest, volledig in overeenstemming met de oubollige etalage waarin stenen herdenkingsbeeldjes en stoffen bloemen het verdriet benoemden en omkransten. In al zijn lelijkheid gebeurde dat daar voor mij erg gepast.

Dat is nu bijna drie jaar geleden. Ondertussen is er veel niet gebeurd. En een hele wereld blijft ontbreken... Want er volgden geen eerste tandjes en geen kinderziektes, geen eerste stapjes en geen eerste woordjes, en straks volgt er ook geen eerste kleuterklas.

En je blijft het je afvragen, wie ze zou geworden zijn... Zou ze op haar zus geleken hebben? Zou ze de Fisher Price kassa en de poppenkoets van Nijntje leuk gevonden hebben? Of zou ze liever met de autootjes van de grote broers gespeeld hebben? En zou ze nu twee staartjes gehad hebben? ...

Soldes dus op de herdenkingsbeeldjes. Op de terugweg naar huis heb ik in mijn auto gelachen én gehuild.

Sneeuw voor de zon

En voor we het goed en wel beseffen, is ook het nieuwe jaar 2014 reeds een week oud...

Zitten we weer in het vertrouwde school- en werkritme en lijken alle goede voornemens als sneeuw voor de zon gesmolten te zijn... Letterlijk zelfs, want de Vogezen kleuren niet langer wit. Ook hier is het veel te warm voor de tijd van het jaar!

Maar in de kerstvakantie hebben we toch hard genoten van wat ijs- en sneeuwpret!!

Oudejaarsavond vierden we ook weer met de vertrouwde vrienden en een eerste zelfgeschreven nieuwjaarsbrief van mijn kleine stoere petekind. Apetrots en in zijn mooiste kleren stond hij voor me. Aarzelende woorden uit een kleine kindermond, gevolgd door een warm applaus van onze grotemensenhanden...

Beter kan je het nieuwe jaar niet starten!

En dat we ondertussen in onze oude gewoontes zijn hervallen, ach ja. Het nieuwe jaar dien je toch geleidelijk aan waar te maken, of niet? En daarvoor hebben we gelukkig nog de volgende 356 dagen... Al dan niet met 'sneeuw voor de zon' :-)

Een heel mooi en gezond 2014 gewenst!!