Sinds onze verhuizing naar Frankrijk kijk ik graag naar "Ik Vertrek", een serie reportages waarin Nederlanders gevolgd worden die hun geluk in het buitenland gaan beproeven. Met veel lef en vaak weinig voorbereiding verlaten ze hun vaderland, op zoek naar de zon, naar meer vrijheid, een ander leven... Het zorgt voor goede televisie met veel bloed, zweet en tranen - hoe naïef en onvoorbereid kan een Nederlander aan zo'n avontuur beginnen?! ik zie het geen enkele Vlaming zo onbezonnen aanpakken - maar veel voldoening ook wanneer het dan toch lukt om een nieuw bestaan op te bouwen. Veel bewondering dus voor al die Nederlanders die alles opgeven en zonder voorbehoud vertrekken. En hey, ook hier zijn taalproblemen en heimwee mij niet vreemd. Evenmin de voldoening die ik nu voel wanneer ik een 'buitenlander' in Mulhouse de weg kan wijzen en ik mijn kinderen perfect Frans hoor spreken met hun vriendjes...
Heel ontroerend vind ik vaak ook "Hello Goodbye" waarin vertrekkende passagiers aan het woord komen, of juist mensen die staan te wachten op hun dierbaren. In een luchthaven heb je iedere minuut wel een afscheid en een hereniging die zorgen voor mooie emo-tv. Zo was er de kleine jongen die vol ongeduld zijn moeder stond op te wachten. Hij had haar de voorbije tijd erg gemist en hoewel zij hem iedere avond had opgebeld, had dat zijn verdriet om haar afwezigheid niet kleiner gemaakt. Hij had hard uitgekeken naar dit moment in de luchthaven. Straks zou hij op haar toelopen en in haar armen springen... In zijn hoofd had deze hereniging zich reeds meermaals afgespeeld en hij had alles tot in de puntjes voorbereid.
'En hoe lang is je mama dan weggeweest?' vroeg de reporter nog.
'Vier dagen,' antwoordde de kleine jongen.
'Oooh,' klonk de reporter opgelucht.
'Ja, maar in kinderjaren lijkt elke dag wel een jaar te duren,' vervolgde hij doodernstig.
Ik geloofde hem meteen op zijn woord.
Op weg naar de luchthaven van Basel dacht ik gisteren dus aan die jongen... En dat het enige werkelijk leuke aan een afscheid het weerzien is. Alle dagen daartussen kunnen inderdaad soms jaren duren.
Gelukkig stond er in deze luchthaven geen reporter die me vroeg hoe lang mijn man juist was weggeweest. 'Zeven jaren' zou nogal belachelijk geklonken hebben ;-)
En toch... Na zeven dagen voelt Houston echt wel 'ver weg' als je niet meegaat en zelf ook nog eens 'in het buitenland' woont.
Ben heel blij dus dat mijn wederhelft terug thuis is!!
Wat kan ik me bij al deze gevoelens die je in dit stukje beschrijft ook zelf heel veel voorstellen. Manlief net sinds eergisteren terug uit Japan na 5 dagen en na al die vele keren training op dat vlak, blijft het niet leuk om hem uit te zwaaien en omgekeerd ontzettend fijn om hem bij de terugkeer te omhelzen. Overmorgen mijn beurt om te vertrekken en ook al is het maar voor 4 dagen, ja ook hierbij gemengde gevoelens van uitkijken naar de trip en opzien tegen het achterlaten van dochter- en manlief. Het zal nooit wennen.
BeantwoordenVerwijderen