Bar Rouge

De jonge dienster raadde me een Singapore Sling aan, een cocktail op basis van gin, limoen en kersenlikeur. Bitter én zoet samen, het smaakte inderdaad perfect!

Zo genoot ik gisteren in de Bar Rouge in Basel van het prachtige uitzicht - de bar bevindt zich op de 31ste verdieping van een modern flatgebouw - en van alles waar ik op een normale woensdagavond geen tijd voor heb. (Onze kids zijn momenteel op vakantie in België, so yes we can go out whenever we want!!)

Op een luide beatversie van Bette Davis Eyes keek ik dus ontspannen en zonder enige haast naar de witte parkeerlijnen op het dak van een verlaten garagebox onder ons. In de verte zag ik ook het verlichte stadion van FC Basel en ergens halverwege het uitzicht trok de knappe witte Roche-toren onmiddellijk alle aandacht naar zich toe: Basel blijft voor mij een fantastische stad met vooral veel internationale uitstraling!

En dat ik er eigenlijk veel te weinig kom, dat dacht ik toen ook weer, al had ik de avond voordien nog verse sushi gegeten in Noohn (wat ik echter onder de voorspelbare inhaalbeweging durf te rekenen die we nog wel eens maken wanneer we alleen thuis zijn).

Jan en mijn Franse vriendin zaten ondertussen druk te gebaren achter hun mojito - de beatmuziek voert op zo'n hippe plek nu eenmaal steeds het hoogste woord - en de Singapore Sling liet zich door mij ook gemakkelijk wegdrinken...

Maar vasthouden zal ik het in mijn gedachten zeker, deze wonderlijke woensdagavond in de Bar Rouge! Want los van iedere dagdagelijkse routine, hadden we het daar prima naar onze zin, met z'n drieën gezeten in de lage zeteltjes aan het grote vensterraam en met Basel aan onze voeten.

Zachte wensen

Vorige week bijzonder originele post gekregen met handgeschreven gelukwensen in een zachte pochette!! Dat de briefschrijfster de tijd had genomen om ons nieuwe huis in vilt na te tekenen en te naaien, ontroerde me ook echt. En ja, zelfs de mannen hier in huis waren onder de indruk van dit gepersonaliseerde handwerkje.

Ondertussen heeft onze knutseldochter alvast de opdracht gekregen om ook een mooi kaartje te bedenken voor wanneer dit gezin naar hun nieuwe huis verhuist. (Ergens dit jaar nog? Misschien begin volgend jaar? Ik hoop dat ze het ons laten weten!)

Want alle snelle sms-en, e-cards en mails ten spijt, blijf ik zelf dus zeker ook een overtuigde kaartjesschrijfster. Het is alleen jammer dat ik niet zo creatief ben... Deze zachte wensen had ik anders graag onmiddellijk en even origineel willen beantwoorden met een zelfgemaakt bedankkaartje!

Bureaucratie ten top

Vanmorgen een eerste keer naar de CPAM (Caisse Primaire d'Assurance Maladie) in Mulhouse geweest want onze aansluiting bij de CMU (Couverture Maladie Universelle) dringt zich op: vanaf 1 juni worden alle travailleurs frontaliers die in Zwitserland werken verplicht zich aan te sluiten bij de sécurité sociale in Frankrijk.

Gedaan dus met de caisse privée (tenzij voor de Assurance Complémentaire), we zullen  nu ook een carte vitale krijgen (vergelijkbaar met de SIS-kaart in België) en wellicht wat meer aan de staat moeten afdragen. (Onze caisse privée laat ons in de maand mei alvast een aardige som betalen voor "de regularisatie".)

Morgenvroeg trek ik meteen terug naar de CPAM, met alle gevraagde documenten én ook een ondertekende verklaring van manlief dat ik gemachtigd ben om in zijn naam ons dossier te regelen (alsof hij dat anders graag zelf zou doen en ik ondertussen toch niets beters te doen heb!!).

Werkelijk, het zorgt hier weer voor enkele hoogdagen in de Franse bureaucratie.

Soit. Je kan uiteindelijk niet anders dan meedraaien "in het systeem" en hopen dat je zo vlug mogelijk alle gevraagde attesten bij elkaar krijgt...

Maar na de recente papierwinkel voor de plaatsing van ons tuinhuis en de herstelling van onze wagen, heb ik er nu dus weer een volledig nieuw en uitgebreid dossier bij!

Gelukkig is mijn administratieve accuraatheid "legendarisch". Tenminste, dat las ik toch in een kort dankwoord naar aanleiding van mijn definitieve ontslag bij mijn werkgever in België eind vorig schooljaar. (Of ik op die manier nu graag herinnerd wil worden, is weer wat anders. Maar goed.)

Hopelijk lukt het me dus om morgen alle gevraagde documenten keurig te overhandigen. Ik heb alvast de officiële toestemming van mijn wederhelft om me daar grondig mee bezig te houden.

Marmoutier

Afgelopen zondag met het hele gezin afgezakt naar een koerswedstrijd in Marmoutier: met de vervangwagen onder een stralende zon door het glooiende landschap van de Bas-Rhin rijden, dat blijft voor ons zeker ook als vakantie voelen!

En dan dus het jonge geweld alles zien geven op hun koersfiets...

Meer moet dat niet zijn om zo'n mooie lentedag perfect in te vullen!

En ja, net als dochterlief had ik een goed boek mee om de wachttijden tussen de verschillende disciplines (weg, sprint, cyclo-cross) voor mezelf wat aangenamer te maken :-)

Soirée médailles

'C'est mérité,' zei skimonitor Damien me achteraf toen ik hem wilde bedanken.

Kobe kreeg vanavond op de jaarlijkse prijsuitreiking van de Mercredis de Neige niet alleen zijn tweede étoile, hij mocht ook een nieuwe beker in ontvangst nemen!

Onze skikampioen uit 2013 glunderde weer helemaal, en wij natuurlijk samen met hem.

Enkel de vliegtuigreis

Hoe moet dat zijn voor een achtjarige? Wat zal ze zich later nog herinneren van de voorbije vakantiedagen bij ons thuis?

Misschien herinnert ze zich wel dat ze iedere avond met Kobe naar een aflevering van Ghost Rockers keek, of dat ze samen Sneeuwwitje aanvielen en de zak PMD naar de grote straat brachten... Of misschien weet ze nog dat ze het warm had in de wagen onderweg naar Eguisheim en dat ze héél graag zo'n ooievaarsknuffel wilde...

Ach, als volwassene heb je daar slechts het raden naar.

En misschien onthoudt ze vooral de vliegtuigreis. Want de eerste keer vliegen, samen met haar mama, dat moet beslist veel indruk maken op een achtjarig meisje, niet?

Wat wij, de moeders, ons later zullen herinneren van deze gedeelde warme dagen, kan ik wellicht beter inschatten. Dat we schaamteloos de tijd namen om bij te praten - de uren lieten zich op die manier ook snel en zonder problemen vullen - zorgde beslist voor fijne dagen!!

Maar met het achtjarige bezoek wil ik dus graag over een tiental jaren eens terugblikken op deze warme dagen midden april 2015... En hopelijk herinnert die jonge vrouw zich dan toch meer dan enkel de vliegtuigreis ;-)

Eén van de zeven

'Notre choix s'est porté sur des élèves méritants, sportifs, ayant le goût de l'effort et votre enfant a été retenu.' Met stijgende trots las ik gisteravond de brief die Thomas me nonchalant toestopte. Begin juni mag hij voor een weekend naar Barcelona om deel te nemen aan de 'Jeux Athlétiques', een internationale samenkomst van de scholengroep 'Frères Maristes'.

'Cette année, le collège Jean XXIII a été selectionné et nous avons la chance de représenter notre établissement avec 7 élèves.' Ik herlees de brief nog eens aandachtig. Alsof de inhoud slechts dan pas goed tot me doordringt: Thomas is één van de zeven geselecteerden! En dat op een schoolbevolking van 850 leerlingen!!

Maar nog steeds kijkt mijn oudste zoon me met een flauw glimlachje om zijn lippen aan. Alsof hij elke week zo'n uitnodiging krijgt en het er allemaal niet zo veel toe doet. (Of is dit gewoon de coole houding van een puberzoon? En reageer ik als ouder dan best ook niet té enthousiast?)

Ik blink ondertussen van trots. (Te laat dus. Het is ook sterker dan mezelf.)

Morgenmiddag worden we op school verwacht voor een eerste informatievergadering. Heb ik gelukkig nog even de tijd om aan mijn coole houding te werken! Want in mijn hoofd neuriet het voorlopig dus onophoudelijk: één van de zeven, Thomas is één van de zeven...

Dépôt de plainte

Klacht ingediend, tegen onbekenden, in de Gendarmerie Nationale van Lutterbach - wat we bij deze ook weer weten zijn. Sinds vorige vrijdag rijden we namelijk zonder linkerlicht en met een ernstig gedeukte bumper rond.

Dat onze geparkeerde wagen in een doodlopend straatje zo kon worden aangereden, hadden we nochtans niet meteen verwacht. (Dat de aanrijder vervolgens het hazenpad kiest, verbaast ons helaas minder: gelijkaardige situaties genoeg in de dagelijkse berichtgeving... Maar onze frustratie blijft evenwel groot.)

En dus zat ik dinsdagmorgen tegenover een vriendelijke gendarme aan een metalen bureautje mijn verhaal te doen, ging ik vervolgens langs in de garage voor een eerste schatting van de kosten en mailde ik tenslotte naar onze verzekeringsmaatschappij die nu vrijdag een eigen expert naar de garage zal sturen om de schade aan onze grote auto zelf te komen vaststellen.

Meteen heb ik er een nieuwe, weekvullende, activiteit bij!!

Maar wat ik me nu vooral afvraag...

Zou ik misschien ergens een klacht kunnen indienen voor de vele uren die ik al verloren ben aan het regelen van dergelijke zaken?!

'Cela ne vaut pas la peine,' zou het CLCV me wellicht nuchter antwoorden.

Zalige Hoogdagen

Een heerlijk weekend vol chocolade, champagne en lekkere restaurantbezoeken achter de rug: vriendin M kwam voor de tiende (!) keer bij ons logeren en geen beter moment dan de paastijd om dat samen uitgebreid te vieren...

Zalige Hoogdagen, ook van de vriendschap!

Die zit!

Vandaag juist op tijd geleverd voor het lange Paasweekend... En laat het nu buiten nog maar wat stormen... Deze nieuwe zetel komen we voorlopig niet uit :-)