'Notre choix s'est porté sur des élèves méritants, sportifs, ayant le goût de l'effort et votre enfant a été retenu.' Met stijgende trots las ik gisteravond de brief die Thomas me nonchalant toestopte. Begin juni mag hij voor een weekend naar Barcelona om deel te nemen aan de 'Jeux Athlétiques', een internationale samenkomst van de scholengroep 'Frères Maristes'.
'Cette année, le collège Jean XXIII a été selectionné et nous avons la chance de représenter notre établissement avec 7 élèves.' Ik herlees de brief nog eens aandachtig. Alsof de inhoud slechts dan pas goed tot me doordringt: Thomas is één van de zeven geselecteerden! En dat op een schoolbevolking van 850 leerlingen!!
Maar nog steeds kijkt mijn oudste zoon me met een flauw glimlachje om zijn lippen aan. Alsof hij elke week zo'n uitnodiging krijgt en het er allemaal niet zo veel toe doet. (Of is dit gewoon de coole houding van een puberzoon? En reageer ik als ouder dan best ook niet té enthousiast?)
Ik blink ondertussen van trots. (Te laat dus. Het is ook sterker dan mezelf.)
Morgenmiddag worden we op school verwacht voor een eerste informatievergadering. Heb ik gelukkig nog even de tijd om aan mijn coole houding te werken! Want in mijn hoofd neuriet het voorlopig dus onophoudelijk: één van de zeven, Thomas is één van de zeven...
Blijf maar lekker neuriën. Ouders zijn er nu eenmaal om af en toe APETROTS te zijn. Ik maak het hier bijna dagelijks mee. Heerlijk gevoel!
BeantwoordenVerwijderen