De volgende zondag

Verse sneeuw, vorige donderdag, op de eigen brievenbus!

En een nieuwsgierige hond, gisteren, voor mij op de skilift...

Ooooh, zalige winterdetails!!

 

Verder blijft het natuurlijk een heel gedoe:

latten, sticks, botten, helmen, brillen, handschoenen, sjaals...

alles inladen, de berg oprijden, alles uitladen en aandoen...

met veel gekibbel 'tussendoor en tussen iedereen'.

 

Maar eens we dan op onze latten staan,

mmmm, dat heerlijke instant vakantiegevoel...

 

Ja, dan kijk je op maandag alweer uit

naar de volgende zondag.

Iedereen dom!

'Waarom moeten wij eigenlijk naar school? vroeg hij me vanochtend in de wagen weer.
'Om slimmer te worden,' herhaalde ik voor de zoveelste keer.

'En waarom moeten wij slimmer worden?' drong hij nu koppig aan.
'Wil jij dan dom blijven?' repliceerde ik, ongeduldig voor het rode licht en pedagogisch enigszins onverantwoord naar de bijrijdersstoel.

Even bleef het stil, en dan, met een uitgestreken gezicht naast mij...
(Op de achterbank bleven de pubers naar goede gewoonte half slapend scheef hangen.)

'Maar als iedereen dom blijft, dan heeft toch niemand dat door??'

Groen licht.

En 1-0 voor Kobe.

Met mijn zonen filosofeer ik in voetbaltermen.

Over een pruilend masker en lengende dagen...

De dag was te vroeg begonnen en had vervolgens te lang geduurd... Altijd moeilijk, die eerste schooldag na een vakantie, ook al kunnen we ons trio ondertussen terug in daglicht wegbrengen en ophalen.

Op de achterbank geeuwden de twee oudsten vanavond dus uitgebreid en naast mij zat de jongste zwijgzaam te mokken: zijn masker was geselectioneerd voor de vakantie begon, maar hij had uiteindelijk toch geen prijs gewonnen. Bovendien had hij vanmorgen sciences, wat hij 'echt haat'. (Het is nu eenmaal 'alles of niets' bij hem.)

Moeilijk vond ik het zelf om niet luid in de lach te schieten, met dat pruilende masker naast me en die scheefhangende pubers achter in de wagen!

En moeilijk zijn nu ook die lengende dagen, wanneer Sters verjaardag weer overal tussenkruipt... Stil en onopvallend, toch duidelijk voelbaar. (Met een waterig zonnetje en veel vogelgetjilp hing de lente hier vandaag ook voor het eerst terug tastbaar in de lucht.) Een vriendelijke tegenligger had teken gedaan. Helemaal in gedachten verzonken was ik onderweg naar Britts turnles ongemerkt de valavond ingereden, ik zette meteen mijn lichten aan.

Lengende dagen, ik moet er weer aan wennen...

Maar dat pruilende masker mag ondertussen wel iedere avond naast mij in de wagen zitten. Zeker weten.

Eerste criterium

Dat ik zeker géén gedubde film wou zien, dat antwoordde ik aan mijn Franse vriendin toen ik vanavond de film mocht kiezen... 'Je te fais confiance,' schreef ze in haar volgende sms. En dus gingen we in de Kinepolis van Mulhouse naar 'Chocolat' kijken, naar een waargebeurd verhaal over de eerste zwarte circusartiest Chocolat die samen met de blanke Footit een ongezien komisch duo vormde tijdens de Belle Epoque in Parijs.

En wat hebben we genoten van dit cinematografische pareltje!!

De historische aankleding van de decors en de personages, de knappe acrobatie tijdens de verschillende circusacts, de realistische weergave ook van die tijdsgeest (er zitten best wel enkele schokkende racistische scènes in de film),... We zaten soms werkelijk met open mond te kijken! En dan zwijg ik nog over de goede casting van Omar Sy (de zwarte verzorger uit "Intouchables") als Chocolat.

Nee, 'Black' kunnen we hier niet zien in de Franse bioscopen, maar 'Chocolat' dus wel. En ook in België heb je geen enkel excuus om deze prachtige film links te laten liggen want momenteel spelen ze hem in de Kinepolis van Brussel (met Nederlandse ondertiteling!) en Luik. (Voor mijn Hollandse vriendin Elian: op 21 april gaat hij in Nederland in première, onder de lichtjes gewijzigde titel 'Monsieur Chocolat'.)

'Que le film doit être d'origine Française,' vindt de Franse vriendin ondertussen ook een prima eerste criterium voor ons volgende filmafspraakje. Want echt, er is toch niks ergers dan op een groot scherm gedubde films te zien waarin monden langer bewegen dan mensen praten (of omgekeerd).

Op de latten!

Het is hier nog eens gelukt!!

 

En het is ook wel een beetje onze traditie om met Basler Fasnacht

met z'n tweeën te gaan skiën in Le Markstein.

 

Zelfs zonder regen en zonder wind vandaag!

(Helaas ook zonder zon, maar daar gaan we nu eens niet over zeuren:

deze grillige winter heeft zich al veel erger getoond.)

Absoluut een mooie namiddag op de latten!

Valentijnsclichés

Na plan B, nu ook menu B: vanmiddag, in een buitenwijk van Mulhouse waar de valentijnslucht even grijs kleurde als voor het livingraam thuis... Maar gezeten aan een tafeltje-voor-twee in een lekker Viëtnamees restaurant, hoefden we hier alvast niet zelf te koken.

In een kort kleedje (met daaronder een mooi lingeriesetje) ging ik meteen ook voor alle valentijnsclichés. (Dat de kids nog in België op vakantie zijn, maakt deze dagen nu sowieso wel ontspannend.)

En ja, Valentijn heeft vaak meer te maken met 'commerce' dan met originele liefdesbetuigingen. En dat het voor vele mensen, zowel koppels als singles, ook een pijnlijke dag kan zijn, besef ik zeker.

Maar de horeca had wellicht een goed weekend en alle bloemisten ook...

En met mijn valentijnsclichés beantwoordde ik dan toch aan alle commerciële verwachtingen...

Manlief heb ik trouwens ook niet horen klagen ;-)

Plan B

Een uitgeregende (en sterk uitgewaaide) skivakantie, ik wist niet dat het kon...

En dus trokken we iedere ochtend onze skikleding aan (daarbij ieder slecht weerbericht volledig negerend!), om vervolgens na een paar uren toch weer in het hotel te staan, dringend op zoek naar een plan B dat de vakantiedag alsnog zou redden.

Gelukkig had Hotel Panorama een eigen zwembad, en voor verdere invulling trokken we naar de bowling- en schaatsbaan in Colmar. De "après-ski" verschoven we ook creatief naar het middaguur, met een lekker slaatje en een frisse Aperol in de kamer bij oma en opa.

Geen klassieke wintersportvakantie in de Vogezen dit jaar, maar zeker ééntje die het onthouden waard is! En een vakantie die we graag nog eens overdoen, al gaan we dan wel voor plan A zodat de grootouders hun vijf kleinkinderen alsnog samen zien skiën. (Mijn familie is niet alleen flexibel, maar ook volhardend.)

Wordt dus vervolgd. Met hetzelfde jeugdige enthousiasme, in hopen nieuwe sneeuw!!

Word ik er blij van?

'Houd alleen de dingen die je raken en spring vervolgens in het diepe door de rest weg te doen. Hierdoor reset je je leven en begint je nieuwe lifestyle.'

De Japanse opruimgoeroe Marie Kondo pakt het drastisch aan. Je huis op orde brengen, begint met spullen wegdoen - véél spullen wegdoen ! - en je doet het best in deze volgorde: eerst de kleding, dan de boeken, paperassen, allerhande spullen (komono) en tot slot de dingen met emotionele waarde.

Dit zou 'volgens oplopende moeilijkheidsgraad' zijn, maar ik vrees dat ik peroonlijk al tilt sla bij de gedachte dat ik (een paar) boeken moet wegdoen. Al heeft Marie Kondo natuurlijk wel een punt als het gaat over mijn (groeiende) verzameling Franse chequeboekjes: 'Gebruikte chequeboekjes zijn wat ze zijn: gebruikt. Je zult ze niet nog eens bekijken, en al doe je dat wel, het zal je geld op de bank niet vermenigvuldigen, dus echt waar: ze kunnen weg.'  (blz. 112)

Alleen bijhouden dus waar je echt gelukkig van wordt...

Het opruimfestival kan beginnen!!

Maar wat als ik iets tegenkom wat ik toch moeilijk weg kan doen? 'Denk dan diep na over het nut dat het heeft gehad in jouw leven. Het zal je verbazen hoeveel bezittingen hun rol al hebben vervuld. Door hun bijdrage te erkennen en ze met dankbaarheid los te laten zul je werkelijk in staat zijn om de dingen die je bezit, en daarmee je leven, op orde te krijgen. Op het laatst blijven dan alleen die dingen over die je koestert.' (blz. 70)

Misschien klinkt de KonMari-methode soms wat zweverig ('verminder tot het klopt, volg je intuïtie en alles komt goed') en zijn de concrete tips dat vaak ook ('begroet je huis iedere keer als je thuiskomt, maak iedere avond je handtas leeg, rangschik je kleding in de kast, maak geen bolletjes van je sokken'), toch heb ik zelden zo'n inspirerend boek gelezen als 'Opgeruimd!'.

Een vroeg verjaardagscadeau uit België dat ik deze week dus enthousiast gelezen heb! En het boek maakte me ook blij... Hoef ik het straks volgens de opruimmethode van Marie Kondo ook niet weg te doen... Oef!!

Ganzenbordspel

Hoewel ik ondertussen wel weet dat je in de Sous-Préfecture van Mulhouse zelden meteen geholpen wordt, was ik vanmiddag toch weer erg teleurgesteld. Misschien omdat het voelt zoals pech tijdens een ganzenbordspel?

Terug naar af, probeer het volgende keer beter te doen!!

Maar dat ik vandaag binnen de vijf minuten terug op straat stond, leek de dame achter de balie deze keer zelf ook oprecht jammer te vinden...

Want het inschrijvingsdossier van onze nieuwe wagen mocht dan wel volledig zijn, ter plaatse diende manlief nog een extra document te ondertekenen. (En neen, het hielp niet dat ik daar enthousiast met ons trouwboekje en ons beider paspoorten stond te zwaaien. Meneer diende het document echt zelf te ondertekenen.)

Terug naar huis dus, om vanavond de handtekening van mijn echtgenoot te vragen.

En dan donderdag opnieuw naar de Sous-Préfecture, om hopelijk weer wat verder te geraken op het ganzenbordspel!

Kleine troost: uiteindelijk ging het vanochtend toch al vlot in de Cité Administrative waar ik eerst nog langs moest voor een ander document...

Moet ik overmorgen dus niet helemaal terug naar de "startpositie".