Disco Funk met Claude François! Zo startte de karaoke gisteravond. We hadden gewacht tot na zonsondergang (sommigen volgen de ramadan) om samen een lekkere couscous te kunnen eten en op een lange tafel naast de ingang stonden nu alle huisgemaakte desserten klaar...
De voetbalkantine van Pfastatt, ik kom er graag. Er wordt daar gelachen en gezeverd, soms ook wel gemokt en gezwegen. Eind juni voel ik er de weemoed steeds in me opkomen: weer een voetbalseizoen van onze jongens achter de rug, weer een schooljaar afgerond dat écht korter leek dan alle voorgaande... (Clichés zijn er om ervaren te worden, je begrijpt ze steeds beter met het ouder worden.)
'Ah aah, Ah aah, Voiles sur les filles, Barques sur le Nil, Je suis dans ta vie, Je suis dans tes bras, Alexandra Alexandrie...' De muziek wordt mijn oren ingepompt, de tekst verschijnt op een geïmproviseerd videoscherm tegen de muur (wit tafelpapier dat later op de avond naar beneden zal vallen) en twee vaders klampen zich vast aan hun krakende micro's als ware het de EK-trofee zelf die Frankrijk deze dagen in de ban houdt.
Alle voetbalgekte gaat intussen evengoed aan mij voorbij. Deze week hadden we onze eigen
transfer te bespreken: Houston kwam plots met een zeer mooi voorstel aanzetten dat ons even helemaal deed zweven. Beslist een unieke kans en een grote erkenning voor Jans werk in Basel, we kregen een week bedenktijd...
En dus werd er hier de voorbije dagen weinig geslapen, werd er veel gewikt en gewogen, waren we moe en prikkelbaar. Want sommige keuzes zijn moeilijk te maken, ze vragen wellicht ook meer tijd. (Al weet je het toch nooit "helemaal zeker".)
Dat we het aanlokkelijke voorstel uiteindelijk hebben afgewezen, maakt dat we nu wel met een "mentale kater" zitten. Want, eerlijk is eerlijk, kiezen is ook altijd een beetje verliezen. (Nog zo'n cliché.) Gelukkig hadden we Claude François en Alexandrie gisteravond
.
Karaoke kan soms helend werken.
