Niet de enigen

Soms denk ik dat ze het onder elkaar afspreken, wiens beurt het is om dwars te liggen... Sinds kort zegt de jongste zoon zelfs dat hij het ook al voelt komen, zijn puberteit! 'Dat hij nog wat moet wachten,' antwoord ik dan, 'dat we aan twee pubers voorlopig genoeg hebben.'

En dus leven we hier regelmatig van de éne 'petite crise' naar de andere... Met brutale opmerkingen, slaande deuren en rondvliegende schoolspullen tot gevolg. (Het éne kan je al makkelijker negeren dan het andere.)

Als ouder leer je dan stevig onderhandelen, soms ook dreigen en af en toe gewoon omkopen (met flantaart en pannenkoeken: pubers hebben gelukkig altijd honger). Want de tijd dat we ze gewoon brullend in hun maxi-cosi konden meenemen, is helaas al lang voorbij.

In de plaatselijke boekhandel deed een nieuw Frans zelfhulpboek me intussen hard gniffelen: de ronkende titel 'Mon ado, ma bataille' liet niets aan de verbeelding over... Erg leuk was ook de autosticker die ik een tijd geleden zag op de achterruit van een grote gezinswagen: 'Parents qui craquent à bord.'

Dat we niet de enigen zijn, weet ik dan. Dat we gewoon moeten volhouden, Jan en ik, met hopen geduld en bergen humor... En met een fijn valentijnsweekendje straks! Alleen wij tweeën, zonder kids!! 'Yes, we can,' zou Obama zeggen, want andere gezichten uit de VS maken hier voorlopig geen kans, blijf ik koppig wegzappen en afzetten.