Nooit gedacht dat onze witte "trouwparasol" ooit op een koers in de Elzas zou staan... Maar gisteren organiseerde de eigen fietsclub een wedstrijd, werd alles en iedereen dus de hele dag gemobiliseerd.
Als seingever leerde ik de Franse automobilisten nu ook in al zijn variëteiten en subvariëteiten kennen: sommigen schelden je uit voor al wat lelijk is omdat je hen tegenhoudt, anderen vragen dan weer oprecht bezorgd of je nog voldoende drinkwater hebt! Ja, onze mensensoort is werkelijk ondoorgrondelijk :-)
Indrukwekkend was het wel om het juniorenpeloton 13 keer voorbij te zien zoeven: het kraken en klinken van hun frame, het ritselen en ruisen van hun wielspaken... Meer dan 100 coureurs die voor een luchtverplaatsing van zonnecrème en gespierde verbetenheid zorgden! Prachtig om zien!!
's Avonds lagen Jan en ik intussen helemaal uitgeteld in de zetel. 'Wat we later gaan doen, als onze weekends terug van ons zijn?' zuchtte ik. 'Citytrips,' antwoordde manlief onmiddellijk. Ik moest lachen, zag het zelfs niet zo groot. Een terrasje in de zon, met een ober die mijn drankje brengt, vind ik nu al dik oké.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenWeer een aangenaam leesmomentje, An. Dank je voor de mooie beschrijving en de sprekende woorden
BeantwoordenVerwijderen