Wensen

 

"20/20 voor een jaar vol kracht en vaart,

maar bovenal veel klein geluk

en een goede gezondheid gewenst!"
X

Drie, twee, een...

Onze kerstvakantie in België zit er alweer op!

 

Nog even op bezoek dus bij onze (over-)grootmoeder,

 

en daarna vlug naar de frituur om verse frietjes :-)

 

Verder aftellen naar 2020, zullen we straks in Frankrijk doen.

Dankjewel, beste bloglezer, om ons hier te blijven volgen.

X

Kerst

 Het oudste neefje in zijn geweldige kersttrui,

 de lekkere zelfgemaakte taart van het nichtje,

 en de (absurde) quizopdrachten tijdens kerstnacht.

  Vervolgens de wandeling op kerstdag,

en een foto van de wijze kerstman 

met 10 (van zijn 13) achterkleinkerstmannetjes...

Want je kan nooit te veel kersttradities hebben, toch?

Joyeux Noël, Zalige Kerst!

X

Touche

"Touche" vanavond in Kingersheim, met een (bijna) 75-jarige man die mijn geparkeerde wagen niet had zien staan en gezwind afdraaide om de straat op te rijden... Resultaat: een fameuze deuk in mijn linkerzijdeur en een ongelooflijk slecht humeur sinds 17u.

Morgen dus naar de garage... En daarna beslissen hoe we het gaan regelen: via de verzekering of niet. Gedoe wordt het sowieso weer.

Soit. De schade bleef gelukkig beperkt tot materiële schade. En de man was wel zo correct om terug de winkel binnen te komen en te vragen van wie die donkere Peugeot was.

Van mij dus :-(

Sjoekes

 

De Vlaamse vriendin uit Liestal/Basel kwam graag mijn Franse tartiflette proeven, haar zoon Viktor zorgde intussen voor het dessert... En ze waren echt superlekker, zijn "sjoekes"!! 

 

Dochterlief wilde hier dus meteen weten of we de restjes ook mochten houden?

 

Zodoende lepel ik nu de pot vanillepap leeg wanneer ik dit blogbericht schrijf...

 

Z-A-L-I-G nagenieten is dit!!!

Nieuwe telefoon

Bericht aan mijn huisgenoten deze namiddag:

 

"Heb nieuw telefoontoestel voor onze vaste lijn gekocht bij Orange.

Hij moet nu eerst 15 uren opladen alvorens we hem mogen gebruiken.

Indien vanavond de telefoon rinkelt, moet er dus écht niemand opnemen."

 

Mijn gezinsleden die nogal timide zijn (naar de buitenwereld dan toch), konden vanavond m.a.w. rustig blijven zitten...

 

Wel jammer eigenlijk dat niemand ons probeerde te bereiken ;-)

De laatste

 

Championnat cyclo-cross Grand Est, voor het eerst in Pfastatt georganiseerd! En Kobe moest als laatste starten omdat de president van onze club vergeten was om Kobe in te schrijven... Het zorgde voor een kwade telefoon naar onze president en veel stress, want bij een 'championnat' mag je normaal niet meer ter plaatse inschrijven... Maar dan kennen ze de moeder nog niet van die oranje miniem met zijn Belgische helm ;-)

 

Dus ja, we waren opgelucht dat Kobe uiteindelijk toch mocht starten, zij het dan als laatste... (Uiteindelijk geeft het ook wel rust tijdens de koers: elke plaats die je dan kan opschuiven, is namelijk mooi meegenomen.)

 

En neen, "de laatsten zullen niet de eersten zijn"... Maar een elfde plaats werd het wél voor zoonlief. En de wijze les dat zijn moeder zich niet vlug laat afschepen.

 

Volgende keer toch maar een bevestiging van inschrijving vragen. Zo'n rondbanjerende moeder is ook niet alles ;-)

Elie

Mijn allereerste sollicitatiegesprek vergeet ik nooit. In de zomer van 1997, bij Elie thuis in de living. Ik zocht een eerste werk, hij zocht een pedagoog/pedagoge voor het Studiecentrum in Groot-Bijgaarden. Pas afgestudeerd en bloednerveus was ik. En Elie bleef maar opsommen wat er allemaal van mij verwacht werd, met die ernstige blik en grote draaiende handen die mij alleen maar meer verlamden. Gelukkig heb ik mijn kandidatuur toen niet ter plekke ingetrokken.

'Afwachtend op stap, liep ons samenwerken vlot. Het hield jaren stand,' klonk het nog in zijn laatste mail. Want ook na mijn verhuis naar Frankrijk bleven we op regelmatige basis contact houden. Ik zal zijn mailtjes met alle (onderwijs)nieuws nu best wel missen.

En sinds zijn overlijden vorige week, probeer ik het voor mezelf ook samen te vatten: wie Elie was, wat hij betekend heeft... En ik geraak er maar niet uit. Want hij was zoveel... 

Hij was een gedreven onderwijzer en een pedagoog in hart en nieren. Een bron van wijsheid, strijdvaardigheid en integriteit. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een grote werkkracht. Altijd zelf nog in ontwikkeling, de (onderwijs)actualiteit goed volgend. En zijn inzet kende geen grenzen: hij gaf Nederlandse les aan anderstaligen, deed aan ziekenvervoer, was lang actief in het verenigings- en parochieleven. Want Elie was ook een zeer gelovig man. En hij speelde tevens Sinterklaas, had daar met zijn rijzige gestalte en luide stem zeker de juiste uitstraling voor.

Daarnaast was hij een echte familieman, sprak steeds vol trots over zijn gezin. In de ontmoeting met anderen toonde hij ook oprechte interesse in hun wel en wee. Want relaties vond hij belangrijk. 'Marriage Encounter' kon dus tevens op hem rekenen. Een prachtige notenkraker, in de beeltenis van een man en een vrouw naar elkaar toegekeerd, dat was zijn unieke cadeau voor mijn huwelijk: 'Want er zouden soms misschien harde noten moeten worden gekraakt, maar het zou steeds de moeite waard zijn om door te zetten.'

Tijdens de voorbije herfstvakantie sprak ik hem voor het laatst. Een lelijke tumor ontnam hem meer en meer het zicht... Of ik naar zijn begrafenis zou komen, vroeg hij me nog. Ik heb niet moeten nadenken over mijn antwoord. 

Een bijzonder man dus. 

En dat dachten velen met mij: de kerk zat vanochtend vol, de rouwdienst werd door iedereen aandachtig gevolgd. Elie zelf, zou er wellicht verlegen van geworden zijn. Of hij zou ons allen nog eens met veel bezieling onderwijskundig hebben willen toespreken. Dat kan ook.

Rust zacht nu, beste Elie. 

Met veel dank om wie je was en wat je betekend hebt...

En ik ben er dus nog niet helemaal uit.

X

Voor de kerstfanaten

 

'Marché de Noël' in Mulhouse,

22 november 2019 - 29 december 2019

 

Ruim een maand lang kan iedere kerstfanaat hier weer terecht!!

Sport op Zondag

Mooie podiumplaats voor Kobe op de cyclo-cross in Buhl vanmiddag!

 

Grote broer keek intussen naar de cyclo-cross op tv, met een 'grosse entorse, pas de fracture, ouf,' zoals ik naar een Franse mama stuurde.

 

Maar na de tackle op de voetbal gisteravond, was het op de spoed van Mulhouse toch even bang afwachten... Tot middernacht om precies te zijn. Toen stelde de specialist ons gerust: een maand geen sport meer voor Thomas, stappen met een speciale 'botte de marche' en krukken. Daarna nog wat kine, en 't is allemaal weer in orde.

 

Al bij al een goede zondag hier.

Héroïsme

Vanochtend vond de inhuldiging plaats van het straatnaambord voor de nieuwe wijk in Richwiller.

 

'We kozen niet voor een nieuwe rue des Champs of rue des Coquelicots,' zo begon de burgemeester zijn speech, 'maar wel voor de heldendaad van Kolonel Arnaud Beltrame op 23 maart 2018.'

 

De gendarme héroïque die vrijwillig de plaats innam van een gegijzelde kassierster in een Super U nabij Carcassonne heeft in 2018 grote indruk gemaakt op heel Frankrijk.

 

'Nous ne sommes pas tous capables de faire ça,' eindigde de burgemeester zijn speech plots veel minder plechtig, maar des te menselijker, en hij las nog een ontroerend dankwoord voor van Arnauds moeder.

 

Mooie zingeving in ons dorp waarvoor ik vandaag graag op (de nieuwe) straat kwam!

Het gevecht

Huiswerk maken, blijft voor de jongste zoon vaak een "gevecht"... Maar zijn fiets kuiste hij vanmiddag wel minutieus na zijn cyclocross-training. Als ouder moedig ik zijn motivatie dus maar aan waar kan, want een (beginnend) puber laat zich sowieso niet langer dicteren.

 

"Onderhandelen" wordt met hem nu ook onze tweede natuur van "afspraken maken". 'Da's chantage,' gilt hij dan soms, maar intussen raakt hij zelf natuurlijk ook meer en meer bedreven in zijn eigen onderhandelingstactieken. Quid pro quo. Voor wat hoort wat.

 

Van kind naar puber dus. En soms gaat de jongste zoon daarbij nog driftig op en neer tussen die twee levensfases... Als een stuiterende pingpongbal die haar snelheid en energie weet te behouden, ja zelfs verder kan opdrijven indien nodig. (Je zou er nog bewondering voor kunnen hebben als het je allemaal ook niet zo moe maakt terzelfdertijd.)

 

"Hoe het met Robin gaat," vraag ik intussen vaak, "en of zijn klasgenootje misschien eens bij ons wil komen spelen?"

"Als je dan maar niet over zijn mama begint," antwoordt hij dan.

 

Afgelopen herfstvakantie verloor Robin onverwacht zijn moeder. Intriest ben ik er van. Dat die jongen nu zonder zijn mama verder moet en dat zij haar kind ook niet verder zal zien opgroeien...

Ja, geef me dan maar het "gevecht" om het huiswerk... En alle nieuwe onderhandelingen die hier wekelijks moeten worden gevoerd... En die gele tuinslang die op woensdag moet bedwongen worden. Ja, geef me die alsjeblieft ook.

Want zonder dat alles, gaat het pas echt mis.

X

Dertien en een beetje

Een "sushi-taart" met dertien kaarsen op!

 

Met wat vertraging dan toch nog de verjaardag

van de jongste zoon gevierd...

 

En helemaal volgens zijn smaak :-)

Un petit truc en plus

De eenvoudige voorgevel is misschien weinig opvallend,

maar dit is beslist een stijlvol restaurantje in centrum Mulhouse,

  met lekkere basisgerechten die verzorgd worden afgewerkt.

 Vriendin Delphine nodigde me uit voor deze lunch,

 

en maakte ook een praatje met chef Aurélie Bernard,

 want Delphine werkt hier zelf regelmatig als vrijwilligster.

 

 
"Un petit truc en plus est une aventure humaine, solidaire et gourmande":
70% van de werknemers hier zijn mensen met Trisomie 21,
met een chromosoom 'en plus' op het 21ste paar.
 

Dit is het allereerste inclusief restaurant in de Grand Est:

het opende officieel zijn deuren op 9 september 2019

en mocht meteen al een eerste prijs in Parijs in ontvangst nemen.

 

Werkelijk een mooi en geslaagd project waar ik helemaal goedgezind van werd

op deze koude donderdag (met de eerste sneeuw op de Vogezen in de verte!).

Boekenbeurs Antwerpen

Mijn allereerste panelgesprek ooit!! En achteraf dacht ik natuurlijk aan alles wat ik nog had willen/kunnen zeggen... Veel respect intussen voor moderator Sjoukje, een elegante en toffe madame die het gesprek zeer goed leidde. De Boek-O-Drôme in hal 4 was bovendien een fijne locatie om samen in de zeteltjes plaats te nemen: een rustige hoek die de Gezinsbond goed had aangekleed.

Deze Boekenbeurs zal ik niet vlug vergeten... 

En hier wil ik ook graag beter in worden, want dit smaakt beslist naar meer! Of hoe mijn ambitie, zoals steeds, verder reikt dan mijn zelfvertrouwen ;-)

96

Haar moeder werd 97 en ze is dus aardig op weg

om 'Moeke Perk' volgend jaar in te halen...

De taart liet mijn grootmoeder zich alvast goed smaken,

en het gezelschap feestte ook graag mee.

Gelukkige verjaardag, meter Berg!

Laat ons nog maar vaak 'thuiskomen' bij jou.

X

Meisjesdroom

Mijn eigen boek tussen alle andere boeken te zien liggen... Het is voor mij best wel een jonge meisjesdroom die uitkomt!! Want vol bewondering keek ik reeds naar de jonge Bart Moeyaert toen die in de jaren '80 succesvol debuteerde met zijn jeugdroman "Duet met valse noten".

En nu zaterdag zit ik zelf dus in een panelgesprek op de Boekenbeurs in Antwerpen!! Hoe "cool" is dat (en hoe beangstigend en stresserend ook ;-))

  

< foto Barboek Leuven

Madrid/Toledo

Op zoek naar de Spaanse herfstzon in Madrid,

 

genieten we van een koninklijke tijd buiten...

 

 

en bezoeken we het Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia,

om er de "Guernica" van Picasso te bewonderen.

(Maar de knappe fototentoonstelling op de vierde verdieping

is dus tevens zéér de moeite waard!!)
 

 

In "San Gines" eten we de beste churros van de stad,

mét de strafste chocolademelk ook!

 

"Real Madrid" kan tevens op enkele Vlaamse supporters rekenen, 

al loopt ondergetekende toch meer warm voor het mooie Toledo,

met zijn middeleeuwse straatjes en oude vesting op een heuvel langs de Taag.

 

Werkelijk "gotisch groots" en indrukwekkend:

de Catedral de Santa Maria de Toledo.

Als vroegere hoofdstad van Spanje blijft Toledo

met deze kathedraal en zijn hele historische binnenstad

een noodzakelijke aanvulling op de miljoenenstad Madrid.

 

Zelfs het treinstation in Moorse stijl verdient een (laatste) selfie.

 

Absoluut een fijne en weldadige citytrip tijdens de voorbije herfstvakantie!

Wonderlijk hoe een verandering van omgeving

de geest ook altijd voedt...

Verre van Weg

De namen van mijn drie oudste kinderen spreek ik vaak uit. Soms roep ik ze ook uit, en zucht en blaas ik daarbij wanneer ze weer eens niet luisteren... Want drie tieners in huis, dat zorgt nu eenmaal voor de nodige animo. 

Anders is het met de naam van mijn jongste dochter. Die spreek ik zelden uit. En als ik het doe, is dat zeker meer ingetogen en erg bedachtzaam, alsof iets in mij zich nog altijd even inhoudt. Want zij blijft toch voor altijd die stille en breekbare nietigheid, in een grote doek gewikkeld en met een minuscuul wit mutsje op het tere hoofdje.

'Verre van Weg,' zo noemt het concert dat Mira nu voor de Gezinsbond maakte en dat ik zelf onlangs zag in Oud-Turnhout. Een voorstelling in woorden, beelden en muziek over liefde en gemis, met een inleidende film van Caroline Meerschaert vol straffe getuigenissen die me meteen een brok in de keel bezorgden.

En ze zijn inderdaad 'verre van weg', al die kleine kinderen wier leven eindigde nog voor het echt kon beginnen... Ze gaan ook allemaal 'een leven lang' mee in het gezin waar ze nu gemist worden.

'Ster' noemt ze. Die jongste dochter van ons waar ik dus nooit op zal hoeven roepen en wier naam ik niet meermaals per dag hoef uit te spreken. Maar als dat toch eens kon. Ja, als...

Evengoed blijft ze op dagen als vandaag heel dichtbij aanwezig.

X

Gouden bruiloft

Een feestelijke zondag samen met familie en vrienden,

zo vierden mijn ouders vandaag hun gouden bruiloft!

Er werden ook originele foto's gemaakt,

met wat attributen voor de fotobooth...

Al mocht een officiële foto van de eretafel 

uiteraard ook niet ontbreken.

Meidenweekend Wibrin

Traag ontbijten, liefst tot het middaguur,

dat staat steevast op ons programma.

De start van een echte regenwandeling deze keer, 

maar evengoed mét de glimlach.

Let vooral op de modderwegen die we volgden...

De boomstammen kwamen dus goed van pas!!

Zelf hield ik me ook koppig vast aan mijn paraplu,

al droegen de paddenstoelen beslist het mooiste hoofddeksel.

Zalige pannenkoeken aten we in 'La Petite Fontaine',

tegenover de toeristische Brasserie d'Achouffe.

Tijd voor een groepsfoto met de zelfontspanner.

(Goele, volgend jaar ben je er terug bij, hoor!)

's Avonds speelden sommigen Rummikub

en gaven anderen gewoon kommentaar op het spel,

want dat behoorde tevens tot de mogelijkheden :-)

Wat deed dit meidenweekend me weer ongelooflijk deugd,

los van iedere rush en iedere dagdagelijkse agenda ook.
Bedankt, lieve vriendinnen, voor alle fijne babbels!
Hopelijk kunnen we ooit eens samen afspreken in de Elzas?
X