Elie

Mijn allereerste sollicitatiegesprek vergeet ik nooit. In de zomer van 1997, bij Elie thuis in de living. Ik zocht een eerste werk, hij zocht een pedagoog/pedagoge voor het Studiecentrum in Groot-Bijgaarden. Pas afgestudeerd en bloednerveus was ik. En Elie bleef maar opsommen wat er allemaal van mij verwacht werd, met die ernstige blik en grote draaiende handen die mij alleen maar meer verlamden. Gelukkig heb ik mijn kandidatuur toen niet ter plekke ingetrokken.

'Afwachtend op stap, liep ons samenwerken vlot. Het hield jaren stand,' klonk het nog in zijn laatste mail. Want ook na mijn verhuis naar Frankrijk bleven we op regelmatige basis contact houden. Ik zal zijn mailtjes met alle (onderwijs)nieuws nu best wel missen.

En sinds zijn overlijden vorige week, probeer ik het voor mezelf ook samen te vatten: wie Elie was, wat hij betekend heeft... En ik geraak er maar niet uit. Want hij was zoveel... 

Hij was een gedreven onderwijzer en een pedagoog in hart en nieren. Een bron van wijsheid, strijdvaardigheid en integriteit. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een grote werkkracht. Altijd zelf nog in ontwikkeling, de (onderwijs)actualiteit goed volgend. En zijn inzet kende geen grenzen: hij gaf Nederlandse les aan anderstaligen, deed aan ziekenvervoer, was lang actief in het verenigings- en parochieleven. Want Elie was ook een zeer gelovig man. En hij speelde tevens Sinterklaas, had daar met zijn rijzige gestalte en luide stem zeker de juiste uitstraling voor.

Daarnaast was hij een echte familieman, sprak steeds vol trots over zijn gezin. In de ontmoeting met anderen toonde hij ook oprechte interesse in hun wel en wee. Want relaties vond hij belangrijk. 'Marriage Encounter' kon dus tevens op hem rekenen. Een prachtige notenkraker, in de beeltenis van een man en een vrouw naar elkaar toegekeerd, dat was zijn unieke cadeau voor mijn huwelijk: 'Want er zouden soms misschien harde noten moeten worden gekraakt, maar het zou steeds de moeite waard zijn om door te zetten.'

Tijdens de voorbije herfstvakantie sprak ik hem voor het laatst. Een lelijke tumor ontnam hem meer en meer het zicht... Of ik naar zijn begrafenis zou komen, vroeg hij me nog. Ik heb niet moeten nadenken over mijn antwoord. 

Een bijzonder man dus. 

En dat dachten velen met mij: de kerk zat vanochtend vol, de rouwdienst werd door iedereen aandachtig gevolgd. Elie zelf, zou er wellicht verlegen van geworden zijn. Of hij zou ons allen nog eens met veel bezieling onderwijskundig hebben willen toespreken. Dat kan ook.

Rust zacht nu, beste Elie. 

Met veel dank om wie je was en wat je betekend hebt...

En ik ben er dus nog niet helemaal uit.

X