Helemaal groggy van mijn taxiritten naar de fietstraining/keeperstraining/dansles van ons trio, zat ik vorige woensdagavond bij thuiskomst op onze oprit in de wagen voor me uit te staren. Moe en vermoeid. Ik was echt even volledig 'op'.
'I wanna know what love is,' brulde Foreigner intussen op Radio Bleu Alsace (en de zanger brulde werkelijk, want ik had de muziek voor dit nummer vlug loeihard gezet).
Tot mijn grote verbazing bleef Kobe rustig naast me zitten, luisterde hij het hele liedje stil mee uit.
'Zo'n mooie liedjes maken ze niet meer,' zei hij vervolgens ernstig en ik moest lachen voor die oude gedachte uit zijn jonge kindermond. (Want dat ik, net als dat liedje uit 1984, 'van de vorige eeuw ben' en dus vreselijk oud, laten mijn pubers me hier meermaals per week goed verstaan: Foreigner is dan misschien wel 'tijdloos', ik ben dat duidelijk niet.)
'Taxi Mama draait overuren,' was trouwens ook een Vlaamse krantenkop vorige week, maar die gedachte deed me alsnog de wenkbrauwen fronsen. Want bestaat er een oudercontract waarin de 'extra arbeid thuis' wordt geteld?? En wat moet je daar dan mee?? Kan je die overuren uitbetaald krijgen in extra verlofdagen?? (Zonder de kids thuis weliswaar, anders blijf je nog voor hen rondrijden ;-))
Die drie minuten met Foreigner en Kobe op onze oprit waren wat mij betreft alvast een staaltje van zéér geslaagde 'taxitijd'. (Zij het ergens ook volledig zinloos want we reden niet eens rond!!) Laat ieder dus maar voor zichzelf bepalen hoeveel 'overuren' hij/zij als taxiouder maakt... Met wat muziek in de wagen kom je sowieso al een eind ver.
En inmiddels zingt Duncan Laurence hier nu vol overgave op onze Franse radio: de favoriet én terechte winnaar van het Eurovisiesongfestival 2019. Proficiat, Nederland!
