Wensen

 

"20/20 voor een jaar vol kracht en vaart,

maar bovenal veel klein geluk

en een goede gezondheid gewenst!"
X

Drie, twee, een...

Onze kerstvakantie in België zit er alweer op!

 

Nog even op bezoek dus bij onze (over-)grootmoeder,

 

en daarna vlug naar de frituur om verse frietjes :-)

 

Verder aftellen naar 2020, zullen we straks in Frankrijk doen.

Dankjewel, beste bloglezer, om ons hier te blijven volgen.

X

Kerst

 Het oudste neefje in zijn geweldige kersttrui,

 de lekkere zelfgemaakte taart van het nichtje,

 en de (absurde) quizopdrachten tijdens kerstnacht.

  Vervolgens de wandeling op kerstdag,

en een foto van de wijze kerstman 

met 10 (van zijn 13) achterkleinkerstmannetjes...

Want je kan nooit te veel kersttradities hebben, toch?

Joyeux Noël, Zalige Kerst!

X

Touche

"Touche" vanavond in Kingersheim, met een (bijna) 75-jarige man die mijn geparkeerde wagen niet had zien staan en gezwind afdraaide om de straat op te rijden... Resultaat: een fameuze deuk in mijn linkerzijdeur en een ongelooflijk slecht humeur sinds 17u.

Morgen dus naar de garage... En daarna beslissen hoe we het gaan regelen: via de verzekering of niet. Gedoe wordt het sowieso weer.

Soit. De schade bleef gelukkig beperkt tot materiële schade. En de man was wel zo correct om terug de winkel binnen te komen en te vragen van wie die donkere Peugeot was.

Van mij dus :-(

Sjoekes

 

De Vlaamse vriendin uit Liestal/Basel kwam graag mijn Franse tartiflette proeven, haar zoon Viktor zorgde intussen voor het dessert... En ze waren echt superlekker, zijn "sjoekes"!! 

 

Dochterlief wilde hier dus meteen weten of we de restjes ook mochten houden?

 

Zodoende lepel ik nu de pot vanillepap leeg wanneer ik dit blogbericht schrijf...

 

Z-A-L-I-G nagenieten is dit!!!

Nieuwe telefoon

Bericht aan mijn huisgenoten deze namiddag:

 

"Heb nieuw telefoontoestel voor onze vaste lijn gekocht bij Orange.

Hij moet nu eerst 15 uren opladen alvorens we hem mogen gebruiken.

Indien vanavond de telefoon rinkelt, moet er dus écht niemand opnemen."

 

Mijn gezinsleden die nogal timide zijn (naar de buitenwereld dan toch), konden vanavond m.a.w. rustig blijven zitten...

 

Wel jammer eigenlijk dat niemand ons probeerde te bereiken ;-)

De laatste

 

Championnat cyclo-cross Grand Est, voor het eerst in Pfastatt georganiseerd! En Kobe moest als laatste starten omdat de president van onze club vergeten was om Kobe in te schrijven... Het zorgde voor een kwade telefoon naar onze president en veel stress, want bij een 'championnat' mag je normaal niet meer ter plaatse inschrijven... Maar dan kennen ze de moeder nog niet van die oranje miniem met zijn Belgische helm ;-)

 

Dus ja, we waren opgelucht dat Kobe uiteindelijk toch mocht starten, zij het dan als laatste... (Uiteindelijk geeft het ook wel rust tijdens de koers: elke plaats die je dan kan opschuiven, is namelijk mooi meegenomen.)

 

En neen, "de laatsten zullen niet de eersten zijn"... Maar een elfde plaats werd het wél voor zoonlief. En de wijze les dat zijn moeder zich niet vlug laat afschepen.

 

Volgende keer toch maar een bevestiging van inschrijving vragen. Zo'n rondbanjerende moeder is ook niet alles ;-)

Elie

Mijn allereerste sollicitatiegesprek vergeet ik nooit. In de zomer van 1997, bij Elie thuis in de living. Ik zocht een eerste werk, hij zocht een pedagoog/pedagoge voor het Studiecentrum in Groot-Bijgaarden. Pas afgestudeerd en bloednerveus was ik. En Elie bleef maar opsommen wat er allemaal van mij verwacht werd, met die ernstige blik en grote draaiende handen die mij alleen maar meer verlamden. Gelukkig heb ik mijn kandidatuur toen niet ter plekke ingetrokken.

'Afwachtend op stap, liep ons samenwerken vlot. Het hield jaren stand,' klonk het nog in zijn laatste mail. Want ook na mijn verhuis naar Frankrijk bleven we op regelmatige basis contact houden. Ik zal zijn mailtjes met alle (onderwijs)nieuws nu best wel missen.

En sinds zijn overlijden vorige week, probeer ik het voor mezelf ook samen te vatten: wie Elie was, wat hij betekend heeft... En ik geraak er maar niet uit. Want hij was zoveel... 

Hij was een gedreven onderwijzer en een pedagoog in hart en nieren. Een bron van wijsheid, strijdvaardigheid en integriteit. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een grote werkkracht. Altijd zelf nog in ontwikkeling, de (onderwijs)actualiteit goed volgend. En zijn inzet kende geen grenzen: hij gaf Nederlandse les aan anderstaligen, deed aan ziekenvervoer, was lang actief in het verenigings- en parochieleven. Want Elie was ook een zeer gelovig man. En hij speelde tevens Sinterklaas, had daar met zijn rijzige gestalte en luide stem zeker de juiste uitstraling voor.

Daarnaast was hij een echte familieman, sprak steeds vol trots over zijn gezin. In de ontmoeting met anderen toonde hij ook oprechte interesse in hun wel en wee. Want relaties vond hij belangrijk. 'Marriage Encounter' kon dus tevens op hem rekenen. Een prachtige notenkraker, in de beeltenis van een man en een vrouw naar elkaar toegekeerd, dat was zijn unieke cadeau voor mijn huwelijk: 'Want er zouden soms misschien harde noten moeten worden gekraakt, maar het zou steeds de moeite waard zijn om door te zetten.'

Tijdens de voorbije herfstvakantie sprak ik hem voor het laatst. Een lelijke tumor ontnam hem meer en meer het zicht... Of ik naar zijn begrafenis zou komen, vroeg hij me nog. Ik heb niet moeten nadenken over mijn antwoord. 

Een bijzonder man dus. 

En dat dachten velen met mij: de kerk zat vanochtend vol, de rouwdienst werd door iedereen aandachtig gevolgd. Elie zelf, zou er wellicht verlegen van geworden zijn. Of hij zou ons allen nog eens met veel bezieling onderwijskundig hebben willen toespreken. Dat kan ook.

Rust zacht nu, beste Elie. 

Met veel dank om wie je was en wat je betekend hebt...

En ik ben er dus nog niet helemaal uit.

X