Over chape-werken en beloftevolle dagen...

Onze 'extension' krijgt meer en meer vorm... En na alle luidruchtige en stoffige werken, kijken we nu graag uit naar de laatste én meteen ook allerleukste fase: de inrichting van ons toekomstige bureau!!

 

En het is zoals met deze laatste dagen van juni, die ik persoonlijk écht de mooiste van het jaar vind omdat die lange zomervakantiedagen dan nog zo beloftevol voor je liggen... De voorpret over wat komen zal, doet je al met een grote glimlach rondlopen.

Zonder gezaag

Dat er tijdens de lockdown geen voetbaltrainingen waren, vond de jongste zoon niet erg: hij genoot al een tijdje duidelijk veel meer van zijn fietstrainingen... Maar nu hij voor het eerst in maanden terug op een voetbalveld staat, jeukt het toch terug. En dus moet hij de 'dramatische/drastische' beslissing nemen (letterlijke woorden van zoonlief!) of hij volgend seizoen, naast het fietsen, toch ook nog zal blijven voetballen?!

 

Het hele gezin werd intussen reeds geraadpleegd... En de meerderheid is unaniem: 'Als het lukt om te gaan trainen zonder gezaag: prima! Zo niet, schrijf u dan aub niet meer in!!'

 

'Maar dat lukt toch nooit helemaal zonder gezaag,' was zijn eerste, spontane reactie en bedremmeld droop hij af, de woorden 'dramatisch' en 'drastisch' voor zichzelf luid zuchtend herhalend.

'Breek uit jezelf'

Ik denk niet dat Wim De Craene met zijn liedje dit bedoelde, maar ik moest er wel aan denken toen 'HD Constructions' vorige week de ramen tussen onze living en bijbouw verwijderde!

 

Intussen zitten we nog steeds met veel stof in huis en zing ik al iets minder enthousiast 'breek uit jezelf'. Hoewel... De songtekst - en ook de werken - zijn eigenlijk prima geschikt voor deze déconfinement, want iedere nieuwe 'ademruimte' blijft zeker welkom (en het mond-/stofmasker nemen we er graag bij).

Het wafelbaktype

Knutselwerkjes voor Moederdag zijn hier al lang verleden tijd en mijn pubers vinden deze dag nu ook 'veel te gemedialiseerd' (ze bedoelen eigenlijk 'veel te gecommercialiseerd'). Om maar te zeggen dat deze Franse Moederdag een dag zoals een ander was...

 

Ik stelde dan ook voor om 'iets voor de gemeenschap' te kopen, zijnde een nieuwe croque-monsieur machine (want het oude heeft m.a.w. onlangs de geest gegeven). Bij Boulanger - de Franse Krëfel - vonden we een hip rood Croq/Gaufre/Grill machine dat er knap én veelbelovend uitzag!

 

En nu zal ik in de toekomst ook wafels kunnen bakken, hoewel ik 'geen wafelbaktype' ben... Want dat zei een verkoopster bij Metaleuven in 2001 letterlijk tegen mij toen ik onze huwelijkslijst kwam bespreken!! (En het spijt me nog altijd dat ik haar toen niet gevraagd heb welk type ik dan wel ben... Het 'strijktype' of 'kooktype' voel ik me toch ook niet echt ;-))

 

Binnenkort is het hier Vaderdag. Dan kopen we een mooie hoofdtelefoon 'voor de gemeenschap'. Eentje met 'noise cancelling' want dat staat sinds begin maart ook op het verlanglijstje: nog eens in alle rust jezelf kunnen horen denken wanneer iedereen hier constant thuis is...

En aangezien ik 'geen wafelbaktype' ben, kan ik dan misschien even ongestoord naar muziek luisteren??

Voor echt

Gisteren hebben we in Straatsburg een appartementje bezocht, vandaag kregen we reeds de bevestiging dat onze kandidatuur is aanvaard... En plots is het dus 'voor echt', zal Thomas in september 'op kot gaan' met schoolkameraad Armand.

'Miss Dior' lopen ze hier intussen nog achteloos voorbij, maar wat over enkele maanden zal volgen, wil ik allemaal niet weten.

 

Want het is voor echt... Werkelijk waar.

 

En ik heb nog deze hele zomer om aan het idee te wennen.

Dagelijkse wandeling

Iedere ochtend gaan we samen naar de bakker aan de kerk: Kobe op zijn step, en ik dus tevoet naast hem. Op de terugweg maken we dan altijd een ommetje in de buurt en bespreken we de huizen die we tegenkomen: gezellig of niet, mooie tuin of niet, goed gelegen of niet, enz. (We geven net geen punten ;-))

 

Dat sommige oude huizen hier een naam dragen, werd dus ook al uitvoerig door ons besproken. En ja, we vinden dat best wel charmant en uitnodigend... Op mijn vraag welke naam we dan aan ons huis zouden kunnen geven, moest de jongste zoon trouwens niet lang nadenken.

 

'Rosa,' zei hij beslist.

'O ja, echt goed,' reageerde ik enthousiast.

'Maar allez, da's toch niet nodig,' hoorde ik meter Berg intussen al protesteren.

'Ja, echt een goeie keuze,' herhaalde ik nog eens, erg blij en dankbaar ook, omdat meter nu duidelijk in haar achterkleinzoon verder leeft.

'Casa Rosa,' grinnikte die laatste nog, 'maar dan gaan we misschien beter in Spanje wonen?'

 

X