Gelijkmoedigheid

Ik heb altijd graag met hem samengewerkt! Hij was een fijne collega die de grootste kritiek kon verdragen zonder zich aangevallen te voelen of in de verdediging te gaan. (En we hebben wel wat moeilijke vergaderingen samen meegemaakt in voorbereiding op studiedagen en vormingssessies.) Bovendien had hij die feeling om tijdens zijn hele schoolloopbaan dicht bij de leerlingen te blijven staan: ik heb zelden iemand zo "naturel" met zijn leerlingen weten omgaan! Ondertussen is hij met pensioen en woon ik in Frankrijk. Maar vorige week kruisten onze wegen nog eens. Letterlijk. Hij was samen met zijn vrouw op weg naar een trouwfeest in de buurt, wij zorgden graag voor de Vlaamse tussenstop. Zodoende hadden we hier tafelgesprekken over vroeger en nu, over taal en cultuur, over relatie en familie, én over gelijkmoedigheid. Want mijn collega is een fervent yoga-man. Hij straalt het ook helemaal uit, vind ik. Niet dat hij een zweverig type is, daarvoor heeft hij te veel levenservaring. Op onze gesprekken en zijn "gelijkmoedigheid" loop ik ondertussen wel al een paar dagen te kauwen. Alsof het hier zijn plaats en zijn tijd nog moet krijgen... Of klinkt dit nu te zweverig? Het was alleszins een zeer fijn weerzien!