Ze zeggen dat het tweede jaar na een verhuis naar het buitenland het moeilijkste is. Het nieuwe is er dan af, alle paperassen zijn geregeld en alle instanties bezocht. Je hoeft dus niet meer alles uit te zoeken en komt in een nieuw, vast ritme. Tijd dus om stil te staan bij je vertrek uit België, om familie en vrienden in het thuisland te missen, om te ervaren wat die afstand nu met je doet...
Wat twee jaar Frankrijk ons ondertussen bracht: de kids spreken nu zalig goed Frans (wij blijven onze moedertaal meer missen) en zijn goed geïntegreerd. We hangen als gezin nu veel sterker aan elkaar (we zijn ook veel meer op elkaar aangewezen), al blijft de verhouding werk-thuis ook hier toch voor manlief de grootste uitdaging. En we missen natuurlijk heel wat mensen uit België, maar we ervaren dat ook daar het leven gewoon voortgaat. Misschien daar soms zelfs meer dan hier. Want het tweede jaar Frankrijk leerde ons vooral ook hoe we met het verlies van ons kleine meisje moesten omgaan... Maar eerlijk, soms weet ik het nog altijd niet zo goed.
Ik vind het prachtig hoe je over de dingen kan schrijven en je voelt gewoon dat jullie als gezin samen erg sterk zijn. Het verlies van jullie ster heeft zeker een grote invloed over de rest van jullie leven maar ik weet zeker dat jullie vaak aan haar denken en ze dan extra hard straalt en veel warmte naar jullie toe stuurt... Knuffel xxx
BeantwoordenVerwijderenSlik, zo eerlijk openhartig,... dikke knuffel richting Pfastatt.
BeantwoordenVerwijderen