Met een kleine k

Vandaag met de Italiaanse vriendin naar de Fondation François Schneider in Wattwiller geweest. In een mooi gerestaureerd en gemoderniseerd oud huis dat recent haar deuren opende als Centre d'Art kan je daar nog tot eind december de expositie 'Talents contemporains 2011' bezoeken.

In maart bezocht ik met dezelfde vriendin ook al de Fondation Fernet Branca in Saint-Louis. Daar werd in 2004 een oude stokerij omgebouwd tot Espace d'Art Contemporain en kon je begin dit jaar een collectie werken van de Fondation des Treilles bewonderen.

Kleine musea die niet opkunnen tegen Art Basel - het Internationale Salon van de Kunst dat jaarlijks in juni plaatsvindt en dat zeker ook nog op mijn lijstje staat - maar wel mooie centra waar moderne kunst "met een kleine k" geschreven wordt en voor iedereen bereikbaar is...

Best aangenaam!

De verkeerde film

"Weet je, soms heb ik het gevoel dat ik in de verkeerde film zit."

Woorden van mijn Vlaamse vriendin hier vanmiddag die bleven hangen. En een uitspraak die me zeker ook niet vreemd is...

Want soms zit het inderdaad gewoon niet mee in het leven en ontbreekt elke fast forward knop volledig. De tijd lijkt zelfs trager te gaan!! En de rewind en delete knop zijn ook spoorloos. Anders wist je het wel: gewoon even de verkeerde film terugspoelen en wissen. En dan de juiste film opzetten. Lekker gemakkelijk!

De Vlaamse vriendin kwam me drie jaar geleden toevallig op het spoor via mijn blog, sindsdien volgen we elkaars "leven in het buitenland". Vandaag ging ik langs in haar nieuwe appartement in Pratteln bij Basel waar ze nu met haar nieuw samengestelde gezin woont...

En het blijft heerlijk om in je moedertaal ongeremd te kunnen bijbabbelen!

Zelfs over "de verkeerde film"...

Want stiekem blijft ieder voor zich toch ook geloven in een happy end.

Gelukkig.

Wittgenstein

Taalfilosoof Ludwig Wittgenstein en zijn beruchte werk 'Tractatus'...
Ze dateren uit mijn studententijd!

Tot onze Nederlandse vriend afgelopen zaterdag over hem begon,
tijdens een gezellige avond rond onze steengrill:

"Met taal kan alleen zinvol worden omgegaan als daarmee 'standen van zaken' worden beschreven."

(Persoonlijk hoop ik dan toch dat deze taalfilosoof zich vergist. Maar goed.)

En over 'taal' hebben we het wel vaker met elkaar...

Want Frans én Nederlands, dat wordt hier op zo'n avond dan schitterend door elkaar gesproken. Iedereen verstaat elkaar ook prima! (Na ruim tien jaar in Amsterdam gewoond te hebben, spreekt de Franse echtgenote van onze vriend zeer goed Nederlands. Ondertussen woont het hele gezin al weer meer dan tien jaar in de Elzas.)

En dus verlopen onze gesprekken in een vrolijke mengelmoes van de beide talen waarin we alles bespreken wat ons zoal bezighoudt...

"Wovon man nicht sprechen kann, darüber muss man schweigen."

Wittgenstein zou zijn tenen krullen mocht hij ons bezig horen.

Witte zondag

Vandaag trokken we naar skigebied Le Markstein (op 1183m hoogte) voor de eerste sneeuwpret. Dichte mist maakte dat de pistes voorlopig gesloten bleven, maar je kan altijd een sneeuwballengevecht houden...
Witter kon onze zondag niet zijn!

Bédéciné 2013

Bédé in modern Frans of B.D., bande dessinée in de klassieke Franse spelling: stripverhalen blijven populair. Veel volk dus op de jaarlijkse stripbeurs die vorig weekend in Illzach plaatsvond!

Leuk is ook dat heel wat illustratoren van kinderboeken aanwezig zijn. Jean-Luc Englebert, een Belg, personaliseerde twee kinderboeken voor ons. Britt wilde ook graag een tekening van Diel, een striptekenaar die vorige week zelfs in haar klas was langsgeweest. Deze man - ook een Belg!! - kon echter op heel wat fans rekenen en de wachttijd aan zijn tafel liep wel heel erg op...

"Dan doe ik het zelf wel," dacht Britt.

's Avonds ging ze thuis met haar eigen aquarelverf aan de slag. In een mum van tijd stond Léontine du Buisson op haar blad! En het oude dametje uit Diels stripverhalen moet voor ons zeker niet onderdoen voor de professionele versie.

Toch wel knap van onze dochter!

Ze ondertekende de tekening ook met Diel. Plagiaat kan je het dus niet noemen: ze vermeldde keurig haar bron :-)

Gerapeerde karotjes

Dat antwoordde Thomas me deze week toen ik hem vroeg wat hij 's middags op school als voorgerechtje gegeten had:

"gerapeerde karotjes"  -  des carottes rapées  -  geraspte wortelen dus!

En hij kreeg het zelf niet meteen in juist Nederlands gezegd.

Onze kinderen spreken thuis dus soms een "tussentaal". Dat merkten we al vaker.
Maar deze uitdrukking van onze oudste zoon vond ik wel een hele mooie :-)

Of is het eerder andersom?

We zagen de schitterende tekenfilm "Turbo" in de Kinepolis van Mulhouse, gingen naar de drukke binnenspeeltuin Okidok in Kingersheim, aten met z'n allen lekkere gesmolten Mont d'Or kaas bij onze Franse vrienden en trokken met het hele gezin ook eens naar "La roseraie", het oriëntaalse restaurantje vlakbij huis.

En Wapenstilstand vierde ik met mijn Franse vriendin M en onze beider kids in de gootjes van de mooie stad Freiburg!

Tijdens het lange weekend hebben we ons trio hier dus zo goed mogelijk proberen bezig te houden...

Of is het eerder andersom? En hielden zij ons goed bezig...

Want eerlijk... soms vraag ik het me wel eens af ;-)

Thuis...

Twee weken oud was ik toen mijn moeder terug uit werken ging en mijn grootmoeder de zorg voor mij overnam. De grote donkerblauwe koets stond naast de stoof in de keuken en ik hoefde 's nachts maar een zuchtje te laten of mijn beide grootouders stonden langs weerszijde van mijn warme slaapplaats. Geboren in 1973, hét jaar van de eerste oliecrisis, zou ik niets tekort komen. Ik was het eerste kleinkind en heilig, wat wel in de meeste families samengaat, al kan er in dat verband geen enkel objectief causaal verband aangevoerd worden.

Samen met mijn zus bracht ik als kind ook heel wat schoolvakanties bij hen door. We bouwden tenten met het droogrek en fietsten naar de superette in het dorp om een stripverhaal van Donald Duck te kopen. We hadden geen 64 televisiezenders en geen afstandsbediening, geen computerspelletjes en geen internet. De wereld was zo groot als de keuken van mijn grootmoeder en alle keukens van de oude tantes waar ik met mijn grootvader langsfietste. Die keukens hadden allemaal dezelfde herkenbare tegelvloer en de tantes moeten midden zestig geweest zijn, zeker niet ouder, maar in de ogen van de tienjarige die ik toen was, waren ze verschrikkelijk oud en waren hun keukens vooral interessant omwille van hun goedgevulde snoepkast.

Mijn grootvader stierf in de winter van 2005, na een korte griepaanval die hem vooral de zin in het leven ontnam. Hij overleed enkele dagen na zijn 86ste verjaardag en ik kreeg de nieuwe kleine geldbeugel terug die ik voor hem gekocht had, echt leder waaraan hij nog geroken en gevoeld had en dat ik niet naar de winkel wilde terugbrengen. Ik was zijn God, hij de mijne.

Vandaag wordt mijn grootmoeder 90 jaar oud. We organiseerden onlangs een klein familiefeest en deze namiddag komen haar drie zussen langs, nu allen flinke tachtigers. Dat ik haar zal missen als ze er niet meer is, zeg ik haar nu regelmatig. Maar dan lacht ze en zegt dat ik mijn eigen leven heb. Dat ze nog altijd veel voor mij betekent, lijkt ze moeilijk te kunnen geloven.

En toch...

Iedere keer als ik in Belgïë ben, loop ik dankbaar haar keuken in, over de vertrouwde tegelvloer, recht naar de living. Daar zit ze. Met alle tijd van de wereld. En ik kom thuis.

Gestart!

Na twee jaar wachten op de permis de construire
zijn de bouwwerken eindelijk gestart!!

En nu maar hopen dat ons nieuwe huis er vlug staat...
 

Samen zwijgen

Dat deden we vanmorgen op het kerkhof in Mulhouse-Nord: samen zwijgen.
Met een witte roos en een plantje dat mijn ouders me meegegeven hadden.

Stiltes waarin alles wordt gezegd... Met een blik of een gebaar.
En je weet, dichter bij elkaar kan je niet komen.

Het plantje uit België deed deugd.

Tot later, lieve meid. X