Twee weken oud was ik toen mijn moeder terug uit werken ging en mijn grootmoeder de zorg voor mij overnam. De grote donkerblauwe koets stond naast de stoof in de keuken en ik hoefde 's nachts maar een zuchtje te laten of mijn beide grootouders stonden langs weerszijde van mijn warme slaapplaats. Geboren in 1973, hét jaar van de eerste oliecrisis, zou ik niets tekort komen. Ik was het eerste kleinkind en heilig, wat wel in de meeste families samengaat, al kan er in dat verband geen enkel objectief causaal verband aangevoerd worden.
Samen met mijn zus bracht ik als kind ook heel wat schoolvakanties bij hen door. We bouwden tenten met het droogrek en fietsten naar de superette in het dorp om een stripverhaal van Donald Duck te kopen. We hadden geen 64 televisiezenders en geen afstandsbediening, geen computerspelletjes en geen internet. De wereld was zo groot als de keuken van mijn grootmoeder en alle keukens van de oude tantes waar ik met mijn grootvader langsfietste. Die keukens hadden allemaal dezelfde herkenbare tegelvloer en de tantes moeten midden zestig geweest zijn, zeker niet ouder, maar in de ogen van de tienjarige die ik toen was, waren ze verschrikkelijk oud en waren hun keukens vooral interessant omwille van hun goedgevulde snoepkast.
Mijn grootvader stierf in de winter van 2005, na een korte griepaanval die hem vooral de zin in het leven ontnam. Hij overleed enkele dagen na zijn 86ste verjaardag en ik kreeg de nieuwe kleine geldbeugel terug die ik voor hem gekocht had, echt leder waaraan hij nog geroken en gevoeld had en dat ik niet naar de winkel wilde terugbrengen. Ik was zijn God, hij de mijne.
Vandaag wordt mijn grootmoeder 90 jaar oud. We organiseerden onlangs een klein familiefeest en deze namiddag komen haar drie zussen langs, nu allen flinke tachtigers. Dat ik haar zal missen als ze er niet meer is, zeg ik haar nu regelmatig. Maar dan lacht ze en zegt dat ik mijn eigen leven heb. Dat ze nog altijd veel voor mij betekent, lijkt ze moeilijk te kunnen geloven.
En toch...
Iedere keer als ik in Belgïë ben, loop ik dankbaar haar keuken in, over de vertrouwde tegelvloer, recht naar de living. Daar zit ze. Met alle tijd van de wereld. En ik kom thuis.
Zó mooi ontroerend, An. Met zoveel warmte geschreven. Ik hoop dat je grootmoeder het leest. Liefs
BeantwoordenVerwijderenIk heb haar opgebeld en ik heb het voorgelezen... We waren beiden erg ontroerd. Maar deze dag was te bijzonder om hem zomaar voorbij te laten gaan...
BeantwoordenVerwijderenoh, fijn!
VerwijderenOma's zijn om te koesteren An, dat lees en voel ik ook heel erg hier !
BeantwoordenVerwijderen8 november een, speciale dag ook hier, maar dan eerder met mijn ventje te maken. Na dit tekstje ga ik nooit meer vergeten dat dat op dezelfde dag is !
Ik moest natuurlijk ook aan mijn oma denken, ze is meer dan 10 jaar geleden gestorven, maar nog lang niet vergeten. Elke dag meer stel ik ook vast hoe ik op haar lijk qua interesses en geloof ook, méééer dan op mijn moeder. Ik ben er heilig van overtuigd dat veel gelijkenissen een generatie overslaan en dat ook jij - wie weet- heel erg op je oma lijkt. Geniet er van elke dag dat ze er is, ook al kan je ze niet elke dag zien. De mijne mocht net geen 90 worden, maar 89 is ook al een mooi getal ! Op komende 11 november zou zij 102 geworden zijn, mijn herinneringen blijven verdertellen, ook al is 102 natuurlijk quasi onmogelijk... Groetjes !
Zo mooi dat je dit deelt met ons maar ook met haar zelf. Wat fijn dat jullie nu nog aan elkaar kunnen zeggen hoeveel jullie voor elkaar betekenen. Jouw verhaal doet me ook realiseren dat wij 1 van de weinige gezinnen waren van die generatie met een niet uithuis-werkende moeder. Zou je je het je zelf kunnen voorstellen: twee weken na de bevalling je kind al aan de zorgen van een ander overlaten??
BeantwoordenVerwijderen