Koperen huwelijk

Dat het niet zou blijven duren, dat dachten er wel een aantal. En toegegeven, zelf wist ik ook niet zo goed waar ik aan begon. Maar hij was achttien en zeker van zijn zaak. Dat maakte een groot verschil.

Wie de eerste stap gezet heeft, blijft tot op vandaag ons grote twistpunt. Verder kenden we de voorbije zeventien jaar weinig grote discussies, we zijn zo'n koppel dat nog steeds 'irritant gelukkig' is met elkaar.

Want de officiële 'ja' die we tegenover elkaar uitspraken in de zomer van 2001, is in de loop der jaren alleen maar sterker geworden. Vanzelfsprekend vind ik dit niet. Of het onze eigen verdienste is, weet ik ook niet zo goed. We hoeven alvast niet hard te 'werken' aan onze relatie. Het loopt spontaan wel goed tussen ons...

Ondertussen mochten we dit jaar weer heel wat speciale getallen bij elkaar optellen. We vierden mijn veertig jaren in de lente, en Jans vijfendertig jaren in de zomer. En nu, op de donkerste winterdagen van het jaar, vieren we ons koperen huwelijk. Voor al deze verjaardagen gaven we bij de start van de kerstvakantie een groot feest in België. We vonden het schitterend om al die vertrouwde gezichten terug te zien!!

Maar vandaag zijn we écht twaalf en een half jaar getrouwd! En we gaan dus dansen alsof niemand ons ziet... Tussen de boodschappen en de voetbalmatchen... Tussen de strijk en de laatste cadeaus onder de kerstboom...

Omdat die achttienjarige van toen zeker was van zijn zaak.

Dankjewel, lieve man. X