Tijdens de opruiming van het pruimenfeest in september stonden ze er wat verloren bij: twee halfnaakte paspoppen naast een grijze vuilniszak, voor een verroest tuinhek in onze straat, met links buiten beeld nog een oude camionette vol rommel en zaken die niemand wou...
(En wat valt er ook te omhelzen zonder armen?!)
In alle lelijke vergankelijkheid klopte het plaatje voor mij perfect.
Bij het begin van de zomer had de expositie 'Körperwelt' me in New York ook erg aangesproken. De kracht én kwetsbaarheid van het menselijke lichaam, alles zonder omwegen in beeld gebracht: rokerslongen en foetussen op sterk water, een vijf maanden zwangere vrouw in dwarsdoorsnede met haar ongeboren kind goed zichtbaar in de baarmoeder...
Qua 'feitelijkheid' heb je dan echt alle informatie die je je maar wensen kan.
Maar hoe confronterend het ook was, het beeld van de zwangere vrouw schrok me niet af. Ik zag vooral de herkenning van een tijd die stilvalt, wat me enigszins zelfs troostte. Waar het echt om gaat, reikt bovendien veel verder dan de materie. Daar bestaan geen woorden en geen logica voor, daar sta je vaak ook heel alleen in... Samen met het gemis. Want ja, dat blijft bestaan. In en buiten beeld.
Ondertussen lag er met Allerheiligen op de strooiweide in Mulhouse weer een nieuw, klein knuffelbeertje. (Sneeuwwit, je wil niet dat het vuil wordt.) Met alle regen van de voorbije nacht moet het nu wel verzopen zijn. Hopelijk gaat het goed met de ouders.
Twee mooie schrijfsels An. Wennen en gemis zal nooit samen gaan, vrees ik. Toch denk ik soms: Misschien maar goed ook. Waarom juist, weet ik zelf niet goed. Het voelt zo.
BeantwoordenVerwijderenVeel moed met het zoeken van je eigen weg in dat gemis. x