Het gaat hard deze weken. Ben ik niet in België, dan zit Jan er wel voor het werk. Onze vluchten kruisen elkaar net niet in de lucht, daar zorgen de kinderen gelukkig voor.
Het goed georganiseerde en geregelde leven laat dus verder op zich wachten en de naderende oplevering van het nieuwe huis zorgt voor nog meer hectiek dan anders.
'Lijstjes maken, ik moet lijstjes maken. Grotere lijstjes met meer overzicht en meer structuur.' Dat zit ik de laatste dagen echter wel vaak te denken... Want nu zoeken alle fluogele post-its zich een weg in mijn agenda, mijn handtas en mijn hoofd. Ieder item dat ik kan schrappen, wordt meteen weer door een volgend item ingenomen.
En dus blijven de post-its komen en gaan...
Ze liggen ondertussen overal: kleine, fluogele papiertjes over de nieuwe douche die dringend moet afgewerkt worden en de schilder die op zich laat wachten, over de laatste offertes die nog moeten besproken worden en over een betaling die dringend moet gebeuren... Papiertjes ook over mijn uitstap met Kobes klas morgen en over de chocomousse voor het voetbalfeestje zaterdag...
Daarnaast de lange adressenlijst voor alle kerstkaartjes die ik weer wil schrijven... Een foto met een kleine Ster... 'Wie niet weg is, wordt gezien.' Daarover blijven we het met z'n vijven sterk eens. Ook geen post-it nodig om dat te onthouden.
En dan worden al die 'dwingende' papiertjes plots weer minder belangrijk...
Wat er echt toe doet, onthouden we uiteindelijk moeiteloos en zonder enige post-it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten