Zes jaar

Ze werd onder het verkeerde gesternte geboren. In een wereld die vierkant draaide.

De groeiende en allesverwoestende golf die in het eigen leven kwam aanrollen, leek op de enorme vloedgolf die het Japanse vasteland overspoelde. De kernramp in Fukushima raakte de veilige toekomst van het Westen en de Europese kranten stonden vol speculaties: wereldwijde paniek en angst verkopen goed.

In Syrië kwam het volk op straat, protesteerde massaal tegen de eigen dictator. Het regeringsleger reageerde met harde maatregelen en de vreedzame opstand resulteerde al vlug in een gewapend conflict, in een burgeroorlog die tot vandaag verder duurt.

Maart 2011. In de Elzas is het dan uitzonderlijk warm voor de tijd van het jaar. Ieder overstromingsgevaar bevindt zich slechts in mijn tobbende hoofd, onpeilbaar diep en goed verscholen voor de buitenwereld. De dreiging van IS en de vluchtelingencrisis kennen we nog niet.

'Mama huilt nu veel voor de baby,' merkt Kobe rustig op, zoals ook de weerman andermaal een zonnig weekend aankondigt. Jonge kinderen nemen het leven zoals het komt. Volwassenen niet, die maken het zichzelf een stuk moeilijker.

In het ziekenhuis laat Sters kleine beeltenis meteen een verpletterende indruk achter. Er valt zoveel te verzwijgen na een doodgeboorte, zoveel niet uit te leggen. Wat moet ik ook met mooi weer als het beste blijft ontbreken? Maandag blijft de moeilijkste dag van de week, dan raak ik steeds weer zeven dagen verder weg van dat kleintje. Het is mijn nieuwe jaartelling die altijd aftrekt, nooit optelt.

Ik fiets langs de paardenboerderij en door de velden, maak grote lussen over de verharde zandwegen in het bos. Vol verdriet en woede, trap ik hard op de pedalen en klem ik mijn handen verbeten rond het stuur. Het blijft veel te veel lente.

Zes jaar later. Het is haar verjaardag vandaag. De zon schijnt.

We missen je, lieve dochter.

X