Van Montbéliard tot Bettmeralp

Zaalvoetbaltoernooi in Montbéliard vandaag

en onze jongste zoon smeet zich er weer voor...

als gele, gemotiveerde gardien bij FC Mulhouse :-)

Zijn ploeg eindigde op een knappe derde plaats!

 Manlief stuurde intussen prachtige winterlandschappen...


 van zijn mannenweekend op de Bettmeralp!

 

En op de terugweg naar hun chalet vanavond...

 

maakten ze me pas echt jaloers met deze foto!

Tot de volgende

Ze hadden haar zojuist naar de palliatieve afdeling gebracht - "langs heel veel gangen door het ziekenhuis, met al mijn spullen op het bed, ik moest niet buitenkomen" - en ze belde me vanmiddag zelf, die lieve tante Julia.

Oh, zo fijn om haar stem dan weer even te horen... Onnozel gelukkig en intens triest werd ik er van. Hoe dapper blijft ze ook alles regelen, met een positieve ingesteldheid bovendien. Zelfs nu. Het is werkelijk onvoorstelbaar.

 

Buiten scheen intussen de zon en het beloofde een warme taxiwoensdag te worden. Ik zou de jongens naar hun fietstraining brengen, op de terugweg bij Auchan tien potten "Nutella-in-promotie" kopen en de dag eindigen met twee ritten naar de voetbaltraining wegens "vergeten keepershandschoenen" van de jongste sjarel... (En onder dat laatste bleef ik vandaag uitzonderlijk gelaten.)

"Tot de volgende," had ik ons korte gesprekje 's middags ook weer afgerond en ik kan maar moeilijk geloven dat ik dat binnenkort niet meer kan zeggen... Maar verder zeg ik tante Julia nu dus alles wat ik haar nog wil zeggen. Want dichter bij elkaar geraak je in een mensenleven toch vaak niet, dan in die breekbare momenten waar alles samenvalt...

Tot de volgende, lieve tante.

X 

Stormweer

'Huit morts au Benelux et en Allemagne.' Met windsnelheden tot 140 kilometer per uur, haalde storm Friederike hier vandaag ook de Franse kranten. En naast alle materiële schade, vallen er dus helaas enkele dodelijke slachtoffers te betreuren.

 

Begin januari verkeerde de Elzas zelf nog en vigilance orange bij de doortocht van tempête Eleanor : op de terugweg van onze kerstvakantie in België hebben we dat toen goed gevoeld in onze wagen...

 

En dat het deze dagen ook hier weer hard waait, toonde het omgewaaide verkeerslicht ons vanochtend nog aan de bushalte in Bourtzwiller.

 

'Vlug, Britt, neem een foto!'

'Jahaa...'

'Allez, haast u, want het is groen licht voor ons :-)'

Over zand en diamantjes

De kerstvakantie vulde zich weer vanzelf... Met drukke familiefeesten, luidruchtige kwissen en ontroerende nieuwjaarsbrieven, met afspraakjes onder vrienden die al een hele tijd meegaan en die voor ons dus ook als een "vertrouwde thuis" voelen... De goede voornemens voor 2018 houd ik nu wellicht weer minder lang vast!

 

Ach ja. 'Meer sporten,' ben ik niet meteen van plan, al kreeg ik van mijn Franse vriendin wel een stappenteller cadeau. 'Vous êtes libre de circuler,' zei ook de tandartsassistente me onlangs toen mijn twee pubers weer tezelfdertijd in de onderzoeksstoel lagen. (Ikzelf wilde intussen vooral stilvallen en met een goed boek in een hoekje van de wachtzaal wegkruipen, een verlangen dat hier op taxiwoensdagen wel vaker de kop opsteekt.)

 

Trager leven. Dat deed ik misschien nog het liefst de voorbije eindejaarstijd. En als ik al helemaal tot in Heemskerk (Amsterdam) reed, dan was dat in een stille wagen en enkel voor mezelf. 'Zeef het zand uit je manuscript, houd alleen de diamantjes over,' zei de schrijfcoach me streng in haar met kerstspullen gedecoreerde woonkamer. De smeltende sneeuw op de terugweg liet haar woorden verder bezinken. Schrijven is schrappen. Dat weet ik wel. Nu nog de moed vinden om er weer mijn schouders onder te zetten...

 

Zuchten en blazen, dat deed de eigen kroost hier vanochtend ook weer. Want die allereerste schooldag in januari valt nu eenmaal altijd te vroeg. Gelukkig vond Britt 's middags dan toch haar kantinekaart terug (diep in haar jaszak, waar hij ook de hele kerstvakantie had gezeten!) en bleek een verwarde klasgenoot inderdaad het handboek Physique-Chimie van Thomas  nog in zijn bezit te hebben (hij haalde het verwonderd uit zijn rugzak toen zoonlief er achter vroeg!). Joehoe, pubers :-)

 

'Waarom begint iedere schoolweek niet op vrijdag?' vroeg Kobe zich intussen ernstig af en hij stapte kwaad in de wagen.

 

Toen werd het eindelijk stil in huis... En draaide ik vervolgens toertjes rond mijn manuscript...

 

Nog een schitterend 2018 gewenst, beste bloglezer.

 

Zoek in het nieuwe jaar vooral naar de diamantjes!!

 

X