Tot de volgende

Ze hadden haar zojuist naar de palliatieve afdeling gebracht - "langs heel veel gangen door het ziekenhuis, met al mijn spullen op het bed, ik moest niet buitenkomen" - en ze belde me vanmiddag zelf, die lieve tante Julia.

Oh, zo fijn om haar stem dan weer even te horen... Onnozel gelukkig en intens triest werd ik er van. Hoe dapper blijft ze ook alles regelen, met een positieve ingesteldheid bovendien. Zelfs nu. Het is werkelijk onvoorstelbaar.

 

Buiten scheen intussen de zon en het beloofde een warme taxiwoensdag te worden. Ik zou de jongens naar hun fietstraining brengen, op de terugweg bij Auchan tien potten "Nutella-in-promotie" kopen en de dag eindigen met twee ritten naar de voetbaltraining wegens "vergeten keepershandschoenen" van de jongste sjarel... (En onder dat laatste bleef ik vandaag uitzonderlijk gelaten.)

"Tot de volgende," had ik ons korte gesprekje 's middags ook weer afgerond en ik kan maar moeilijk geloven dat ik dat binnenkort niet meer kan zeggen... Maar verder zeg ik tante Julia nu dus alles wat ik haar nog wil zeggen. Want dichter bij elkaar geraak je in een mensenleven toch vaak niet, dan in die breekbare momenten waar alles samenvalt...

Tot de volgende, lieve tante.

X