Zomerkind

Vandaag zou ze zeven jaar geworden zijn.

 

Tenminste, als ze op de uitgerekende dag geboren zou zijn... Maar Ster kwam veel vroeger ter wereld en zorgde voor een verjaardag in de lente die je niet wil vieren en alsnog haarscherp onthoudt.

 

De eerste zomer zonder haar was vreselijk.

 

In onze nietige hotelkamer aan de Adriatische kust had ik iedere nacht de leegte afgetast. Ik wist niet dat dat kon, een leegte aftasten. Maar ik deed het minutieus en het vulde mijn hele wezen. Zelfs overdag. Want voortdurend dacht ik aan mijn doodgeboren dochter. Dat ging spontaan, zoals ademhalen.

 

Over het warme strand van Rimini liep ik toen regelmatig naar de waterglijbanen verderop. Met mijn voeten in de blauwgroene zee probeerde ik dan van de wandeling te genieten... Tot een zwangere vrouw me langs de waterkant kruiste, tot een jonge moeder met haar baby de zee naderde. Mijn bikini en platte buik konden me terstond gestolen worden: groot verdriet laat zich niets wijsmaken.

 

De daaropvolgende zomer probeerde ik in het heldere water van de Tarn het gepieker van me af te laten glijden. Ik las zelfhulpboeken met de titel 'Je bent niet jouw gedachten' en 'De kracht van het  nu', maar herkende mezelf vooral toch in de verlatenheid van de rotskloven die de Gorges du Tarn zo indrukwekkend en zo prachtig maken.

 

Daarna kenden we weer twee Italiaanse zomers - Cortona en Lucca - waar de Perseïden meteorenzwerm me begin augustus hoopvol naar de hemel deed turen... Iedere vallende ster was immers een wens waard!

 

Aan de Lac d'Annecy en in Moliets beleefden haar almaar groter wordende broers en zus vervolgens de accrobranche-tijd van hun leven, deden de jongens ook karting en Britt zelfs parapente. Ikzelf las intussen geen zelfhulpboeken meer, vond vaak meer antwoorden en inzichten in goede romans. (Want soms lijken verhalen en boeken jou echt gewoon op het goede moment te bereiken, vinden zij dus jou als lezer - en niet andersom! Hopelijk ken je dat gevoel ook?)

 

En ondanks alle regen en mist op de Bettmeralp vorige zomer, kiezen we dit jaar terug voor een berg! Al hopen we in ons hotel aan de Mont Ventoux straks toch ook van de zon te kunnen genieten... En naar een kerkje/kapel gaan we dus ook weer op zoek. Want er gaat geen zomer voorbij zonder een kaarsje voor Ster, zonder wat extra licht voor ons zomerkindje dat in de lente geboren werd.

 

Zo gaat zij nu al vele zomers met ons mee op vakantie, blijft ze ergens toch aanwezig in die volgeladen auto...

Ik hoef haar zelfs nooit ver te zoeken.

 

X