Een derde sneeuwtapijt in onze tuin vanochtend, de vetbolletjes doen het goed! Een derde confinement komt er intussen niet, alle wilde speculaties in de Franse media ten spijt. Voorlopig toch niet. We doen dus verder zoals we bezig zijn: met de drie gilets jaunes op het ronde punt aan de Kaligone en met télétravail voor wie kan. Alle maatregelen voor scholen en winkels zijn ook duidelijk, iedereen heeft er sinds vorige lente tevens zijn weg in gevonden.
Het virus kent intussen zijn eigen wetmatigheden, grillen en varianten. Een zondebok zoek ik al lang niet meer. Het is wat het is. Ik voel een gelatenheid die alles toedekt, zoals dat witte sneeuwtapijt dat je niet wil verstoren. Laat alles maar even ongerept... De Franse vriendin maakt echter wél al plannen; over de gin tonic die we samen zullen drinken en, wie weet, misschien gaan we zelfs een weekendje weg 'toutes les deux'? 'Vive la Libération,' schrijft ze nog en ik moet lachen.
Hoe zal ik later op deze coronatijd terugkijken? Wellicht met heimwee (ken jezelf!) naar dat 'tragere leven' waarvan alle dagen nu wel vreselijk eentonig zijn en hard op elkaar lijken (maar wat ik tegen dan dus zal vergeten zijn). Hoe landsgrenzen plots ook weer erg belangrijk werden en er gretig met de vinger naar ieder buurland werd gewezen... ('We moeten goed opletten, alleen al voor de reacties van mensen,' mailde de bibliotheek van Bornem eind oktober, en mijn lezing werd alsnog last minute geannuleerd, in overleg en in de beste verstandhouding, want zelden was professioneel mailverkeer zo hartelijk en zo motiverend!) Hoe we alles intussen toch vlug gewoon werden: het mondmasker, de neustest, de anderhalve meter...
Maar dat we later alle verloren feestjes en afspraakjes kunnen inhalen, geloof ik niet. Dat ik ze wel hard blijf missen, staat vast. En dus zoek ik naar alternatieven waar kan. Zo wordt Valentijn hier straks gevierd als een soort Franse 'thanksgiving' (een tête-à-tête zit er immers niet meteen in met het hele gezin samen thuis). Met een toast ook op de gezondheid van Joe Biden, zo je wil, en met onze steengrill als gevulde kalkoen in het midden. Lang leve de verbeelding! En de liefde, natuurlijk. En iedere warme vriendschap...
Zal ik zondag voor onze 'tuingasten' misschien ook een Valentijn-slinger in onze boom hangen, mooi naast het vetbolletje? Alleen al om onze pubers luid zuchtend met hun ogen te laten rollen, heb ik er zin in!
