Je betaalt er teveel voor alles wat je niet wilt: in de eerste plaats voor die beugel, maar daarnaast ook voor de i-pads in de wachtzaal en de plastic glimlach van de orthodontist zelf. (Ik blijf echt heimwee hebben naar zijn oude cabinet uit 2011: veel minder blingbling, maar des te warmer!)
Grote teleurstelling ook bij Kobes controle-onderzoek gisteren. Hoewel zijn tanden mooi rechtstaan, heeft hij toch een kleine afwijkende stand van het gebit rechts achteraan...
'Twee jaar beugel, papieren invullen kan bij de assistente,' zegt de plastic glimlach zonder verpinken.
'Moet ik nu ook treinsporen in mijn mond,' zucht de jongste zoon meteen.
Thuis staan we samen voor de spiegel, zien we amper verschil tussen rechts en links. Stiekem controleer ik ook de stand van mijn eigen gebit.
'Jij hebt al een hele keuken in jouw mond,' stelt Kobe me gerust, wat ons standaardmopje is voor het kostenplaatje van al mijn vroegere tandartsbezoeken.
'Here we go again,' denk ik nog.
Na ook de beugel-tijd van Thomas en Britt, nu iedere twee maanden nieuwe afspraken voor de jongste zoon.
'Ik wil mijn mondmasker op school nog wel twee jaar blijven dragen,' besluit Kobe gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten