Vanochtend gespot

Een confronterend bushokje in Pfastatt,

Jan en Stephan op onze oprit,

vertrekkensklaar voor werk- en fietsdagen in Cortona,

en een gele lente in onze tuin!

Wereldleiders

Als kind had ik schrik van Michail Gorbatsjov en de Koude Oorlog. Die "gewapende vrede" leek me immers niet eindeloos houdbaar. Ik wist ook niet goed wat ik van "president regen" (mijn Engelse accent is nog erger dan mijn Franse!) moest denken. Want een acteur die in de politiek ging, die speelde dan toch de hele tijd toneel?!

Gelukkig had ik geen flauw benul van wie er nog allemaal zou volgen. 

"Ik heb gisteravond met Poetin getelefoneerd," zei Macron vanochtend op de Franse radio, "maar zoals u kan merken, heeft dat niet veel veranderd." De beelden over de Russische inval in Oekraïne laten niets aan de verbeelding over. "La guerre est là," was de grote krantenkop van L'Alsace vandaag. 

Wereldleiders en hun drang naar macht. Een gevaarlijke combinatie die zich altijd lijkt te herhalen. Alsof het éne echt niet zonder het andere kan. En mijn kinderlijke angst, ja, die zit me ook nog steeds in de weg.

Châtel

Ze waren niet te stoppen, TBK,

en dus belde ik alle hotels in Châtel,

tot ik in een authentiek familiehotel 

nog een plekje voor ons vijven vond,

in deux chambres communicantes,

met zelfs nog wat hartjes voor Valentijn ;-)

Op én naast de pistes werd er volop

van de sneeuw genoten,

al bleef het op de latten toch het leukst

om van skigebied "Portes du Soleil" te genieten,

zeker ook met de prachtige vergezichten,

en met dochterlief die iedereen 's morgens vroeg wekte,

om weer tijdig op de latten te staan.

Fijne dagen in de Franse Alpen met ons trio samen!

Onzeker

Krassen op de ziel. Met momenten jeuken ze hard. En stommiteiten zijn er ook wel een paar. Of zijn dat dan 'levenslessen'? Klinkt alvast beter. En ergens leiden ze altijd tot iets. Die verlammende onzekerheid uit mijn tienerjaren is gelukkig verdwenen. De grote keuzes zijn intussen ook gemaakt, zelfs niet altijd even doordacht, maar soms moet je gewoon springen. Geluk is slechts tot op zekere hoogte maakbaar. Veel controle over wat daarna volgt, heb je vaak niet.

Onzekerheid zit nu soms in kleine zaken. Een rood lichtje en luid gebiep in onze wagen - de automatische handrem die plots niet meer werkt - en het douchewater dat we sinds deze week niet echt meer warm krijgen. Dat soort zaken. Praktisch geregel waar je liever geen tijd aan verspilt, al wil je alles toch graag vlug opgelost zien.

En mijn accent wanneer ik Frans spreek. O ja, daar voel ik me best nog onzeker over. Zeker wanneer er officiële zaken moeten worden geregeld. Al laat ik me dus niet vlug (meer) afschepen. Ik nader niet voor niets de vijftig, toch?

Groter wordende kinderen zijn trouwens ook geen zegen voor de eigen onzekerheid. Want wat ik als ouder ook doe, het maakt totaal geen indruk. Nooit. Integendeel zelfs. 'Maar moeders zijn sowieso gênant,' stelde de jongste zoon me al gerust. Ik moet het dus niet persoonlijk nemen.

Naast me ligt een mooi, nieuw schrift. Hoe begin ik nu aan mijn tweede boek? Blanco bladzijden vol onzekerheid. Ik voel het aan alles, hoe ik het uitstel om te beginnen schrijven. "Ga de connectie aan, bespreek je onzekerheid," lees ik op het internet en "fake it till you make it". Dat laatste stemt me wel vrolijk. "Doe maar gewoon," hoor ik mijn huisgenoten al zeggen. Blijf ik dus toch altijd over iets onzeker.

Mirakels

Krokusvakantie hier. Met een mooie winterzon aan een helderblauwe hemel. De jongste zoon zit op zijn fiets, blij dat alle toetsen van de voorbije week achter de rug zijn. Hij doet het verbazend goed in het eerste jaar van het lyceum (= 4de middelbaar). "Wie had dat ooit gedacht," is zijn eigen droge commentaar en we bespreken zijn mirakels in Frans en Physique-Chimie. 

In Straatsburg en Bordeaux vinden ook de twee oudsten vlot hun eigen weg zonder veel richting (laat staan goede raad) te vragen. Afstand die niet in de weg zit. Studentenjaren die hun eigen wetmatigheden kennen. "Misschien moet ik jullie dit niet vertellen," zegt de oudste zoon en ik moet lachen. Want alles komt terug. Dus ook het verhaal over die dronken student die zichzelf opsloot in de wc en er niet meer uit geraakte.

Wellicht heeft iedere leeftijd zo zijn eigen wonderen. Goed kijken doet veel (en gewoon een wc-deur losvijzen helpt soms ook). Dochterlief weet nu trouwens ook hoe je een douche moet ontstoppen. Benieuwd welke mirakels er nog zullen volgen bij ons trio.

Volledig stilvallen doe ik nu wel bij de nieuwe docureeks over het busongeluk in Sierre. Groot verdriet dat een gezicht krijgt, snijdt hard. Daar helpt niets tegen. "Het een plaats geven" lukt best voor een pakje suiker en koffie, maar rouw komt zonder handleiding. Kijken doe je dus op eigen risico. Want "alles gaat voorbij, maar niets gaat over." Tien jaar later zit daar voor mij het grootste mirakel in, dat het die families toch lukt om verder te leven.