Mirakels

Krokusvakantie hier. Met een mooie winterzon aan een helderblauwe hemel. De jongste zoon zit op zijn fiets, blij dat alle toetsen van de voorbije week achter de rug zijn. Hij doet het verbazend goed in het eerste jaar van het lyceum (= 4de middelbaar). "Wie had dat ooit gedacht," is zijn eigen droge commentaar en we bespreken zijn mirakels in Frans en Physique-Chimie. 

In Straatsburg en Bordeaux vinden ook de twee oudsten vlot hun eigen weg zonder veel richting (laat staan goede raad) te vragen. Afstand die niet in de weg zit. Studentenjaren die hun eigen wetmatigheden kennen. "Misschien moet ik jullie dit niet vertellen," zegt de oudste zoon en ik moet lachen. Want alles komt terug. Dus ook het verhaal over die dronken student die zichzelf opsloot in de wc en er niet meer uit geraakte.

Wellicht heeft iedere leeftijd zo zijn eigen wonderen. Goed kijken doet veel (en gewoon een wc-deur losvijzen helpt soms ook). Dochterlief weet nu trouwens ook hoe je een douche moet ontstoppen. Benieuwd welke mirakels er nog zullen volgen bij ons trio.

Volledig stilvallen doe ik nu wel bij de nieuwe docureeks over het busongeluk in Sierre. Groot verdriet dat een gezicht krijgt, snijdt hard. Daar helpt niets tegen. "Het een plaats geven" lukt best voor een pakje suiker en koffie, maar rouw komt zonder handleiding. Kijken doe je dus op eigen risico. Want "alles gaat voorbij, maar niets gaat over." Tien jaar later zit daar voor mij het grootste mirakel in, dat het die families toch lukt om verder te leven.