Onzeker

Krassen op de ziel. Met momenten jeuken ze hard. En stommiteiten zijn er ook wel een paar. Of zijn dat dan 'levenslessen'? Klinkt alvast beter. En ergens leiden ze altijd tot iets. Die verlammende onzekerheid uit mijn tienerjaren is gelukkig verdwenen. De grote keuzes zijn intussen ook gemaakt, zelfs niet altijd even doordacht, maar soms moet je gewoon springen. Geluk is slechts tot op zekere hoogte maakbaar. Veel controle over wat daarna volgt, heb je vaak niet.

Onzekerheid zit nu soms in kleine zaken. Een rood lichtje en luid gebiep in onze wagen - de automatische handrem die plots niet meer werkt - en het douchewater dat we sinds deze week niet echt meer warm krijgen. Dat soort zaken. Praktisch geregel waar je liever geen tijd aan verspilt, al wil je alles toch graag vlug opgelost zien.

En mijn accent wanneer ik Frans spreek. O ja, daar voel ik me best nog onzeker over. Zeker wanneer er officiële zaken moeten worden geregeld. Al laat ik me dus niet vlug (meer) afschepen. Ik nader niet voor niets de vijftig, toch?

Groter wordende kinderen zijn trouwens ook geen zegen voor de eigen onzekerheid. Want wat ik als ouder ook doe, het maakt totaal geen indruk. Nooit. Integendeel zelfs. 'Maar moeders zijn sowieso gênant,' stelde de jongste zoon me al gerust. Ik moet het dus niet persoonlijk nemen.

Naast me ligt een mooi, nieuw schrift. Hoe begin ik nu aan mijn tweede boek? Blanco bladzijden vol onzekerheid. Ik voel het aan alles, hoe ik het uitstel om te beginnen schrijven. "Ga de connectie aan, bespreek je onzekerheid," lees ik op het internet en "fake it till you make it". Dat laatste stemt me wel vrolijk. "Doe maar gewoon," hoor ik mijn huisgenoten al zeggen. Blijf ik dus toch altijd over iets onzeker.