Hey Jorg

Twintig ben je nu al drieëndertig jaar. Voorgoed vastgezet in de tijd door een tragisch verkeersongeluk. En iedere zomerstart raakt het me weer... Dat alles daar toen voor jou stopte, plots en onomkeerbaar. 

'Wat als,' lost niets op, maar ik blijf het toch nog geregeld denken.

Hoe zou je nu ook in het leven staan? Een 'gesettelde vijftiger' rijmt niet met het beeld dat ik van jou heb. Klaar om de wereld te veroveren, blijf je dat in mijn hoofd dus verder doen, mét alle jeugdige onbezonnenheid die daarbij hoort. 

Verder schuift alles wel gewoon op, valt de tijd niet te stoppen.

"Ga je Agnes vandaag bellen?" vraagt mijn oudste zoon onverwacht. Hij heeft nu jouw leeftijd en weet wie je bent. 

Fijn dus dat je ons hier blijft raken, Jorg. Want alles van waarde is weerloos, maar zo overstijg je toch tijd en ruimte, leef je zelfs verder in mensen die jou niet hebben gekend.

X