Fête des Mères

Omdat ze haar dochters vandaag niet zag, ging ik bij mijn BFF vanochtend een lief kaartje in de bus steken... En daarna speelde ik taxi voor een andere mama, bracht ik Brigitte dus naar de luchthaven... (Wier vlucht evengoed geannuleerd werd, al is dat weer een ander verhaal.) Op Moederdag vond ik dit wel een prima invulling van mijn zondag.

 

Maar de jonge moeder op het reclamepaneel langs de weg geloofde ik niet. Ze zag er hip uit, en klaar om naar een fuif te gaan. Ze leek me niet naar een pediater te rijden, of zich te haasten naar de supermarkt omdat de frigo weer eens leeg is. Ik zag geen jonge kinderen die haar 's nachts wakker hielden en zeker geen pubers die haar de eerste 'grijze haren' bezorgden...

'Don't stop moving,' zongen David Guetta en Sia intussen in mijn autoradio en ik draaide de volumeknop wat verder open, kreeg zin in die fuif waar de jonge reclamemoeder wél vertrekkensklaar voor stond.

 

Het moederschap. In hoeverre heeft het me veranderd? Welke betekenis gaf ik het ook, meteen bij de geboorte van onze kinderen en de jaren nadien?  Hoeveel tijd en hoeveel ruimte krijgt de kroost hier bij ons thuis? (En welke tijd en ruimte palmt ze soms gewoon helemaal in?) Die drie tieners vormen mijn grootste geluk, al zijn ze tevens mijn zwakste plek. 'Raak aan hen en je raakt aan mij,' weet je wel.

En wat met Ster? Haar geboorte heeft me beslist het meest veranderd. Want samen met dat doodstille meisje kwam er een leegte die open blijft... En dat verlies geef je geen 'plekje', dat draag je gewoon met je mee. Ik kan dus niet om mijn kleine dochter heen, wil ook niet om haar heen.

Geen idee echter hoe een reclamepaneel voor Moederdag dat ooit kan weergeven...

Met een stevige kus aan alle vrouwen die hun kind(eren) moeten missen of die geen mama zijn, om welke reden ook. Ik draag ze op deze Franse Moederdag een extra warm hart toe. X

Voetbal op tv

Een match van mijn zonen volg ik wel eens graag... Maar voetbal op tv? Nee, daar pas ik voor. Daar heb ik zelfs een grondige hekel aan sinds mijn vader vroeger de zender genadeloos op sport zette, ook al keken mijn zus en ik juist naar een spannende serie of weekendfilm. (Ja, als kind droomde ik werkelijk al van mijn eigen tv-toestel later :-))

 

De UEFA Champions League finale zou ik normaal gesproken dus zeker aan mij laten voorbijgaan. Ik heb echter jongens in huis. En een oudste zoon die het bovendien behoorlijk fanatiek volgt... Vanavond wordt er hier dus voetbal gekeken! En vriend Adrien komt meekijken want Frankrijk zendt de match niet uit.

 

'Dat het morgen Moederdag in Frankrijk is,' heb ik mijn oudste zoon nog gezegd. 'En dat ik wel wat te goed heb in ruil voor deze voetbalavond...' Maar dan lacht hij slechts fijntjes zoals enkel een puber dat kan.

 

Straks zet ik me dus met een goed boek op het terras. Want voetbal op tv? Nee, echt bedankt. Niet voor mij.

Tour de l'Ain

Zijn deelname aan de Tour de l'Ain tijdens het pinksterweekend verliep goed... Tot hij op de derde dag bij de beklimming van de eerste col ten val kwam. Ketting gebroken en een patte de dérailleur die moest vervangen worden... Gelukkig laat Thomas het nooit aan zijn hart komen, is deelnemen voor hem écht altijd belangrijker dan winnen.

 

Met dank aan beroepsfotograaf Laurent Gosset voor de prachtige foto's. Zo kunnen we als thuisblijvers nu ook nog wat (na)genieten van deze  knappe Tour.

Verloren tijd

Hoeveel tijd kan je op een week verliezen? Aan de files, aan het huishouden, aan ieder praktisch geregel en alles wat daarnaast ook nog onverwacht komt opduiken... (En godzijdank heb ik hier thuis geen last van 'vergaderitis' en andere professionele kwaaltjes!)

 

Burger King zal het worst wezen. Het eerste filiaal in de Haut-Rhin opende maandag zijn deuren en zorgde meteen voor stilstaand verkeer aan de Kaligone in Kingersheim. (Sommige mensen zijn wel degelijk bereid om lang aan te schuiven voor een hamburger en blokkeren meteen de hele doorgang aan het ronde punt waar ik zelf dus ook langs moet om Kobe en Thomas op hun (keepers)training in Baldersheim/Richwiller af te zetten...)

 

Op dinsdag win ik echter steevast wat tijd. Dan lees ik in de wachtzaal bij de logopedist. En een boek lezen, is in mijn ogen nooit tijdverlies. 'Me-time' zei ook de vriendin die op hetzelfde ogenblik in België haar zoon opwachtte bij zijn logopedist en ze nam de tijd om me een leuk nieuwtje te melden.

 

'Gewonnen tijd' hadden we deze week ook op woensdag, al ziet de jongste zoon dat wellicht anders: door het slechte weer werden zijn fiets- én voetbaltraining afgelast en kwam er zo extra tijd vrij om het huiswerk grondig te maken :-)

 

De tandarts en taxman op donderdag zorgden dan weer voor 'afspraken-die-je-liever-uitstelt-maar-toch-braaf-ondergaat'... En onze huurders in België  kregen 's morgens helaas inbrekers over de vloer, wat hen direct erg onrustig maakte en een onveilig gevoel bezorgde.

 

Vandaag ben ik dus op zoek naar de RAL-kleur voor de herstelling van het schuifraam... En contacteerde ik ook onze Vlaamse electricien om zo vlug mogelijk een alarm te laten installeren. Onverwacht geregel dat ik vanop afstand nu wel vlug in mijn moedertaal kan afhandelen.

 

Verloren en gewonnen tijd dus. Op een week kan het alle kanten uitschieten... En de balans opmaken, doe ik liever niet.

Sowieso merk ik het wel aan mijn humeur wanneer de verloren tijd weer eens de bovenhand krijgt...

 

Want dan heb ik zwarte chocolade nodig. Dringend.

 

En wat tijd om te schrijven. Ja, dat ook. 

 

Met als resultaat een blogpost die zich gemakkelijk laat vullen  :-)

Sweet sixteen

 

Hoewel zijn cadeautjes vanochtend al klaar lagen, wilde hij ze pas vanavond opendoen, wanneer iedereen samen thuis was. (In ons gezin is werkelijk niemand meer onthecht dan de oudste zoon!)

 

Dus reed Thomas na de middag eerst zijn koers in Montbéliard alvorens 's avonds zijn 'sweet sixteen' te vieren met huisgemaakte lasagne en petit beurre taart... Ja, echt: hoe eenvoudiger, hoe liever hij het heeft. (En stiekem hoop ik dat hij nog lang zo blijft!)

Altijd wat

Om op een communiefeest te geraken, moeten we eerst blijkbaar een obstakel overwinnen... Na het geblokkeerde stuur vorig jaar, zaten we nu met een lekke voorband vlak voor we 's morgens uit Erps-Kwerps naar Eksel wilden vertrekken.

 

Onze garagist in België nam gelukkig ook met Hemelvaart zijn telefoon op en met een vervangwagen kwamen we zelfs nog tijdig toe in de misviering. 's Middags stuurde hij ons een foto van het groot stuk ijzer dat in onze autoband bleek te zitten... En 's avonds reden we met onze herstelde Peugeot al weer terug richting Frankrijk!

 

Met een goeie garagist geraak je dus toch nog op je bestemming. Ook al is het hier bij ons "altijd wat" ;-)

Net niet en net wel

Start koers in Villé op 6 mei

Het hoofd proberen koel te houden bij 36°C!!

Kobe eindigde

vijfde op de weg, derde in de sprint

en derde 'contre la montre'

Een mooie vierde plaats in het algemeen klassement,

zij het dus net geen podiumplaats

Koers Eckwersheim op 8 mei

Kobe eindigde

derde op de weg, vijfde in de sprint

en vierde in de cyclo-cross 

Deze keer net wel een podiumplaats,

zelfs met beker én bloemen :-)

Glunder, glunder!

Rare dagen

Vorige nacht kenden we een lichte aardbeving in de Elzas. Alsof de Franse grond onder onze voeten het even ook niet meer wist. Want het zijn rare dagen. Met een gelaagdheid in mijn gemoed die zich moeilijk laat uitdrukken.

 

Het begon in Leuven (niet de aardbeving van gisternacht - die klonk gewoon 'kort en donker', alsof iemand vlug een zware kast in huis verschoof). Eind april echter, tijdens het alumnifeest voor het 50-jarige bestaan van de Faculteit Psychologie en Pedagogische Wetenschappen, ging ik naar een lezing van emeritus professor Hellinckx. Gezeten in een aula in de Dekenstraat vroeg ik het me af: 'Wie ik als studente was geweest?' Tevergeefs zocht ik naar aansluiting bij een tijd die geen inmenging meer verdroeg. 'Levenservaring,' zuchtte een oud-studente in de Alma 's middags nog, 'die hebben we nu allemaal wel voldoende' en iedereen aan tafel knikte zonder verdere toelichting te willen geven.

Want dat hij 'een kans op nieuw geluk wilde'. Ja, werkelijk. Dat kreeg een vriendin dus onlangs nog te horen na 20 jaar huwelijk. En met een zakje chocolaatjes onderweg naar haar, belde een oude huisvriend ons intussen wel met goed nieuws. 'Groot nieuws' zelfs: in oktober zal hij voor het eerst vader worden...

En dan was er gisteren het zware verkeersongeval in Kortenberg. Op die Leuvensesteenweg die we aartslelijk blijven vinden, maar waar we iedere keer toch ook weer een beetje thuiskomen wanneer we in België zijn. Omdat onze roots daar altijd zullen liggen en heel veel mensen errond ons ook dierbaar zijn... Dat de ouders van mijn 'oudste' vriendin (Marleen ken ik sinds de lagere school) gewond raakten door dit ongeluk, bracht het allemaal nog veel dichterbij.

Rare dagen dus. Met veel dat blijft schuiven in mijn hoofd. Ja, enige 'vaste grond' is hier wenselijk nu. Zeker ook voor Jans jongere collega die deze week haar eerste chemokuur in een ziekenhuis in Mulhouse startte... Onze Haribo support ging alvast de post op. Maar verder blijf je toch een buitenstaander die nauwelijks kan vatten waar zij nu door moet.

Il Cortile

Op het menu bij Il Cortile:

 

vitello tonnato

sint-jacobsvruchten met agrum

lamsboutjes met fijne groenten

rabarberijs met pistache / zoet chocoladedessert

 

Bij de start van onze lentevakantie nodigden we Claire uit voor een poepsjiek etentje in Mulhouse. Een heerlijke avond om dankjewel te zeggen voor de fijne skivakantie die ze Britt afgelopen winter bezorgde. (En we denken dat dochterlief dus nog met vriendin Yéri en mama Claire mee zal mogen naar de Franse Alpen ;-))