Nood aan tartiflette

Dit wordt geen Franse kookblog. Zeker niet. Maar vanavond wilde ik wel degelijk tartiflette maken met de reblochon-kaas die ik meebracht uit de Haute-Savoie... Want een lekkere herinnering aan de skivakantie was welkom na deze hectische taxiwoensdag. Dringend welkom zelfs.

 

'Quelle famille,' zuchtte ook Yannick, de president van onze fietsclub.

'Je hoeft het me niet te vertellen,' dacht ik bij mezelf en lachte intussen maar groen terwijl Thomas hem de verse wondes op zijn knie en heup toonde na de valpartij van zoëven.

'Kan je mij aub ook komen halen?' belde manlief me prompt. Met het mooie weer was hij eveneens een toertje gaan fietsen en had hij zich lek gereden aan een druk punt vlakbij huis (dat evenwel te ver weg was om te voet naar huis terug te keren).

 

'Taxi mama' veranderde bijgevolg in een heuse bezemwagen en de fijne skivakantie in Albertville leek meteen lichtjaren ver weg. Yep, de Haute-Savoie had op dat moment voor mij werkelijk in de Melkweg kunnen liggen.

Nood aan tartiflette dus vanavond.

Vacances de filles

 

De blauwe hemel in skigebied 'Manigod'...

 

en het lekkere eten op de piste...
 



 

zouden we ook in skigebied 'Le Grand Bornand'...

 

 

vanuit de ligstoel hartelijk welkom heten!!

 

In 'Les Contamines' gingen we vier dagen lang skiën...

 

en daar aten we echt midden op de piste,

 

 

de jongsten evengoed met hun i-phone binnen handbereik :-)

 

Er werd regelmatig per 'équipe' geskied:

moeders en dochters apart...

maar voor de groepsfoto speelden we graag 'vier op een rij'.

 

 

Instant vrolijk word je van al die zonnige dagen...

 

tussen de mooie, ongerept 'witte duinen' rond Albertville.

 

Heerlijke sneeuwtijd die deugd deed!

 



 

Het voelt nu zelfs een beetje raar om terug 'gewone' schoenen aan te trekken.

Bibliotheek Kortenberg

Mijn tweede boekvoorstelling...

 

 En het oudste neefje zat meteen te lezen :-)

 

Het werd een fijne "thuismatch" in onze vroegere bib!
 

Met weer een geweldig aandachtig publiek...

En het signeren ging al ietsje vlugger. 'Ietsje' dus.

Want ooh, ik schrijf toch zo graag iets persoonlijks bij iedereen.

Barboek Leuven

Mijn allereerste boekvoorstelling...

't Was echt een fantastische avond!!

Bijzonder ook om je eigen boek aan de kassa te zien liggen :-)

En signeren deed ik dus ook voor het eerst in mijn leven!

 

Met een dikke merci aan Lies van Barboek

voor de droomlocatie van mijn debuut in Leuven.

Zuchtend en licht vloekend

 

In februari 2005 stierf mijn grootvader na een kort ziekbed. Het leven had voor hem lang genoeg geduurd toen hij 86 werd. Volgende week zou hij dus wellicht zuchtend, ja zelfs licht vloekend, 100 geworden zijn: hij had nooit de ambitie om een eeuweling te worden.

 

Veel ambitie had hij intussen wel voor de (onderwijs)toekomst van zijn kleinkinderen. Want "goed studeren is belangrijk". Het is zelfs "de mooiste tijd van jullie leven," zei hij nog, maar dat konden wij, zeker als pubers, moeilijk geloven. Hijzelf bleef evengoed die overtuigde schoolmeester die hij altijd al was, met zijn prachtige handschrift en de blijvende achting die hij als leraar in de dorpsschool kreeg. ('Levenslang leren' bestond toen nog niet, maar hij zou het geweldig gevonden hebben!) 

 

"Heb moed want het moet," was ook zijn (flauwe) mopje toen ik aan de KULeuven ging studeren en me 'in den blok' volledig opsloot met al mijn cursussen. En hoe opgetogen was hij reeds toen ik als twaalfjarige een grote opstelwedstrijd won: in zijn grijze Nissan reden we samen naar Brussel om mijn eerste prijs in ontvangst te nemen. Een wonderlijke woensdagnamiddag in 1985.

 

En misschien had hij dus toch even 100 jaar moeten worden... Dan kon ik hem volgende week uitnodigen op mijn allereerste, eigen boekvoorstelling en zat hij weer net zo hard te glunderen als toen! Nu misschien wel zuchtend en licht vloekend om zijn hoge leeftijd, dat valt niet uit te sluiten.

 

Maar kijk, peter, het is me gelukt. Mijn eerste boek ligt er! X