Wensen

"Bien en route vers 2017!"

 

Vele mooie dagen in het nieuwe jaar,

vol zon en warmte, met hopen energie ook,

om alles goed te kunnen combineren.

 

X

Rimpeldagen

Extra vakantiedagen in de sociale sector, vanaf 45 jaar heb je er recht op! Maar onze oudste vriendin moest het dus stellen met een verwenavond eind december... En alle kaarsjes werden evengoed enthousiast uitgeblazen :-)

Dikke proficiat, lieve jarige! Veel geluk gewenst, zo midden in het leven!! En die echte 'rimpeldagen' mogen gerust nog enkele decennia wachten, hé.

Zeven Parisiennekes zonder internet

We wisten van niets en het internet zou daarvoor ook te laat komen...

Over onze tienerjaren hangt een blauwgroene rugzak van Laurent David, een veel te grote Greenpeace T-shirt en - voor de uitverkorenen! - een afgrijselijke bril zonder enig uitzicht naar iets beters. De Millet-jas was te duur (en wij waren absoluut te braaf!!). Stijlvolle Elegnano's en hippe koffiebars zouden we ook niet herkend hebben, mochten ze er al geweest zijn.

Met lekkere hapjes van catering Els en een echte quiz over de tijd van toen, vierden we gisteren ons zilveren jubileum! Dat mijn geheugen veel gaten vertoont, werd bij deze officieel bevestigd...

Gelukkig heb ik nu mijne Nikon om alle toekomstige herinneringen goed op te slaan! En 'klik,' zei dochterlief dus aan de andere kant van de lens, met de leeftijd die wij hadden tijdens onze Paridaenstijd, maar duidelijk veel minder naïef en wereldvreemd.

En toch...

Onze middelbare schooltijd zonder smartphone, instagram en snapchat, ik had ze zelf niet anders gewild.

Kerstavond

Kerstavond rond de vuurkorf gestart, met een korte speech van mijn vader én ook mooie woorden van Wouter Deprez. Lieve mensen die afwezig bleven, kwamen zo weer heel dichtbij.

Intussen heeft mijn moeder kindje Jezus té goed verstopt en is hij hier nog altijd niet geboren. Maar we hebben nog wel even tijd... Toch tot de drie koningen op 6 januari aankomen ;-)

Kerstkwallen

Bijzonder geslaagd dit jaar, de kerstkwallen aan de Super U :-)

Harry Potter

Zoals ik vroeger tijdens een mondeling examen vaak niet meer de energie vond om al mijn voorbereiding en ingestudeerde kennis aan de prof te tonen, zo voelde het. Alleen zat ik nu tegenover de directeur van het college/lyceum in Zillisheim en betrof het de inschrijving van onze jongens voor volgend schooljaar. Beide zonen zaten ongemakkelijk naast me, ze leken het plots ook allemaal niet zo goed meer te weten.

Een kwartier later verlieten we de indrukwekkende school met het hoge Harry Potter-gehalte. Mooi gelegen in het groen trouwens, en met veel sportterreinen ook... We hadden dus best wat "magische krachten" kunnen gebruiken om een goede, eerste indruk te maken. Hopen maar dat de wachtlijst nu vlug korter wordt.

Waardevol gedoe

Met dertig leerlingen de hele stad door...

Om van de lagere school tot aan de Pôle de Gérontologie te geraken, moet je twee drukke lijnbussen nemen. (Overstappen aan het station van Mulhouse en meteen tellen of je nog dertig tienjarigen hebt, dat is de vaste regel voor Kobes juf en de paar begeleidende ouders.)

Een heel gedoe dus weer!

Maar wat loont het de moeite als je jong en oud dan samen aan tafel bezig ziet...

L'Alsace

Deze week volgde Thomas zijn observatiestage bij de krant L'Alsace. Met stijgend enthousiasme en steeds meer verhalen zat onze puberzoon iedere middag/avond naast me in de wagen. En het absolute hoogtepunt? 'De fotoreportage op donderdag,' antwoordde hij zonder enige twijfel.

'In mijnen tijd bestond dat toch allemaal niet.' Als het niet zo verschrikkelijk oud klonk, had ik het beslist hardop gezegd. Maar ik deed er dus het zwijgen toe en zuchtte slechts in mijn hoofd.

Intussen liet ik vanmiddag voor zoonlief de mooie kopie van de allereerste voorpagina uit 1944 inkaderen... Omdat ik zo'n moeder ben die graag voor 'blijvende herinneringen' zorgt... (En dat klinkt nu wellicht ook weer verschrikkelijk oud! Hellep!!)

Juist echt

Britts laatste schilderij uit de tekenles!

En hier thuis is iedereen onder de indruk...

Ja, zelfs de twee broers vinden het "juist echt" :-)

Nooit te vroeg

Ieder jaar moet ik toch weer even "dag zeggen" tegen de lutins op de kerstmarkt in Pfastatt! En sinds afgelopen weekend staat er ook weer een versierde Nordmann in onze living...

Want in de Elzas wacht men niet tot na Sinterklaas. Nee, de aftrap voor de feestdagen gebeurt hier reeds eind november, met veel enthousiasme, veel drank én meteen ook de bijhorende alcoholcontroles.

Kerstmis kan je nooit te vroeg voorbereiden.

Les Ateliers de L.E.A.

 

Een golfplaten dak en veel te weinig ruimte, maar een expressieve dansjuf die zeer gedreven is en haar leerlingen veel bijbrengt... Sinds september gaat Britt naar de dansschool in Wittelsheim, komt ze iedere dinsdagavond erg moe maar ook 'super contente' terug thuis.

 

Aftellen nu naar vrijdagavond. Dan heeft dochterlief haar eerste optreden met Les Ateliers de Libres Expressions Artistiques. De unieke locatie - het treinmuseum van Mulhouse ! - doet onze hoge verwachtingen intussen alleen maar toenemen.

 

En oooh, 't zal hard jeuken bij deze moeder want 'les photos et vidéos sont interdites durant le spectacle'.

Traagheid

Andermaal een druk weekend voor de boeg. Met Thanksgiving op school en voedselsortering in de Banque Alimentaire, met voetbal en cyclo-cross, met een grote repetitie voor het dansoptreden volgend weekend. Vanavond ook nog flantaart en chocolademuffins bakken, en dochterlief ophalen van haar Laser Game party in de Kinepolis.

En toch geloof ik in traagheid, in stilvallen en aandachtig kijken. In tijd maken ook, voor alles wat betekenis heeft en wat ik echt wil zeggen... Met een foto, een gebaar. Met handgeschreven woorden en een kleine Ster in de lucht. Want in dat alles vind ik terug verbinding.

Traagheid dus. Met een lekkere cappuccino, als het even kan.

Naar het 'ideale evenwicht' hoef ik dan niet langer te zoeken.

Opzij, opzij, opzij...

Veel rondgecrost vandaag, en dat niet alleen op de cyclo-cross in Illzach!

Mijn auto dacht wellicht ook dat het een "gewone mercredi fou" was, met onze jongens die op de achterbank om beurt hun koerskledij aan- en uittrokken...

Maar kijk, het is gelukt, we haalden tijdig de misviering 's morgens en het verjaardagsfeestje 's namiddags! (Al zat ik in de kerk wel te denken of ik Kobes juiste voetbalshirt had klaargelegd voor het feestje bij Florian. Aaarrgghh, de geest van een regelmoeder rust nooit, hé.)

En tussendoor dronk ik met manlief zelfs een koffietje op een bankje naast het cyclo-cross circuit. Onder een stralend warme herfstzon (we haalden 18°C!) was dat best aangenaam...

Een "dimanche fou" met een gouden randje dus.

The Essential

Eén CD hebben we van de man. De juiste, volgens de titel. Een dubbel-CD trouwens, mét nog een extra-bonus CD. Leonard Cohen is niet meer, maar zijn warme bromstem kunnen we gelukkig nog beluisteren en 'Hallelujah' blijft de favoriet van ons trio.

Intussen maakt Sting zich klaar om vanavond op te treden in de Bataclan. Dat we het leven moeten blijven vieren, hoor ik hem deze week vastberaden zeggen op France Bleu Alsace. Maar hoe doe je dat als je vorig jaar op die plek een goede vriend, partner of kind verloren hebt?

'Dance me to the end of love,' zingt Cohen nog in onze wagen. Op weg naar de luchthaven, voelt dat ook goed... Want na een week Duxford/Everberg, komt het essentiële hier terug thuis. Juist op tijd voor een avondje worst met choucroute op de fietsclub :-)

'So long, Leonard.'

De verkiezingsuitslag in de VS heeft hij gelukkig niet meer afgewacht.

Van de eerste orde

Problemen van de eerste orde, je kent ze wel: de zware jas die steeds van de kapstok glijdt, de verkeerd gekozen rij (korter, maar toch trager) aan de kassa, het eerste blaadje dat niet loskomt van de nieuwe rol toiletpapier...

En vandaag kwam er een moeilijk vraagstukje bij. Eéntje van de eerste wereldorde, zo je wil. Of hoe moet je de verkiezingsuitslag in de VS noemen? Op z'n minst 'verrassend', niet?

'Les Américains se sont trumpés,' merken de Fransen nu schamper op. Al doet Marine Le Pen het hier ook niet slecht. Maar de hand in eigen boezem - en vaderland - steken, ligt natuurlijk een stuk gevoeliger.

Blijft de vraag wat we van 'President Donald Trump' mogen verwachten.

Een uitdaging voor iedere wereldorde?

Pringles chips

Ruzie in de auto. Voor de tube Pringles chips, godbetert. 'En dat ze daar nu toch echt te oud voor worden,' zeggen we nog tegen onze luidruchtige achterbank. Even later staan we met z'n vijven op het kerkhof van Mulhouse-Nord.

Het is er rustig. Bij valavond zijn de meeste bezoekers al lang terug thuis en de kaarsjes voor de strooiweide lichten nu mooi op. We wachten tot het helemaal donker wordt, haasten ons dan terug naar de wagen en de pannenkoeken thuis.

'Maar dat het fantastisch zou zijn,' denk ik nog, 'om op Allerheiligen die kleine dochter ook gewoon op de achterbank te hebben.' Misschien had zij wel het hardst gegild voor de kartonnen bus Pringles chips. Wie weet. Stel het je voor.

Een vijfjarige die er toch zou zijn.

Durbuy

Ruim vier jaar na de vorige editie kwam het er nog eens van: ons meidenweekend.

De voorbije dagen genoten we dus weer hard van elkaars gezelschap, nu in een zéér zonnig (en warm!) Durbuy.

En aan het concept zullen we niet vlug iets veranderen... Tenzij misschien aan de frequentie, die willen we toch graag terug wat opdrijven.

Hopen maar dat het lukt voor alle zeven agenda's!

Want op dat nieuwe "bodempje drank" willen we geen vier jaar meer wachten, hé Goele.

Herfstvakantie

Morgen eerst nog een gewone mercredi fou afwerken, maar daarna is het zover:
twee weken herfstvakantie die ons weer even anders doen leven!

Dus ja, hier wordt ijverig afgeteld naar donderdag...

En naar veel 'vrije tijd' die vanaf dan zeker ook wat trager mag gaan,
thuis in Frankrijk én bij de familie/vrienden in België.

Deze mooie herfst is uiteindelijk ook niet gehaast.

Snelle benen

Zilver voor Thomas op de cross in het college dit weekend! Als je hem thuis in de zetel ziet hangen, zou je het niet meer verwachten. Maar de oudste zoon heeft dus nog steeds zijn snelle benen :-)

Beeldmateriaal

Hebbes! Een foto die Rik helemaal typeert :-)

En zijn oordeel over dit sfeerbeeld uit Colmar benieuwt me nu wel...

Want de voorbije jaren heeft deze man heel wat foto's van/voor ons gemaakt. (Van onze trouwuitnodiging, over de geboortekaartjes, tot alle grote verjaardagsfeesten: hij heeft vele persoonlijke mijlpalen 'vastgelegd en vereeuwigd'.)

Geweldig dus dat ik hem en zijn vrouw Kris deze week in de Elzas mocht gidsen... Om vervolgens ook vast te stellen hoe hij nog steeds vol passie over zijn beeldmateriaal spreekt!

We gaan hier vanavond dus nog even samen nagenieten van alle foto's die hij vandaag ook weer trok.

Tien in de garage

Chinese voetbal, zaklopen, ballonnen schieten,... Tussen de buien door deden we vandaag toch zo veel mogelijk spelletjes buiten! Plan B vormde onze garage, waar we de tafels versierden, en waar we flantaart en chocolademuffins aten. Schuilen deden we ook even op de exposition avicole in het eigen dorp. We koppelden er meteen enkele leuke quiz-vragen aan vast: hoeveel eenden zag je, hoeveel witte/zwarte konijnen?

En zo vloog Kobes tiende verjaardagsfeestje ook alweer voorbij.

Projet Intergénérationnel

Mooi om zien, die communicatie tussen jong en oud... Hoe dat spontaan gebeurt en ze elkaar ook goed lijken te verstaan...

Kobes nieuwe juf doet dit project al jaren en ik deelde meteen haar enthousiasme tijdens de infoavond in september. Voor de uitstap naar de Pôle de Gérontologie maakte ik deze week dus graag tijd vrij.

Mijn eigen grootmoeder miste ik plots wel hard. Een kwetsbaarheid die meteen een grote rijkdom uitdrukt.

Want het luistert nauw als het om 'meter Berg' gaat, dat hoeft niemand me te vertellen. Zoals zij me ook nog steeds 'Anneke' noemt... Ja, dan blijf ik toch het jonge kleinkind, volledig afhankelijk van haar aandacht en zorg.

Aftellen maar naar de herfstvakantie, dan zie ik haar gelukkig weer!

Empathie

Verbonden blijven. Zeker als het moeilijk gaat.

Vanochtend brandde ik enkele kaarsjes in onze parochiekerk,

voor lieve vrienden in België die het moeilijk hebben...

En ik vroeg het me oprecht af,

of ik voor hen voldoende aanwezig ben.

Proberen, doe ik het zeker.

Maar of het voldoende is?

Eerlijk waar, ik weet het niet.

X

Gedeelde tijd in Turckheim

Vorige week hard genoten van de bijbabbeltijd met de Vlaamse vriendin!

De wijngaarden rond Turckheim vormden daartoe zeker ook het perfecte decor... Alsof deze warme nazomer zich eindeloos voor ons blijft uitstrekken en iedere vakantie bovendien tot in de eeuwigheid verder duurt...

Maar de gedeelde tijd samen, die ging evengoed voorbij.

Deugd deed het wel. Absoluut.

Gagné!

'De eerste ronde probeerde ik gewoon te volgen, de tweede ronde ben ik dan geaccelereerd,' zei Kobe gisteren na afloop tegen de interviewer.

'Ooh, die gaat dat hier gewoon winnen!' zei ook de vriendin uit België reeds tijdens de koers en ze liep verder enthousiast op en neer langs het parcours.

Twee dagen cyclo-cross vlakbij huis, onder een stralend warme herfstzon...

De Vlaamse supporters voor onze kleine kampioen straalden zo mogelijk nog harder :-)

Onuitspreekbaar

Zevende editie van het 'Zwatschgawayafascht' voor ons vandaag! De naam van het jaarlijkse pruimenfeest blijft onuitspreekbaar, maar we houden de traditie in Pfastatt graag mee in stand.

Eten in brand

Ze wilde bij de Viëtnamees gaan eten, 'waar ze dat eten in brand steken'. En dus koos de jarige dochter zonder aarzelen voor de crevettes flambées, net als haar twee broers die dat ook heel erg lekker vinden.

Een warme 'laatzomeravond' op het terras van Pho Halong gisteren. Zelfs zonder al dat vuur.

Dertien

Voor haar verjaardag wilde ze gaan shoppen. In Straatsburg, én met haar beste vriendin. Ik liep er dankbaar naast/achter. (Als het kledij betreft, houden ze er goed de pas in, meisjes van dertien!)

Ja, de tijd van klasgenootjes thuis uitnodigen en samen dessertbordjes schilderen is hier voorgoed verleden tijd. En een echte puber is ze intussen ook helemaal, dat lijdt geen twijfel :-)

Zevende rentrée

Vamiddag zijn ze hun zevende schooljaar in Frankrijk gestart!

 En binnenkort moet ik ons trio opvouwen

om ze te kunnen meenemen in mijn elektrisch bakske :-)

"Groeien en bloeien" dus zonder veel moeite,
en voor jezelf intussen beseffen "hoe snel de tijd wel gaat"...

Enige melancholie is me zeker niet vreemd bij iedere nieuwe schoolstart.

Teveel

De dag was goed begonnen. Echt. De afspraak in Straatsburg voor onze nieuwe paspoorten verliep vlot - de Ambassade in Parijs had zelfs verrassend vlug "groen licht" gegeven nadat ik alle nodige documenten had opgestuurd - en we waren op tijd terug voor de koerswedstrijd in Colmar.

Maar toen vergat ik in mijn winkelkar in Illzach de schoollijst van de jongste zoon en wist ik vervolgens niet meer wat hij nog nodig had. (Ben meteen teruggereden in mijn elektrische voiture, op zoek naar die belangrijke A4-lijst van de juf, maar ik was eraan voor de moeite.)

Intussen reed manlief met onze beide zonen naar Colmar en zag hij een andere auto niet komen, wat voor de nodige blikschade zorgde en een verzekering die we morgen moeten contacteren.

Bij de bank vergiste hij zich vervolgens in zijn uur van afspraak (hij stond er veel te vroeg, het was écht zijn dag niet) en kon ik nadien in zijn plaats gaan. Als pedagoge weet ik nu dus ook alles over de "vente à terme" van de Zwitserse frank in euro.

Tot slot weigerde de oplader van mijn elektrisch bakske even alle dienst. Na enkele pogingen lukte het toch. (Het had de spreekwoordelijke druppel kunnen worden om helemaal niet meer te bewegen, noch rond te rijden ;-))

Dochterlief genoot intussen bij een vriendin-met-zwembad van haar laatste vakantiedag. En ook de beide zonen hadden veel plezier op de piste in Colmar. Maar voor ons, de ouders, was die laatste dag van augustus er duidelijk teveel aan.

Laat september morgen dus maar starten, de boze blikken van ons trio zullen we graag negeren.

Bewustwording

De politieke discussie over de burkini laat ik liever aan mijn aandacht voorbijgaan en de vrouw op de achtergrond van mijn foto genoot gisteren ook zorgeloos van haar zonnige namiddag op het kiezelstrandje vlakbij huis.

Enige opluchting voelde ik evenwel bij de aanblik van de eigen kids (en die van mijn Franse vriendin) in hun bikini en zwemshort, en de warmte van de zon tussen de dunne bandjes van het eigen zomerkleedje had ik eerlijk gezegd ook niet willen missen. (Alsof ik diezelfde zon nu zelfs harder op mijn blote huid voelde schijnen!)

Ze zorgde dus toch voor een zekere bewustwording in mijn hoofd, de vrouw met haar verschillende laagjes donkere kleding op de achtergrond.

Tegen de zon

Kobe en zijn paraplu. Niet zozeer tegen de regen, maar wel tegen de zon. Vanmiddag haalden we op de koers in Uhrwiller (boven Straatsburg) 35°C en meer! De canicule deed deelnemers én toeschouwers dus goed zweten. En dat hij regelmatig moest drinken, mocht de jongste zoon ook tot vervelends toe van ons aanhoren. Maar vasthouden toch, nog even, die zalig warme zomerzon!

Een gat in de lucht

Voor het springkasteel en de grimeuse was ze te oud, voor de hypnotiseur nog te jong (godzijdank!). Maar de trampolines waren wél een kolfje naar haar hand... En dus sprong dochterlief vanmiddag een gat in de lucht in Monthey, Zwitserland.

Een geslaagde (en zeer warme) editie van de Family day op Jans werk. Met ook een lekkere BBQ en grote ijstaart voor alle 200 aanwezigen!

Weekend-tijd die de werkgever voor iedereen beslist zeer aangenaam invulde.

Bataille d'eau

Eind augustus en bloedhete dagen in de Elzas...

Met een watergevecht houden we de schoolbanken nog even op afstand!

Natzweiler-Struthof

Afgelopen zaterdag lag Natzweiler-Struthof in de mist... En de hemel valt er sowieso steeds ver te zoeken.

Even buiten Straatsburg, op 800 meter hoogte, toont het concentratiekamp ons zijn gruwel in alle kille eenvoud. Terreur en lijden dat je als bezoeker nooit echt helemaal kan vatten, Nacht und Nebel dat ieder voorstellingsvermogen overstijgt.

Nee, dit was geen vanzelfsprekende "toeristische uitstap" met onze vrienden uit België.

En toch...

We willen dit zeker nog doen. Met onze volwassen kinderen later ook.

Wir haben es nicht gewusst, is al lang geen optie meer.

Belfort

Gelegen in de regio Franche-Comté, valt Belfort juist buiten de Elzas. De leeuw van Bartholdi, de citadel en de oude stad waren dit weekend voor mij dus even nieuw als voor ons bezoek. Fijn om weer wat mooie zaken te ontdekken én om met Vlaamse vrienden te kunnen bijpraten.

Gestolen tijd

Zonsondergang op de Grand Ballon vanavond...

 

Mooie uren waarin we thuis even vakantie houden

en buiten de tijd lijken te staan.

 

Dat we dit vaker moeten doen,
denk ik meteen.

 

Stilvallen.

Nieuw bezoek

Nooit eerder kwam vriendin M hier in volle zomer langs...

En dus zetten we het voorbije weekend meteen al onze troeven in: een lekkere BBQ met veel verse vis, een warme wandeling langs de Rijn en - om te bekomen van iedere dorstgevende inspanning - een heerlijke Aperol Spritz aan de Elisabethkirche in Basel.

Fijn was ook dat ze voor het eerst met z'n tweeën kwamen!

'Dat het goed was meegevallen,' zei de kersverse vriend me nog bij het afscheid. Het klonk zelfs opgelucht. (Ze had hem wel degelijk gewaarschuwd voor alle mogelijke vragen!)

Volgende keer kan ik me dus nog wat méér betrokken tonen...

Ik werk alvast aan een nieuw vragenlijstje ;-)

Moliets

Zeven dagen vakantie in zuidwest Frankrijk, dat is...

1. spelen in een onstuimige Atlantische Oceaan
2. accrobranche, quad en motorijden in Adrenaline Parc Moliets
3. lekker eten op het gezellige pleintje van Léon
4. de mooie en rijke stad Bordeaux bezoeken
5. genieten van het zwembad en de avondshows bij Pierre & Vacances

Maar dat is ook...

6. vroeg opstaan voor mijn drie mannen die met hun koersfiets gaan trainen
7. op restaurant toch die café gourmand bestellen die de nutritionniste sterk afraadt
8. het woord étendoir leren voor het droogrek dat in onze bungalow ontbrak
9. in Vieux Boucau denken dat we op de markt in Blankenberge lopen
10. veel stofzuigen (manlief!) tegen alle-zand-tussen-de-tenen

Op de terugreis ook andermaal beseffen hoe groot en hoe mooi Frankrijk wel is!!

Want je blijft in vakantiestemming wanneer je over het knappe viaduct van Millau rijdt, richting de weidse horizon en het prachtige vulkanische landschap rond Clermont-Ferrand...

Al hadden we de actieve flitspaal ter hoogte van Vichy dus liever niet gezien.

Alleen in de tent

Tegen middernacht had ik hem eerlijk gezegd terug binnen verwacht...
Omdat "alleen buiten slapen" best eng kan zijn...
Maar hij stond 's ochtends pas om 8u aan onze voordeur!
(Hij had goed geslapen, slechts even een "raar geluid" gehoord.)

Dat Kobe enthousiast uitkeek naar zijn volgende nacht buiten, liet zich dus raden.
Al was dat toch buiten zijn moeder gerekend die zélf ook weer goed wilde slapen...
En dus kroop vaderlief de volgende nacht met zijn jongste zoon in de tent.

Want kamperen is beslist leuk. Ook voor ondergetekende. Om bewonderend naar te staan kijken dan.

Frisse duik

Pitstop aan de Thunersee gistermiddag... Om het kamp in Interlaken af te sluiten met een frisse duik in het heldere water! Parkplatz Lido doet je alle drukke vakantieverkeer écht even helemaal vergeten.

Sportief bezoek

 

De jongste gast bracht zijn fietsje mee in de koffer...

 

...en de andere vriendin deed zelfs een korte fietsvakantie in de buurt!

 

Heerlijke zomerdagen achter de rug met fijn bezoek uit België!

Interlaken

Op kamp in Interlaken delen ze deze dagen weer een kamer en verstaan ze elkaar goed!

Wat thuis niet lukt, gaat daar dus moeiteloos. Geen kleine plagerijen, geen hoogoplopende ruzies, geen vechtpartijen. (Het blijven nu eenmaal jongens.) Nee, niets van dat alles!! Tot we ze volgend weekend terug ophalen en het gefikfak in de auto meteen herbegint...

Gisteren dus vlug ook weer de klassieke foto op het balkon genomen: onze twee zonen lachend en gebroederlijk voor de Jungfrau... Een mooie momentopname voor later, om nu ook al te koesteren ;-)

Autour de la Table

Een perfecte zomeravond in Huningue gisteren! En we spreken woensdagavond opnieuw af met onze Italiaanse vrienden. Want daarna zijn ze weg... Naar Singapore... Echt weg dus. En op die verre verhuizing moeten we toch nog iets drinken :-)

Lekker gegeten intussen op het terras van Autour de la Table, zij het dus ook met gemengde gevoelens. Want we gaan ze hier missen. Absoluut.

Danskamp

Afspraak op een parking rond Mulhouse vannacht... Dochterlief vertrok op danskamp naar Les Contamines in de Franse Alpen. Met slaapoogjes de bus op (om 2u15!) en met een pot choco in haar rugzak die ze enkel met haar vriendin wil delen...

Want twee weken zonder Nutella, dat is echt niet haalbaar :-)

Nice

'La seule réponse digne et responsable de la France sera celle qui restera fidèle à l'esprit du 14 Juillet: une France unie et rassemblée autour de ses valeurs,' verklaarde Manuel Valls gisteren in het Elysée. De intenties van de Eerste Minister zijn oprecht. Of het de getroffen families van de aanslag in Nice veel steun en troost biedt, is een andere vraag.

Met drie dagen van nationale rouw betuigt het land nu ook (weer) zijn medeleven...
Maar kan daar gewenning in optreden? Wat betekent één minuut stilte nog?

En het parlement bekijkt nog of de 'état d'urgence' met drie maanden kan worden verlengd.
Wat doen we dan na die drie maanden? Leven we niet in een wereld die nu om voort-durende waakzaamheid en extra maatregelen vraagt?

En zo zal het altijd zijn... Dat échte antwoorden uitblijven, iedere berichtgeving via de vele, moderne mediakanalen ten spijt.

Hopen maar dat de families in Nice zich intussen goed omringd en gedragen voelen.

Briljanten bruiloft

Naar goede gewoonte heeft het vanochtend geregend op hun huwelijksverjaardag, maar na de middag scheen dan toch de zon... Want op deze quatorze juillet zijn ze maar liefst 65 jaar getrouwd!

'Je moet een beetje geluk hebben,' zei Jans grootmoeder me nog aan de telefoon.
'Ja, in België een beetje veel,' dacht ik bij mezelf, 'in de liefde én met het mooie weer.'

Voorrecht

Sommige mensen kruipen recht in je hart - zonder dat ze daar iets voor hoeven te doen, maar gewoon door wie ze zijn. Los van iedere prestatie, zijn ze van betekenis.

Een groot voorrecht is het dan, als je ook persoonlijk afscheid mag nemen... Met een laatste ontmoeting waar schroom niet meer bestaat en waar je midden het verlies elkaar goed vasthoudt...

Echte rijkdom die onbetaalbaar is.

Dankjewel, lieve Frits. Je hebt me ongelooflijk veel geleerd en gegeven. Het was een voorrecht jou te mogen kennen. Je blijft voor mij nu ook dichtbij aanwezig. Rust zacht naast Jorg. X

Disneyland Parijs

Opa die 70 jaar werd en een "Oh boy" rugzakje cadeau kreeg... We zijn de vakantie meteen gestart met een actief familieweekend in Disneyland Parijs! Het is nu even bekomen van alle loopings en wilde autoritjes met oma.

Ja, we houden hem graag jong, de oudste van de bende :-)

Laatste schooldag!

'Het is wel een dag OP school, maar toch geen echte schooldag meer,' filosofeerde Kobe vanochtend in de auto naast me. Vandaag mocht zijn boekentas thuisblijven... Er komen echte chevaliers op bezoek en onze jongste zoon kijkt hard uit naar het boogschieten straks op de speelplaats!

De oudste zoon zit intussen wel nog een beetje op de schoolbanken: in Vichy, waar hij deze week op Duits taalkamp is, samen met zijn beste vriend én zijn communiekruisje dat geluk moet brengen voor onze Rode Duivels op het EK. (Je moet nu eenmaal je prioriteiten stellen in het leven.) 'Les coachs sont très cool et la nourriture est plutôt correcte,' schrijft een jonge deelnemer nuchter op de website van het kamp. Ik scroll glimlachend verder door de dagelijkse foto's.

Maar straks, ja straks, dan begint het hier echt: die twee volle zomermaanden waarin je toch even anders leeft, waarin je rust en warmte opzoekt, thuis of elders...

We zijn er nu echt bijna!!

Gala de Danse

El Tango de Roxanne. Dochterlief heeft haar zomervakantie meteen stijlvol ingezet!

Maar verder ontbreekt nu ieder vast ritme in onze dagen: we rijden hier rond voor verjaardagsfeestjes en logeerpartijtjes, een laatste koers die nog gereden moet worden, een afspraak over de middag bij de kinesist... De schoolboeken moeten ook tijdig ingeleverd worden en de voetballicenties voor volgend seizoen geregeld...

En terwijl onze twee pubers een gat in de dag slapen, geniet Kobe van zijn privé-taxi naar school :-)

'Wie moet waar wanneer zijn?' Het blijft nog even de vraag van de dag... Tot we er binnenkort even helemaal "uit" zijn...

We tellen verder af!!

Een standbeeld

Wekelijks ging Kobe naar de orthophoniste. Zonder morren, zonder ooit enige scène te maken... En daarvoor alleen al verdient onze logopedist dus een standbeeld!

'Aah, bon... J'ai eu de la chance,' antwoordt de man me in alle bescheidenheid.

Maar dat zie ik toch anders...

En dus bedankten we hem gisteren uitgebreid met een zakje vol Belgische bieren en lekkere Côte d'Or chocolade.

Want het zit erop! De voorbije drie schooljaren heeft Kobe in het bureautje in Dornach zoveel vooruitgang gemaakt dat extra taalondersteuning nu niet meer nodig is.

En de zomerse hitte doet onze biertjes intussen zeker niet ongelegen komen...

Maar mocht ik het toch ergens kunnen aanvragen, ik deed het meteen: een standbeeld voor de man die onze jongste zoon sinds 2013 enthousiast en spelenderwijs hielp met het leren lezen en schrijven van alle moeilijke Franse klanken, woorden en zinnen.

Yep, mijn Vlaamse pedagogenhart liep gisteren over van dankbaarheid.

"Alexandrie Alexandra"

Disco Funk met Claude François! Zo startte de karaoke gisteravond. We hadden gewacht tot na zonsondergang (sommigen volgen de ramadan) om samen een lekkere couscous te kunnen eten en op een lange tafel naast de ingang stonden nu alle huisgemaakte desserten klaar...

De voetbalkantine van Pfastatt, ik kom er graag. Er wordt daar gelachen en gezeverd, soms ook wel gemokt en gezwegen. Eind juni voel ik er de weemoed steeds in me opkomen: weer een voetbalseizoen van onze jongens achter de rug, weer een schooljaar afgerond dat écht korter leek dan alle voorgaande... (Clichés zijn er om ervaren te worden, je begrijpt ze steeds beter met het ouder worden.)

'Ah aah, Ah aah, Voiles sur les filles, Barques sur le Nil, Je suis dans ta vie, Je suis dans tes bras, Alexandra Alexandrie...'  De muziek wordt mijn oren ingepompt, de tekst verschijnt op een geïmproviseerd videoscherm tegen de muur (wit tafelpapier dat later op de avond naar beneden zal vallen) en twee vaders klampen zich vast aan hun krakende micro's als ware het de EK-trofee zelf die Frankrijk deze dagen in de ban houdt.

Alle voetbalgekte gaat intussen evengoed aan mij voorbij. Deze week hadden we onze eigen transfer te bespreken: Houston kwam plots met een zeer mooi voorstel aanzetten dat ons even helemaal deed zweven. Beslist een unieke kans en een grote erkenning voor Jans werk in Basel, we kregen een week bedenktijd...

En dus werd er hier de voorbije dagen weinig geslapen, werd er veel gewikt en gewogen, waren we moe en prikkelbaar. Want sommige keuzes zijn moeilijk te maken, ze vragen wellicht ook meer tijd. (Al weet je het toch nooit "helemaal zeker".)

Dat we het aanlokkelijke voorstel uiteindelijk hebben afgewezen, maakt dat we nu wel met een "mentale kater" zitten. Want, eerlijk is eerlijk, kiezen is ook altijd een beetje verliezen. (Nog zo'n cliché.) Gelukkig hadden we Claude François en Alexandrie gisteravond.

Karaoke kan soms helend werken.

Profession de Foi

Waar ze later (nog) in zullen geloven, zal zeker hun eigen keuze zijn... Maar dit zijn de jaren waarin we hen als ouders veel kunnen aanreiken... En dus vierden we afgelopen zondag de geloofsbelijdenis van onze twee pubers!

Rituelen die belangrijk blijven, en een mooi feestje om dat te vieren: het deed ons deze drukke laatste schoolmaand even helemaal vergeten.

Bijna te laat...

Bijna te laat voor de even groot foto met dochterlief,

want ook zij groeit - net als haar grote broer -

de laatste tijd ongelooflijk hard!

 

En ik wil er nog niet echt aan denken,

maar binnen drie jaar zal ook Kobe mijn lengte bereiken...

 

...en word ik officieel de kleinste in ons gezin!!

 

Maar hey, ik zal wel altijd de oudste blijven ;-)

En dus ook de wijste, hmhm.

De taxman

Eens per jaar komt hij bij ons thuis langs. Een beetje zoals Sinterklaas ook, maar dan in de omgekeerde richting: hij berekent nauwkeurig wat we aan de staat zullen moeten betalen, niet hoeveel we zullen (terug)krijgen, al doen we nog zo hard ons best.

Vorige vrijdag stond hij weer stipt op tijd aan onze voordeur, in een paar opvallende zwarte puntschoenen en met een nieuwe retrobril op zijn neus. De klassieke aktetas hield hij keurig in de rechterhand en zijn sportieve Mercedes stond afwachtend op onze oprit te blinken. Onze taxman valt werkelijk helemaal samen met zijn job.

'Encore mariés?' was dit jaar duidelijk de eerste vraag. De vele echtscheidingen onder zijn Engelse klanten zorgden nu voor een cynisch lachje onder de hippe retrobril. Gezeten aan onze livingtafel, vinkte hij vervolgens met rechte rug onze drie kids vakkundig af, vroeg hij naar inkomsten en eigendommen, naar leningen en andere aftrekbare posten... Alle door ons zorgvuldig verzamelde attesten verdwenen meteen in zijn aktetas. Binnen het kwartier was de hele klus geklaard.

Intussen werd onze belastingaangifte door hem ingediend, stak zijn persoonlijke factuur ook gisteren reeds in onze brievenbus. Qua degelijkheid kan dit alles zeker tellen.

En toch... Ik blijf het me ieder jaar opnieuw afvragen... Hoe hij privé als mens is, onze taxman? Vergeet hij voor zichzelf soms belangrijke zaken? Kan hij thuis chaos en drukte verdragen? Stelt hij vervelende klusjes soms ook uit? Het zou me eerlijk gezegd wel een beetje opluchten. Dat hij bijvoorbeeld eens een betaling vergeet en zijn autosleutels niet terugvindt. Of dat hij in zijn vrije tijd stiekem aan volksdansen doet en met grote gaten in zijn kousen rondloopt. Maar ik denk het niet. Nee, ik denk het niet.

Tafeltje Dek Je

Als de voorbeeldvrouw op bezoek komt, dan dekt onze tafel zich helemaal vanzelf! We mogen bovendien ook vrienden uitnodigen om mee aan te schuiven, wat het plezier hier zeker nog vergroot... De voorbije dagen hebben we dus weer superlekker gegeten!! De gebroeders Grimm zouden het in hun sprookje niet beter kunnen verzinnen.

Dankjewel, lieve Els, voor de heerlijke week samen! Graag tot binnenkort :-)

Fête des mères

 

S'il m'arrive quelquefois

D'avoir un rêve qui me fait peur,

Maman chérie, c'est dans tes bras

Que je retrouve la douceur

 

S'il fait trop gris ou nuageux,

Que je m'ennuie un peu,

Tu m'inventes vite un nouveau jeu

Qui sèche la pluie dedans mes yeux

 

Si mes leçons sont bien trop dures,

Le calcul ou la lecture,

Tu viens souvent m'aider le soir

A terminer tous mes devoirs

 

Et si mon coeur bondit de joie,

Que c'est la fête dans ma tête,

Maman chérie, c'est dans tes bras

Que je partage mon bonheur

 

Et si je t'aime tendrement

C'est parce que quand je serai grand

Tu seras encore ma Maman,

Je serai toujours ton enfant.

 

Arnaud Dupin de Beyssat

 

 

Kobe oefende een hele week op deze poëzie, een verrassing was het dus vandaag niet meer... En de zelfgemaakte theezakjes kreeg ik vrijdag ook meteen. Maar zonet kwam hij trots thuis met een échte roos voor mij: hij eindigde vanmiddag eerste(!) op de koers in La Walck (boven Straatsburg). Britt maakte intussen een roos die eeuwig blijft. Zoals ook de liefde is voor mijn kids. Voor altijd. En voor alle vier. Met een warme knipoog aan Ster. X



Vasthouden

Nog even vasthouden aan wat is... Op een warme zaterdagavond in onze tuin, en zolang ze nog niet naar Singapore verhuisd zijn. 'Dit moment kunnen ze je niet meer afpakken,' zegt mijn grootmoeder dan. Maar het afscheid heeft zich reeds ingezet. Dat voel ik nu regelmatig aan de krop in mijn keel.