Gisteren hadden we een regenzondag én drie zeer actieve kids te trotseren. Gewoon thuisblijven bleek al vlug geen optie: de energie van ons trio botste constant tegen de muren en deuren van ons huurhuis... Dan maar naar het zwembad en de binnenspeeltuin Okidok in Kingersheim. In de hoop hen daar goed moe te krijgen ;-)
En het moet gezegd: die binnenspeeltuin viel ons, de ouders, ook zeer goed mee! We vonden nl. een tafeltje op de eerste verdieping waar we het geheel aan speeltuigen goed konden overschouwen én waar we ook het geluid van al die joelende kinderen wat konden "overstijgen". Ja, we konden zelfs met elkaar praten en een artikel lezen! Af en toe schetterde er wel een Okidok-stem door de intercom dat het verboden was om de toboggan à l'envers te betreden. Maar tot nader order waren het andermans kinderen, dus zaten we er behoorlijk relaxed bij. We hoefden ons ouderlijk gezag voorlopig niet te laten gelden ;-)
Ondertussen luisterde ik zaterdag tijdens mijn eerste Franse les aan de volksuniversiteit te Mulhouse wel naar een radio-uitzending over "l'autorité, est-elle en crise?". Alle cursisten worden nu vriendelijk uitgenodigd hun gedachten rond "l'autorité" tegen de volgende les uit te schrijven en af te geven ter verbetering. Direct een serieuze opdracht dus. De lesgeefster is alvast erg enthousiast dat we met een voldoende grote groep aan deze cursus starten: we zijn met 17 deelnemers (tussen 18 en 55 jaar) en dat zorgt zeker voor genoeg interactie. Zelf vond ik het alvast zeer boeiend om te horen waar iedereen vandaan komt: Duitsland, Portugal, Bosnië-Herzegovina, Sri-Lanka, Canada,... We vormen echt een bont gezelschap! En ik was dus best wel wat verwonderd toen de lesgeefster zei dat ik de eerste Belg ben die ze in haar cursus tegenkomt. Heeft ons belgenland toch nog iets exotisch ;-)
Wat "l'autorité" betreft, overweeg ik nu om enkele mensen te interviewen. Beginnende met de Okidok-stem op een regenzondag...
Lieve An,
BeantwoordenVerwijderenNu de zeesessie voorbij is en ik weer wat tijd vind om naast de dringende dingen ook wel eens iets te doen wat ik gewoon leuk vind (hoewel ook veel van die dringende dingen leuk zijn!): eindelijk tijd om je blog te lezen. De reacties komen snel in me op, maar bij een volgend stukje zijn ze al even snel weer verdwenen.
Je taalperikelen hebben me wel even aan het denken gezet. Ik vermoed dat de meeste Belgen het er maar op wagen en zich uit de slag trekken met het Frans dat ze kennen. Door te praten maak je dan natuurlijk ook heel snel vorderingen. Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou een beetje anders ligt. Ik ken je als iemand die praat in 'affe' zinnen, die in mooi gestructureerde betogen zegt wat ze te zeggen heeft, en het zoeken naar het juiste woord verhindert jouw manier van denken en praten... Het is maar gissen, maar in je schrijfsels zit heel veel van de An die ik ken! Dus ik waag het er maar op.
Het is in ieder geval veelbelovend als je kinderen in het Frans beginnen te dromen. Zelf ben ik er gerust in als ik tijdens een vaantie merk dat ik mijn kinderen ineens in het Frans aanspreek om ze aan te sporen iets te doen of zelfs om ze te troosten. Dan weet ik dat ook mijn geest helemaal op reis is en zich mee laat voeren door de (toch wel heel mooie) taal - met eigen ritme en klanken - van mijn favoriete vakantieland. voor jullie is het natuurlijk geen vakantie meer, en dat zal wel een behoorlijk verschil zijn.
De plaatsnamen uit je verhalen klinken ook bekend. Onze ongeveer tweejaarlijkse paasvakanties in de Vogezen worden er door opgeroepen! En uit het wijndorp waar je je picnick verorberde ligt hier wel wat in de kelder!
Ik hoop nog veel van je te lezen en ik probeer ook wel af en toe wat te schrijven.
Persoonlijk mis ik je nog wel op het VLP.
Veel groeten
Ine